भोगवडी हे सह्याद्रीच्या कुशीतलं एक छोटंसं टुमदार गाव. मुख्य हाय-वे पासून जवळपास पन्नास किलोमीटर लांब. त्यामुळे विशेष इथे कोणी येत नाही. साहजिकच मुख्य गावात फार वर्दळ होण्याचा प्रश्न नाही. पण यात बदल होतो जेव्हा गावात भोगेश्वराची जत्रा भरते. तेव्हा आजूबाजूच्या सगळ्या भागातून लोक इकडे येतात. या भोगेश्वराची कहाणी मोठी रंजक आहे. असं म्हणतात, त्रेतायुगात लिंगासूरी नावाच्या राक्षसिणीने धुमाकूळ घातला होता. जेवायला तिला पुरुषांचा लवडा हवा असे. रूप बदलून पंचक्रोशीतल्या पुरुषांना ती स्वतःच्या मोहात पाडायची.
त्यांचा लवडा चाटून, चोखून त्यांना गाफील करायची आणि मग एकदम तो चावून ती फस्त करी. पुढे बातमी पसरल्यावर पुरुष सावध झाले. सुंदर परस्त्री दिसली तरी दूर राहू लागले. न जाणो, ही रूप बदललेली लिंगासूरी असेल तर? पण लिंगासूरी राक्षसीण होती. आता लवड्याची चटक लागलेल्या लिंगासूरीने सुंदर रूप घेणं सोडून सरळ ताकदीच्या जोरावर पुरूष पकडायला सुरुवात केली. तिच्या शक्तीसमोर भलेभले पैलवान गारद झाले.
मग काय, हाहाकार माजला. जिकडे तिकडे लवडा नसलेले पुरुष. आता असे पुरुष नवीन मुलं जन्माला कशी घालणार? हळूहळू या भागाची लोकसंख्या कमी होऊ लागली. अशाने पृथ्वीवर मनुष्य हा प्राणी जिवंतच राहणार नाही ही चिंता देवाला वाटली. लिंगासूरीचा बंदोबस्त करायचं त्याने ठरवलं. एका आकर्षक पुरूष रुपात देव पृथ्वीवर अवतरला. त्याला म्हणतात भोगेश्वर. हा भोगेश्वर चांगला उंचापुरा, मजबूत बांध्याचा, खांद्यावर रुळणारे छान केस, पिळदार मिशी, तरतरीत नाक. त्याचे दोन्ही हात लांब आणि मजबूत होते. त्याच्याकडे बघूनच त्याच्या सामर्थ्याची कल्पना येत होती.
या आकर्षक पुरुषाची लिंगासूरीला भुरळ पडली. या अशा उंचपुऱ्या मजबूत पुरुषाचं लिंगही छान लांब आणि जाड असणार असं तिच्या मानाने घेतलं. पण भोगेश्वर होता सामर्थ्यवान. बरेच प्रयत्न करूनही, ताकद वापरूनही त्याला पकडणं लिंगासूरीला जमेना. मग भोगेश्वराला मोहात पाडण्यासाठी तिने जुनी चाल खेळली. तिने मायावी शक्तीचा वापर करून आकर्षक अप्सरेचं रूप घेतलं. लिंगासूरी आता मादक आणि आकर्षक दिसत होती. सुंदर आकाराचे रेखीव डोळे, पातळ नाजूक ओठ, सरळ तरतरीत नाक, निमुळती होत गेलेली हनुवटी. सरळ मोठ्या मानेच्या खाली मोठे गोल लुसलुशीत गल्ले ज्यावरून तलम निळे कापड गुंडाळले होते, बारीक कंबर आणि खाली रसरशीत गांड सहज दिसेल असं नेसलेलं निळंच कापड. त्या गांडीपर्यंत आलेले सुंदर लांबसडक काळे रेशमी केस. तिच्या डोळ्यात भूक होती, वासना होती.
तिच्या या रुपाकडे बघून खुद्द भोगेश्वरालाही स्वतःवर ताबा ठेवणं कठीण झालं. त्याचा लवडा कडक झाला. अप्सरेच्या रूपातली लिंगासूरी त्याचा जाडजूड लवडा बघून आनंदून गेली. तिने आपल्या ओठांवरून जीभ फिरवली. हे दृश्य बघून भोगेश्वर तिच्याकडे झेपावला आणि त्याने थेट लिंगासूरीच्या गल्ल्यांना हात घातला. तिचं उत्तरीय वस्त्र रासवटासारखं त्याने ओढून फेकून दिलं. आणि त्याने दोन्ही गल्ले जोरात दाबले.
