“लग्नानंतर चौथ्या रात्री मी तुमाला माजी गांडही दिली. आजवर कितीवेळा तुमचा चीक मी माज्या गांडीत घेतलाय… इथे मी बसलीया तर तुमी त्या म्हाद्याच्या म्हातारीची सैल पडलेली पुच्ची झवत बसताय… काय हे सरपंच?”
ती म्हणत होती ते काय खोटं नव्हतं. नवरा म्हणेल तेव्हा आणि म्हणेल तसं झवायला एका पायावर तयार असणारी अशी बायको शोधूनही नसती सापडली. राधा त्यात मजा घ्यायची. नुसतं नवरा म्हणतोय म्हणून ती हे करायची असं नाही. पण तिलाही सतत लवडा हवा असायचा. चोखायला, चढायला, ठोकून घ्यायला. सरपंच तिच्या जवळ आला. तिची हनुवटी वर करून म्हणाला,
“पाटलीणबाई, अवो, कोनी कितीबी बाया आल्या तरी तुमची जागा कोनी घेऊ शकेल का कदी? तुमची ही गांड, तुमचे हे गल्ले, हे कुरळे केस… याची सर न्हाई कोनाला.”
“खरंच?” राधाने भाबड्या स्वरांत विचारलं.
“भोगेश्वराची शपथ…”
“आनी काय काय आवडतं माज्यातलं?” तिने लाजत विचारलं.
“राधे तुझे ओठ जेंवा माझ्या लवड्यावर येतात, तेंवा पार बेभान होतोया मी…”
“अजून?”
“तुजे गांडीपर्यंत असलेले कुरळे केस हातात पकडून मी मागून तुजी गांड जेव्हा मारतो तेंवा माज्या लवड्याला स्वर्गच मिळतुया…”
“अजून?” हे बोलत असतानाच तिने आता स्वतःची चोळी उतरवली होती. तिचे भरदार गोल गल्ले पाटलाला खुणावत होते.
“तुजे हे गल्ले…अन् त्यावरचे हे काळे बेदाने… रात्रभर चोखत राहावं वाटतंया… तुज्या काळ्या दाट कुरळ्या केसांना मोकळं केलं तर कदी न संपनारी रात्रच होईल… अन् न थकता, न थांबता मी नुसता झवत ऱ्हाईन…” त्याचा लवडा चांगला दांड्यासारखा कडक झाला होता आणि आता राधाबाईने तो आपल्या हातात घेऊन हळुवारपणे हलवायला सुरूवात केली होती. तेवढ्यात,
“रावजी…ओ रावजी…” सरपंचाच्या टोलेजंग वाड्यात मोठी आरोळी ठोकतच गणप्या शिरला. हा गणप्या म्हणजे रावजी पाटलाचा खास माणूस. पण आज अगदी चुकीच्या वेळेला आला होता.
“गणप्या नंतर ये…” खोलीचा दरवाजा न उघडता रावजी खेकसला.
“रावजी बाहीर या.. आत्ताची येळ गांड मारायची न्हाई, गांड वाचवन्याची हाये.” रावजी खोलीत आत काय करत असणार हे सांगायला कुणा ज्योतिषाची गरज नव्हती. गणप्याचा आवाज ऐकून राधाला हसू फुटलं. त्यात रावजीचा लवडाही आता ताठर राहिला नव्हता.
“ऱ्हाउ द्या पाटील आता…” राधा हसून म्हणाली, “रातच्याला गांड घ्या माजी…”
कपडे नीट करत राधा उठली आणि तिने दरवाजा उघडला. धोतर सावरत रावजीही बाहेर आला.
“काय रं गंप्या… कशापायी पेटलाय येवडा दुपारचा?” रावजीने विचारण्याआधीच राधाने विचारलं.
“पाटलीनबाई, गजब झालाय…”
“आरं काय जालं सांगतूस की देऊ एक झापड?” रावजी रागाने म्हणाला.
“रावजी, आपल्या पोलीसाची बदली झालीया. नवीन इनिस्पेक्टर आजच येतुया.”
“मंग त्यात काय येवडं?” रावजीने विचारलं.
“घाटात दरोडे पडतायत त्याचा बंदोबस्त करायला खास पाठवलाय त्याला सरकारनं.” गणप्या सांगत होता, “नाव हाये यशवंत जाधव. लाच घेत न्हाई आनी जितं बी जातो, गुन्हेगाराला थेट गोळ्या घालतो.”
सरपंच रावजी पाटील चांगलाच चिंतेत पडला. आणि ते स्वाभाविकच होतं म्हणा. कारण नवा शिकारी जे सावज शोधत येत होता ते सावज म्हणेज खुद्द रावजी पाटील तर होता!
