सरपंच रावजी पाटलाच्या धान्याच्या कोठारात संगीता सरपंचाची वाट बघत थांबली होती. तिच्याकडे एक खबर होती आणि ती खबर ती तुम्हाला सोडून कोणालाच सांगणार नाही असं तिने सरपंच रावजी पाटलाला ठणकावून सांगितलं होतं. संगीता म्हणजे रावजीची मुलगी शोभाची सगळ्यात जवळची मैत्रीण.
“संगे, काय खबर हाय?”
“सरपंच..” संगीता बोलू लागली पण मध्येच थांबली.
“आता तोंड उचकटून बोलते का?” रावजी खेकसला.
“सरपंच, मी गरीब घरची पोर हाये…” संगीताए घाबरत घाबरत सुरुवात केली, “त्यामुळे आदी वचन द्या की माज्यावर रागावनार न्हाई…” रावजीने एक भुवई उंचावली.
“काय झालं? काई प्रोब्लेम हाये का?”
“सरपंच, शोभा…”
“काय जालं शोभाला?”
“जालं काई न्हाई… पन त्यो, त्यो, गणप्या हाये ना…”
“काय केलं त्यानं?” रावजीचा धीर सुटू लागला होता, “बोल की बिगीबिगी…”
“सरपंच, गणप्या आनी शोभा मळ्यात जातात अन् झवतात…” संगीताने मनाचा हिय्या करून एकदम सगळं सांगून टाकलं.
“संगे!” रावजी ओरडला, “माज्या पोरीबद्दल हे असलं बोलायला तुजी जीभ रेटली कशी ग रांडे?”
“मी आदीच म्हनलं होतं सरपंच, माज्यावर रागावू नका…” संगीता घाबरलेली दिसत नव्हती, “मी तुमाला सांगन्याचं काम केलं… शोभाला आवरा…”
“माज्या पोरीकडे तर नंतर बघतो…पन आधी त्या गणप्याकडं बघतो. त्याचा लवडाच कापून टाकतो, भाडखाव, माज्या पोरीवर वाईट नजर?” रावजीचा हा रुद्रावतार बघून आता संगीता थोडी भेदरली.
“सरपंच…” ती चाचरत म्हणाली, “गणप्याची काय चूक न्हाय…”
“अये रांडे, त्यो माज्या पोरीला झवतो म्हनतेस अन् त्याची चूक बी न्हाय? काय डोकं बिकं हाये का न्हाय तुला?”
“मी शोभाची मैत्रीण हाये, मला माहित्ये. ती त्याला मळ्यात घेऊन जाते, तो आपान हून न्हाई जात…”
“त्ये काय कोकरू हाये काय की ती त्याला सहज पकडून नेईल?”
“अवो सरपंचाची पोरगी हाये ती… तिला न्हाई म्हनायचं धाडस गावात कोनाकडे आहे सांगा!” संगीता बऱ्यापैकी धीटपणे बोलत होती. रावजीने तिच्याकडे रोखून बघितलं.
“संगे, नेमकं काये त्ये नीट सांग. माज्यापासून लपवू नको काई”
“आता तुमच्यापासून काय लपवनार…” संगीता लाजत लाजत बोलू लागली, “गणप्या अन् माजं हाये… शोभाला हे माहित्ये. मी बोलताना एकदा तिला सांगितलं की गणप्याचा दांडा लई मोठा हाये, तेवापासून तिचा त्याच्यावर डोळा व्हता…” संगीताच्या डोळ्यात बोलता बोलता पाणी आलं, “सरपंच, माजं काय म्हननं न्हाय तसं… आता तुमी मालक हायेत, आमचं जे हाये ते सगळं तुमचं हायेच… शोभा आनी मी सगळं वाटून घेतलंय… पन ती आता गणप्याला सोडतच न्हाय… तीन तीन येळा झवून घेते… त्यानंतर त्याच्यात माज्यासाठी काय उरतच न्हाई बघा…”
आता या सगळ्यावर काय बोलावं रावजीला कळत नव्हतं. आपली पोरगी खालच्या पातळीवरच्या गणप्याकडून झवून घेते आहे या विचाराने त्याचं डोकं फिरलं; पण त्याचवेळी आपली कोवळी एकोणीस वर्षांची पोर त्याच्या डोळ्यासमोर आली. छोट्या चणीची शोभा. सावळा रंग, काळेभोर टपोरे डोळे, आणि तिच्या आईकडून राधाबाईकडून घेतलेले सुंदर कुरळे केस. त्याच्या धोतरातला त्याचा लवडा हळूहळू ताठ होऊ लागला होता.