ती आनंदाने विव्हळली. पण तो थांबला नाही. त्याने तिचे बेदाणे चोखले, चाटले, अलगद चावलेही. ती पुन्हा एकदा विव्हळली. पण त्या वेदनेत तिला सुख मिळत होतं. आतापर्यंत भोगेश्वराने तिचे सगळे कपडे काढले होते आणि तिच्या बुळबुळीत झालेल्या गुलाबी पुच्चीत त्याने बोटं खुपसली. तिचे गल्ले दाबत, चोखत दुसऱ्या बाजूला तो आपल्या बोटांनी तिला झवू लागला. तिने डोळे मिटून मान मागे टाकली. परमोच्च सुखाने तिच्या शरीराने अंगाची ताणून कमान झाली होती.
त्याचा कडक लवडा तिच्या मांडीला घासला जात होता आणि त्यामुळे तर ती अधिकाधिक माजावर येत होती. या पराकोटीच्या कामसुखानंतर लिंगासूरी अर्धवट बेशुद्धच झाली. ती मिळालेल्या सुखाने एवढी थकली होती की काहीही करण्याची तिच्यात शक्तीच उरली नाही. आणि मग तिला तसंच कामानंदात सोडून भोगेश्वर निघून गेला.
दुसऱ्या दिवशी लिंगासूरी पुन्हा तयारीने आली. आज तिने पिवळी कापडं नेसली होती. एखादी पेटलेली आगच जणू. भोगेश्वराचा लवडा पुन्हा ताठरला आणि त्याने अप्सरारूपी लिंगासूरीवर झडप घातली. त्याने एका झटक्यातच तिला नागडं केलं आणि गवतावर आडवं केलं. दोन्ही हातांनी तिचे गल्ले दाबत आणि बोटांनी तिच्या बेदाण्यांना चिमटे काढत त्याने आपलं डोकं लिंगासूरीच्या मांड्यांमध्ये खुपसलं. आपल्या जिभेने त्याने तिचा दाणा छेडला.
ती आनंदाने बेभान झाली अगदी. ओठांचा चंबू करून त्याने तो दाणा चोखला. आणि मग आपली लांब जीभ तिच्या पुच्चीत घुसवली. आत नेलेली जीभ लीलया गोल फिरवून तिच्या पुच्चीतल्या प्रत्येक बिंदूला स्पर्श करत तिला वेडावून सोडत होती. एखाद्या लवड्या इतकी लांब होणारी जीभ लिंगासूरी प्रथमच अनुभवत होती. ती त्याचं एक बोट चोखत होती आणि दुसऱ्या बाजूला त्याची जीभ तिची पुच्ची झवत होती. आनंदाच्या लाटांवर लाटा आल्या. लिंगासूरी पुन्हा एकदा परमोच्च सुखाने अर्धमेली झाली आणि तिथेच गवतावर झोपून गेली.
तिसऱ्या दिवशी लिंगासूरी निश्चय करून आली की आज काहीही झालं तरी भोगेश्वराला संपवायचं. ती अप्सरा रूप घेऊन, लालभडक वस्त्र नेसून आली. भोगेश्वर तयारच होता. सुरुवात पहिल्या दोन दिवसांसारखीच झाली. आणि एका क्षणी एकदम भोगेश्वराने लिंगासूरीला पालथं केलं. आणि आपला जाडजूड लवडा पाठीमागून तिच्या पुच्चीत घुसवला.
“आई…ग…वाचव देवा…” वेदना आणि सुख यांचा अभूतपूर्व मिलाफ तिथे झाला होता, अगदी तसाच जसा एका राक्षसिणीच्या तोंडात चक्क ‘वाचव देवा’ हे शब्द आले होते!