घडलं असं की गेल्या वर्षी दुष्काळ पडला त्यामुळे पहिली पेरणी वाया गेली. नंतर पाऊस आला पण थांबलाच नाही आणि आलेलं थोडंफार पीकपण वाहून गेलं. हे नुकसान भरून काढायला हवं म्हणून रावजीने एका टोळक्याला हाताशी धरलं. ही टोळी मुख्य हायवे पासून कोकणात जाणाऱ्या घाट रस्त्यावर वाटमारी करू लागली. आपल्या पदाचा आणि सत्तेचा वापर करून, पोलिसांना गप्प ठेवण्याचं काम रावजी करायचा. प्रत्यक्षात वाटमारी करायला रावजी जात नसला तरी टोळीचा म्होरक्या तोच होता.
“कदी येनारे तो?”
“आजच. साताऱ्यावरून निगालाय केंवाचा. येईलच आता…”
“आता आली का पंचाईत…” रावजीने डोक्याला हात लावला, “गनप्या, शिवा अन् बबन्याला म्हनावं मी पुडचं सांगेपर्यंत काम थांबवा. इकडे गावात बी फिरकू नका. मी तुला थोडे पैसे देतो ते त्यांना दे, म्हनावं थोडे दीस शांत ऱ्हा.” बोलता बोलता रावजी आतल्या खोलीत गेला. तिजोरीतून तो मोजून पैसे काढू लागला.
“यशवंत जाधव नाव म्हनला ना?” आत्तापर्यंत मोबाईल हातात घेऊन राधा पाटलीणने नव्या इन्स्पेक्टरचं फेसबुक प्रोफाईल उघडलं होतं.
“व्हय, पाटलीन..”
“चांगला दबंग दिसतुया…” राधा म्हणाली, “बंदूक हातात घेऊन फोटो हाये हितं फेसबुकला..”
“अये तुज्या नवऱ्याचा जीव घ्यायला येतुया तो…अन् तुला त्याचं कौतुक सुचतंय? तो मोबाईल घाल चुलीत…” खोलीतून बाहेर येत येत रावजी बायकोवर खेकसला, “अन् तू काय इथे माजा चोखायला थांबलाय का, हे घे पैसे अन् निघ चल…” गणप्याच्या हातात पैशाची एक गड्डी देत रावजी म्हणाला. गणप्या सरपंचाच्या वाड्यातून बाहेर पडला.
“ओ पाटील…” राधा लाडात येत म्हणाली, “तुमी लई टेन्शन घेता…”
“न्हाईतर काय करू… हे असले पोलीस लई डेंजर असतात. गेल्या वर्षी त्यो असलाच एक गांडू मलवडी ठान्यात आला हुता. बापूसाएबाच्या पोराला भर चौकात गोळ्या घातल्या हुत्या त्यानं. बापुसाएब…खासदार असून काई करू न्हाई शकलं. आपन तर फक्त सरपंच ए.”
“साधंसुदं सरपंच न्हाय तुमी, रावजी” हलकेच त्याचा लवडा चोळत राधा म्हणाली, “भोगेश्वराची कृपा असलेलं गाव हाये हे… आनी अशा गावचे तुमी सरपंच! त्यो जाधव काई न्हाई करनार…”
“पर हे जमावं कसं, राधे?”
“एक काम करा… आज रातच्याला त्या इनिस्पेक्टरला जेवायला बुलवा.”
“घरी बोलवायचं??” रावजीने आश्चर्याने विचारलं.
“हे बगा, मित्र जरा दूर झाले तरी चालतं कदीकदी. पन शत्रूला न्हेमी जवळ ठेवला पाईजे. त्यो काय करतोय, कसं करतोय समजायला हवं…” राधा आपल्या नवऱ्याला म्हणाली.
“ह्म्म्म… हे तू खरं बोललीस. जातो आता ठान्यात अन् गावात आल्या आल्या हिते रात्री यायचं आवतान देऊन येतू,” रावजी एवढं बोलून तरातरा चालत वाड्याबाहेर पडला. इकडे राधा फेसबुकवर यशवंतचे जाधवचे युनिफॉर्ममधले फोटो ती निरखून बघत होती. तिची पुच्ची तिच्याही नकळत ओली गच्च होऊन चांगलीच बुळबुळीत झाली होती. राधा स्वतःशीच लाजली आणि मग रात्रीच्या जेवणाची तयारी करायला आत निघून गेली.
खरंतर गावात आल्या आल्या सरपंचाच्या घरी जेवायला जायची यशवंत जाधवची इच्छा नव्हती. पण तो येईपर्यंत बराच उशीर झाला. ठाण्यात जाऊन चार्ज घेईपर्यंत सूर्यास्त होणार. सरकारने दिलेल्या खोलीवर जाऊन, ती साफ करून, मग काहीतरी स्वयंपाक करेपर्यंत फार वेळ गेला असता. त्यामुळे नाईलाजानेच यशवंतने सरपंचाचं निमंत्रण स्वीकारलं होतं. उशिरापर्यंत यशवंत ठाण्यातच बसून होता. सगळ्या फाईली डोळ्याखालून घालत होता. बरोब्बर आठ वाजता तो आपल्या जीपने सरपंचाच्या घरी जायला निघाला.