“सरपंच, मला मदत करा…” रडत रडतच संगीता रावजीला बिलगली.
तिच्या त्या मिठी मारण्याने रावजी चांगलाच अवघडला. त्याने मिठी सोडवली आणि तिथल्याच एका पोत्यावर संगीताला बसवलं. तिच्या डोक्यावरून हात फिरवला. या त्याच्या शांत आणि समजुतीच्या वागणुकीमुळे संगीता रडायची थांबली. तिने तिचे विस्कटलेले केस जरा सावरले आणि कानामागे सारले.
रावजी तिच्याकडे एकटक बघत होता. आयुष्यात पहिल्यांदाच त्याने संगीताकडे आपल्या पोरीची मैत्रीण म्हणून न बघता एक स्त्री म्हणून बघितलं. संगीता दिसायला सुंदर वगैरे नव्हती. पण एकोणीस वर्षांच्या पोरीत तारुण्यामुळे एक जी नैसर्गिक आकर्षकता येते, ती तिच्यातही होती. केस लांब आणि घनदाट होते. तिचे ओठ कमालीचे नाजूक आणि आखीवरेखीव होते. का कुणास ठाऊक पण, ‘याच ओठांनी ती गणप्याचा दांडा चोखत असेल’ हा विचार त्याच्या डोक्यात आला. अर्धाच क्षण असेल. पण तेवढा पुरेसा होता. अर्धवट कडक झालेला त्याचा लवडा आता पुरता कडक झाला. संगीताच्या नजरेत रावजीचा तंबू आला. तिच्या हृदयाची धडधड वाढली. नाही म्हणलं तरी गेले काही दिवस शोभामुळे तिची उपासमार झाली होती. तरी मनातले सरपंचाबद्दलचे विचार निग्रहाने बाजूला सारून ती म्हणाली,
“सरपंच… मी काय म्हनते…” तिच्या घशाला कोरड पडली होती. तिला लक्षात आलं की रावजी थेट तिच्या साडीच्या आत तिच्या छोट्या कोवळ्या गल्ल्यांकडे बघतोय, “तुमी, माजं आनी गणप्याचं लगीन लावून द्या.” ती थरथरत म्हणाली.
“संगे, त्यापेक्षा मी गणप्या आनी शोभाचं लगीन लावीन…”
“पन सरपंच, गणप्याचं माज्यावर प्रेम हाये…”
“पण मी गणप्याचा बाप न्हाईए. माज्या पोरीला जे हवं ते मी द्याला हवं ना…”
“असं नका करू…” संगीताच्या डोळ्यात परत पाणी आलं, “माज्यावर दया करा…”
“ह्ये बघ… गणप्या काय आमच्या खानदानाच्या तोलामोलाचा न्हाई. पर शोभाचं जर त्यावर प्रेम असल तर मी कोन रोखनारा?”
“अवो, प्रेम बिम न्हाई काई.” संगीता ठामपणे म्हणाली, “तिला फक्त लवड्याची भूक हाये. तोंडात घेऊन चोख्त्ये ती अन् मंग मागून घुसवून घेत्ये. काम जालं की निगून जात्ये. गणप्याच्या जागी कोनाचा बी लवडा तिला चालल…”
रावजी जरा विचारात पडला. आपल्या बायकोसारखीच पोरगी निघाली असा मनात विचार आला. राधाबाई पाटलीण जशी लवड्याची भुकेली असते तशीच ही शोभा. ‘या गणप्याचा नाद तिने सोडायला हवा, हे नक्की’, त्याच्या मानाने घेतलं.
“ठीके. मी शोभाचं बघतो काय करायचं ते….” सरपंच म्हणाला.