तिचे लांबसडक रेशमी केस आपल्या मुठीत धरून मागून भिगेश्वर लिंगासूरीला झवत राहिला. हे करताना त्याने थोडं पुढे झुकत तिचे लटकणारे गल्ले दाबले आणि अधून मधून दुसऱ्या हाताने तिच्या गांडीवर चापट्या मारल्या. ती विव्हळत होती. भोगेश्वराच्या झवण्यामुळे ‘फत…फत’ आवाज साऱ्या पंचक्रोशीत घुमत होता.
अधूनमधून तिच्या दाण्याला बोटांनी छेडून भोगेश्वर तिला अजूनच कामानंद देत होता. एक क्षण आला जेव्हा भोगेश्वराच्या लवड्यातून रस गळू लागला आणि त्या उबदार पांढऱ्या रसाच्या स्पर्शानेच लिंगासूरीला कामपूर्ती झाली. आजवर कोणीच तिला इतकं अफाट झवलं नव्हतं. ती अर्धवट बेशुद्धावस्थेत पालथी पडली. तिच्या योनीत त्याचा एवढा रस होता की तो अक्षरशः धबधब्यासारखा बाहेर कोसळू लागला. त्यात तिचेही कामरस भरले गेले. त्याची एक नदीच तयार झाली. ती या गावची भोगी नदी.
चौथ्या दिवशी मात्र लिंगासूरीने अप्सरा रूप घेतलं तेव्हा ठरवलं की कोणतेच कपडे घालायचे नाहीत. आज या भोगेश्वराच्या लवड्याची चव घ्यायचीच. पूर्ण नागड्या अवस्थेत ती भोगेश्वराला भेटली. आदल्या तीन दिवसांप्रमाणेच भोगेश्वराचा लवडा तत्काळ ताठरला. त्याने तिच्या कंबरेला हात घातला खरा पण ती म्हणाली, “देवन्, गेले तीन दिवस तुम्ही मला एवढं सुख दिलंत, त्याची परतफेड करू देत,” त्या गाफील क्षणी भोगेश्वाराने होकार दिला.
आणि आता हा आपल्या जाळ्यात आला या आनंदात लिंगासूरी त्याच्या पुढ्यात गुडघ्यावर बसली आणि तिने ते जाडजूड मोठं लिंग तोंडात घेतलं. चाटलं, चोखलं. आता ती चावणार… पण हे काय? तिच्या मादक रूपामुळे ते लिंग एवढं कडक झालं होतं की लिंगासूरीला ते चावताच येईना. ती ते लिंग चोखतच राहिली आणि जगातल्या सगळ्या पुरूषांचा लवडे वाचले!
आजही तो भोगेश्वराचा लवडा थोडा मऊ होण्याची वाट बघत लिंगासूरी ते चोखते आहे असं मानतात. गावच्या टेकडीवर भोगेश्वराचं मंदिर आहे. याच जागी भोगेश्वराने लिंगासूरीला झवलं असं मानतात. त्यात उभा भोगेश्वर आणि पुढ्यात गुडघ्यांवर बसून त्याचा लवडा चोखणारी लिंगासूरी अशी मूर्ती आहे. या मंदिराच्या पाठीमागेच एक धबधबा आहे. सलग तीन दिवस भोगेश्वरी झोपून गेल्यावर ताठलेल्या लिंगाला शांत करायला भोगेश्वराने तिन्ही दिवशी आपला लवडा हलवून वीर्याची पिचकारी मारली. त्यातूनच हा धबधबा तयार झाला असं मानतात. पुढे कालौघात लिंगासूरीला देवत्व मिळालं आणि भोगेश्वरी म्हणलं जाऊ लागलं. तिचं ते चोखणं असंच सुरू राहावं म्हणून गावात उत्सव साजरा केला जातो.भोगेश्वराचा उत्सव आणि जत्रा चार दिवसांची असते. या उत्सवाच्या पहिल्या दिवशी घरोघरी गुळाचा लवडा आणि गोड मैदा-कणकेची पुच्ची तयार करतात. तोच नैवेद्य दाखवला जातो. आणि चौथ्या दिवशी घरातल्या स्त्रिया तो गुळाचा लवडा चोखतात तर पुरुष कणकेच्या पुच्चीत बोटं घालतात आणि चाटून खातात. मंदिराच्या मागच्या धबधब्याच्या पाण्याला भोगेश्वराचं वीर्य मानलं जात असल्याने, त्यात गावच्या बायका नागड्याने अंघोळ करतात. उत्सवाच्या पहिल्या दिवशी गावातले सगळे निळे कपडे घालतात, दुसऱ्या दिवशी पिवळे, तिसऱ्या दिवशी लाल आणि फार पूर्वी चौथ्या दिवशी अख्खं गाव नागडं फिरायचं म्हणे. पण आता नागडेपण दर्शवण्यासाठी पांढरे कपडे घालतात. या भोगेश्वरावरून भोगी नदीच्या काठावरच्या या गावाचं नाव पडलं भोगवडी.