“या इनिस्पेक्टर साएब, या…” सरपंचाने यशवंत जाधवचं आपल्या वाड्यात दिलखुलासपणे स्वागत केलं. वाड्याच्या मधल्या फरशीच्या अंगणात उघड्या आकाशाखाली दोन खाटा मांडल्या होत्या. मधोमध एक टेबल होतं आणि दोन्ही खाटांच्या पाशी दोन हुक्के सज्ज करून ठेवलेले होते.
“या बसा हितं…” एका खाटेकडे बोट दाखवून रावजी म्हणाला.
“चांगला मोठा वाडा आहे तुमचा,” यशवंतने सहज टिप्पणी केली.
“जी.. बापाने जे दिलं ते फक्त जपतोय साएब…” रावजी नम्रपणे म्हणाला.
“फक्त बापाने दिलेलं वाटत नाही हे सरपंच. घाटातल्या लोकांचा पैसा दिसतोय इकडे…” यशवंतने टोमणा मारला. सरपंच हादरला. पण लगेच स्वतःला सावरत म्हणाला, “हुक्का घ्या. तोवर मी बाटली आनतो”
“अहो, मी…मी…दारू नको…” यशवंत अडखळत म्हणाला. त्याला आज जेवायच्या वेळेस दारू मिळेल असं मुळीच वाटलं नव्हतं. खरंतर दारूच्या विचाराने त्याचं मन उड्या मारत होतं अक्षरशः, पण इथे पहिल्याच दिवशी सरपंचाच्या घरात बसून दारू प्यावी का याबद्दल त्याला शंका वाटत होती.
“बास का जाधव साएब… तुमी पहिल्यांदा येनार आनी आमी काय सुक्याने सोडनार का तुमाला?”
“अहो नको…” यशवंतचे शब्द तिथेच राहिले कारण रावजी आत निघून गेलाही होता. आता काय करावे हे न कळून त्याने इकडे तिकडे बघितलं आणि मग हुक्क्याची नळी हातात घेतली आणि तो हुक्का ओढू लागला. हुक्क्याच्या पाण्यात गुडगुड आवाज आला आणि मग त्या मोकळ्या हवेत यशवंतने एक दीर्घ झुरका सोडला. तंबाखूच्या पहिल्याच धुराने त्याची फुफ्फूसं भरून गेली आणि एक अलगद धुंदी त्याच्या डोळ्यावर चढली. यशवंत मनातून खुश झाला. त्या खुशीतच त्याने अजून दोन-तीन झुरके मारले. त्या धुंदीत तो असतानाच खोलीतून बाहेर येणारी एक आकृती दिसली. एक स्त्री होती ती. कुरळ्या केसांचा अंबाडा बांधलेला. पण त्या अंबाड्याचा आकार बघता ते केस अत्यंत दाट आणि लांब असणार हे उघड होतं. त्या अंबाड्यावर सुगंधी मोगऱ्याचा गजरा माळलेला. अतिशय खोल गळ्याचा काळा ब्लाउज, त्यातून दोन गोल लुसलुशीत गल्ल्यांच्या मधली दरी स्पष्ट दिसत होती. लाल झिरझिरीत साडी नेटकी नेसली होती- तिच्या शरीराच्या प्रत्येक मादक भागाला उठाव मिळेल अशा पद्धतीने. ओठांवर गडद रंगाची लिपस्टिक होती. नाकात रिंग. कानात चांदीचे झुमके.
“राम राम साएब!” पाटलीण नम्रपणे म्हणाली. तिचा स्वर बिलकुल मादक नव्हता खरंतर. पण तिच्या नजरेत आणि हालचालीत असं काही होतं की तिचं ते साधं बोलणंही मोहक होतं.
“नमस्कार!” यशवंत म्हणाला, “आपण?”
“मी राधा. राधा पाटलीण” एवढं तिचं बोलून होतंय तोवर सरपंच आतून बाहेर आला.
“साएब, ही बायडी माजी” सरपंचाने येता येता राधाच्या मस्तवाल गांडीवर एक हलकेच चापट मारली, “हिच्या हाताला काय मस्त चव हाये तुमाला सांगतो… आज मटण खाऊन मजा येनार…” असं म्हणून त्याने आपल्या दुसऱ्या हातातली बाटली आणि ग्लास टेबलवर ठेवले.
“ओ सरपंच, माज्या काय फक्त हाताला चांगली चव हाये?!” सरपंचाकडे वासनेने भरलेल्या डोळ्यांनी बघत राधा उद्गारली. यशवंतला काय चाललंय कळेना. सरपंच आणि त्याची बायको चक्क आपल्यासमोर फ्लर्ट करतायत?