“लई उपकार होतील बगा सरपंच…” संगीता हात जोडून म्हणाली.
“पन त्या बदल्यात म,मला काय मिळनार?” सरपंचाने आपल्या दाढीच्या खुंटावरून हात फिरवत विचारलं.
“काई बी मग सरपंच…” संगीता हे म्हणाली पण त्याच क्षणाला तिच्या लक्षात आलं सरपंचाला काय हवंय. ती घाबरली. पण अर्धाच क्षण. शोभाने आपल्या प्रियकराकडून झवून घेतलं याचा बदला आपण तिच्या बापाचा लवडा चोखून घेऊ शकतो असा विचार तिच्या मनात आला. तिने सरपंचाकडे बघितलं. तालमीतलं मजबूत अंग, रूंद खांदे, पीळ दिलेली मिशी, चेहऱ्यावर रांगडेपणा. त्यात मगाशी त्याच्या धोतराचा तंबू झाला होता तेव्हा सरपंचाच्या दांड्याचा तिला अंदाज आला होता. त्या विचाराने तिची योनी बुळबुळीत झाली. तिच्या सावळ्या चेहऱ्यावर लाजेने लाली आली. तिच्या नाजूक ओठांवर चावट हसू उमटलं आणि रावजी जे समजायचं ते समजला. त्याने धोतरातून स्वतःचा कडक लवडा बाहेर काढला. संगीताचे डोळे विस्फारले. तिला वाटलं होतं त्यापेक्षाही तो मोठा होता. ती काहीही न बोलता कळ दाबली गेल्यासारखी आपसूकच गुडघ्यावर बसली आणि तिने तोंड उघडलं. सरपंच रावजी पाटलाने आपला ताठलेला लवडा तिच्या तोंडात अलगद घुसवला. तिच्या नाजूक ओठांचा स्पर्श त्याच्या लवड्याला झाल्यावर एक सुखाची लहर त्याच्या अंगातून गेली जणू. संगीताने तो भलामोठा दांडा सफाईने चोखायला सुरुवात केली. हळूहळू त्या चोखण्याचा वेग वाढत गेला. रावजीने आपल्या रासवट हातांनी त्या एकोणीस वर्षांच्या कोवळ्या पोरीचं डोकं घट्ट धरलं आणि तो आपला लवडा तिच्या तोंडात पार घशापर्यंत घुसवू लागला. त्याला वाटलं होतं संगीताला ठसका लागेल, श्वास कोंडला जाईल, पण ती मोठी तयारीची निघाली. तिने तो कडक दंड लीलया आत घेतला. सरपंच अधिकच उत्तेजित झाला. त्याला माहित होतं नुसतं तोंड झवून काय त्याचं समाधान होणार नव्हतं. त्याने लवडा तिच्या तोंडातून बाहेर काढला आणि दोन्ही हातांनी तिचे खांदे धरत तिला उभं केलं.
“पोरी, भोगेश्वराची शपथ, एकदम सॉलिड माल हायेस तू…” त्याने तिच्या ओठांवर ओठ टेकवत तिचं रसरसून चुंबन घेतलं. आपल्या रासवट हातांनी तो तिचे लुसलुशीत छोटे स्तन दाबू लागला. दुसऱ्या हाताने त्याने तिच्या केसांना धरलं आणि मान मागे खेचली. तिच्या गळ्याचं चुंबन घेत तो खाली सरकला. तिचा पदर बाजूला करत त्याने चोळीही सोडली. तिचे स्तन उघड झाले. पण अवघे काही क्षणच. कारण रावजीने एक आपल्या तोंडात घेतला आणि दुसरा तो आवेगाने दाबू लागला. साडी तर केव्हाच गळून पडली होती, पण पुढच्या काही क्षणात दोघांचेही सगळे कपडे निघाले होते.
“आह्ह…” रावजीच्या जिभेचा स्पर्श तिच्या बेदाण्याला झाल्यावर ती सुखाने विव्हळली. तिने आता एका हाताने रावजीचा कडक दांडा हलवायला सुरुवात केली होती. रावजी आळीपाळीने तिचे दोन्ही गल्ले दाबत चोखत होता.
क्रमशः