या गावचा सरपंच होता रावजी पाटील. गेली बेचाळीस वर्षं पाटील घराण्याचंच कोणीतरी सरपंच आहे. रावजी जन्माला आला त्याच वर्षी त्याचा बाप पहिल्यांदा सरपंच झाला. हे पद महिला राखीव असायचं तेव्हा आई आणि उरलेल्या वेळी बाप असं जवळपास पंचवीस वर्षं त्याचे आई-वडील आलटून पालटून सरपंच होते. ऐन विशीत रावजी पाटील पहिल्यांदा सरपंच झाला आणि सलग दहा वर्षं राहिला. मग जागा राखीव पडल्यावर त्याची बायको राधा पाटलीण सरपंच झाली. आणि आता पुन्हा रावजी सरपंच आहे. रावजी हा भोगवडीचा अनभिषिक्त राजा आहे! पोटापाण्यासाठी रावजी फारसं काही करत नाही. बापजाद्यांची शेतजमीन आहे त्यावर मजूर राबतात. एक फळबाग आहे त्याचंही उत्पन्न येतं. शिवाय गावात जे काही सरकारी योजनेचे पैसे येतात त्यातले १०-१२% रावजीला मिळतातच. एकुणात काही विशेष कामधंदा करायची त्याला जरूरच पडत नाही. मग एवढ्या मोकळ्या वेळाचं करायचं काय? तर मग मनाला येईल तेव्हा आपल्या बायकोला- राधाला आडवं करून तिला झावायचं, कधी असंच अंगात मस्ती आली तर आपल्या मळ्यात जायचं अन् एखाद्या मजूर बाईच्या तोंडात आपला ताठलेला लवडा रिकामा करायचा, कधी स्वारी फारच रंगात आली तर पंचक्रोशीत प्रसिद्ध असणाऱ्या मंजुळा लावणीवालीचा नाच बघायला जायचं. नाच झाल्यावर तिचे गल्ले चोखत तिची बुळबुळीत पुच्ची झवून ठेवायची. बस्स, दिवसरात्र एवढंच!
“आला का गावभर तोंड मारून?” सरपंच घरात शिरताच राधा पाटलीण तिरसटपणे म्हणाली. आपल्या नवऱ्याची हवस तिला चांगली ठाऊक होती.
“अगं, मी हितं, आपल्या…म… मळ्यात गेलो हुतो. कीड पडलीया पिकावर… तर म्हाद्याला सांगून औषद मारून घेतोया…”
“कीड तुमच्या लवड्यावर पडलीया… बगावं तेवा उभं असतंय…” राधा म्हणाली.
“अगं नाय, खरंच सांगतुया…”
“मला नगा सांगू… त्या म्हाद्याच्या म्हातारीला पन तुमी सोडत न्हाई… आता साठीला आलेली बाई ती. पन तुमच्या लवड्याला झवायला कोनची बी पुच्ची मिळाली की जालं…”
“अये राधे… फार आवाज फुटला का आज तुला?” सरपंच पाटील दरडावून म्हणाला.
“न्हाईतर काय… म्या इथे तुमची वाट बघत बसायचं… अन् तुमी बाहीर जानार?” राधाच्या डोळ्यात पाणी आलं होतं.
“तसं न्हाय राधे…”
“तसंच हाये. आजवर मी कदी कशाला नाई म्हनलंय का? पुढून मागून, झोपून, उभ्यानं कसंबी झवून घेते. माझ्यासारखी भारी लवडा चोखनारी बाई दाखवा या गावात… पर तुमाला त्याची किंमत न्हाई…” पाटलाला आपल्या पाटलीणबाईवर प्रेम आलं.
क्रमशः
माझी आवडती कथा भोगवाडी