“राधे, भलती चावट झालीया तू…” असं म्हणून सरपंचाने राधाच्या गांडीला एक हलका चिमटा काढला. ती सुखाने विव्हळली, “जा, पापड अन् फुटाने आन आमच्यासाटी…” सरपंचाने फर्मावल्यावर राधा वळून घरात जाऊ लागली. पण आत जाण्याच्या एक पाउल अलीकडे थांबली आणि तिने मागे वळून बघितलं. यशवंत तिच्याचकडे बघत होता. आपला खालचा ओठ मुडपून राधा मादक हसली आणि मग आत निघून गेली.
“साएब, घ्या,” दारूने भरलेला ग्लास पुढे करत सरपंच म्हणाला.
“आह…” दारूचा कडवटपणा जिभेवर येताच यशवंतचा चेहरा वेडावाकडा झाला, “काय आहे हे?”
“ही खास आमच्या गावची दारू हाये. इथे रानात एक प्रकारची लाल-पिवळी फुलं येतात. भोगीची फुलं म्हनतात त्याला. त्याची बनते ही.” सरपंचाने सांगितलं, “हे घ्या, हे मीठ तोंडात ठेवा आनी मग एका दमात संपवा त्यो ग्लास.”
यशवंतने सरपंच म्हणाला तसं केलं. यावेळी दारूचा कडवटपणा खटकला नाही. उलट पूर्ण ग्लास घशाखाली गेल्यावर जिभेवर जी चव रेंगाळली त्यात काहीसा गोडवाही जाणवला. त्याने घसा खाकरला. दारू पोटात गेल्या गेल्या एक विशिष्ट धुंदी चढली होती. त्यात यशवंतने हुक्क्याचा एक दीर्घ झुरका घेतला. तेवढ्यात राधा पाटलीण भाजलेले पापड, फुटाणे आणि नमकीन घेऊन आली. तिच्या हातात एक रिकामा ग्लास होता.
“घ्या रावजी. अन् मला बी भरा एक…” राधाने ग्लास पुढे केला.
“राधे, हिते बसून पिनार तू? पावन्याला काय वाटल?” सरपंच ओशाळत म्हणाला.
“त्याला काय? शहरातनं आलेत साएब. गावच्या लोकांसारखे कोत्या इचारांचे न्हाईत,” राधाने आता यशवंतकडे बघितलं आणि विचारलं, “चालेल ना ओ साएब मी बी इथे बसून तुमच्यासंग प्यायली तर?” हे बोलता बोलता ती पुढे झुकली थोडीशी आणि तिचा पदर ढळला. तिचे माजलेले लुसलुशीत गल्ले यशवंतला दिसले.
“चालेल की!” तो उद्गारला.
सरपंचाने तिघांचे पेले भरले. आणि तिघंही भोगीच्या फुलांची दारू पिऊ लागले. मध्येच एकदम यशवंतचा मोबाईल वाजला. त्याने उघडून बघितलं आणि मग आपसुकच त्याची नजर राधावर गेली, कारण तिने आत्ताच त्याला फेसबुकवर फ्रेंड रिक्वेस्ट पाठवली होती. त्याबरोबर मेसेंजरवर एक मेसेज पण पाठवलेला दिसत होता. यशवंतने तो उघडला. त्यात राधाने काढलेला सेल्फी होता. पदर बाजूला करून, स्वतःचे गल्ले स्पष्टपणे दाखवणारा वासनेने भरलेल्या नजरेने बघणारी राधा त्या सेल्फी मध्ये दिसत होती. या भरलेल्या अंगाच्या पाटलीणीला झवता आलं तर काय मजा येईल असा विचार त्याच्या डोक्यात येऊन गेला. यशवंतच्या लवड्याने चड्डीत चुळबुळ केली. त्याने तिची फ्रेंड रिक्वेस्ट स्वीकारली.
इकडे एका बाजूला सरपंच काहीबाही बोलत बसला होता आणि यशवंत जुजबी प्रतिसाद देत होता. दारूबरोबर अधून मधून पापड, फुटाणे यांचा आस्वाद घेणं चालू होतं. पण यशवंतची नजर राधाच्या सर्वांगावरून फिरत होती. डोळ्यांनीच तो तिला झवत होता जणू. आणि राधाही लाजत त्याला प्रतिसाद देत होती. दारू पिताना मुद्दाम अशा पद्धतीने हात वर घेत होती की तिचे गल्ले दाबले जातील. तिचीही नजर यशवंतच्या दोन मांड्यांच्यामध्ये वारंवार जात होती. तिच्या नजरेतली झवून घेण्याची भूक यशवंतला वेडावत होती.
क्रमशः