क्षणार्ध-२

“मला भीती वाटते खूप!” तो सरळ उठून बसत बोलला. हातानं त्याने आपलं लिंग आपल्या हाताने एकदा खाली दाबलं!
“काही नाही होणार. आणि आता ट्रीट नाही केलंस तर कीड मुळापर्यंत पोचेल मग काढून टाकाव्या लागतील दाढा!” मॅडम आपल्या खुर्चीकडे जात बोलल्या. त्यांच्या उघड्या रुंद गोऱ्यापान पाठीच्या मध्यावर ब्लाउज आणि ब्रा च्या दाबाने अधिरेखित झालेल्या घळईवर त्याची नजर गाडली गेली होती. अचानक भानावर येत तो बोलला,” कधी करायचं?”
“आत्ता एक करूयात तीन चार दिवसांच्या फरकाने उरलेल्या करूयात!” मॅडम
“आत्ता?” हा खरंच घाबरला

“मग कधी?” मॅडम पुन्हा बाजूच्या कपाटात काहीतरी शोधू लागल्या. तो धीर एकवटून पुन्हा खुर्चीवर पडला. मॅडमने जवळ येत त्याला ‘आ’ करायला सांगून त्याच्या तोंडाला कसलीशी क्लिप अडकवली.

त्याने आपल्या मुठी घट्ट आवळून धरल्या. मॅडमने वरची लाईट चालू केली आणि त्याच्या नकळत त्याच्या हिरड्यांमध्ये कसलंसं इंजेक्शन दिलं. नंतर त्यांनी एक पेनसारखं छोटंसं मशीन सुरु केलं. त्याने हाताने खुर्चीची कड घट्ट आवळून धरली होती. डोळे गच्चं मिटून घेतले होते. नकळत मॅडमच्या साडीच्या निऱ्याही त्याच्या हातात आल्या होत्या. काहीतरी टेबलावर विसरल्यामुळे त्या मशीन ठेऊन टेबलकडे जाऊ लागल्या. त्याच्या हातात आलेल्या असल्याने त्यांच्या साडीच्या निऱ्या झटक्यात ओढल्या जाऊन त्यांची साडी निसटली. पोटाखाली खोचलेल्या सगळ्या निऱ्या सुटून आल्या.

“अरे देवाsss!” म्हणत मॅडमने झटकन साडी धरून ओढली. साडी ओढली गेल्यावर त्याला जाणवलं आणि त्याने डोळे उघडले. मॅडमने साडी गोळा करून तोंड फिरवलं होतं. तो उठून बसला आणि आपल्या तोंडातली क्लिप काढून ठेवली. ब्लाउज आणि कमरेला गुंडाळलेल्या साडीच्या मधला पाठीचा बाक त्याला खुणावत होता. इतके दिवस या क्षणाचीच तो वाट पाहत होता पण आता तो इतका घाबरला होता की थरथर कापू लागला होता. मॅडमनाही काय करावं ते सुचत नव्हतं. त्या गडबडीत कशाबशा निऱ्या बांधण्याचा प्रयत्न करत होत्या. तो तिथून उठला आणि बाहेर जाऊन विचार करू लागला. ते दृश्य त्याच्या डोळ्यांसमोरून हलत नव्हतं. निघून जावं की इथेच थांबावं हे त्याला कळेना. तेवढ्यात मॅडमने दरवाजा उघडला. मॅडमनाही लाजल्यासारखं झालं होतं. तरीही धीर एकवटत त्या बोलल्या, ” किती घाबरतोस तू? चल बस!”

“नको मॅडम मला खूप भीती वाटते!” तो
“नंतर त्रास होईल खूप!” मॅडम
“होऊ द्या!” त्याची नजर जमिनीत गाडली गेली होती.
“घाबरू नकोस! तुला कळणारही नाही!चल” मॅडम दरवाजा उघडून आत जाऊ लागल्या.
“नको! मी जातो!” असं म्हणून तो पळतच तेथून निघून गेला. तिथून निघालो तो थेट घरी बाथरूममध्येच शिरला. हलका होऊन बेडवर पडला. मॅडमची ती पाठमोरी आकृती काही केल्या त्याच्या डोळ्यांसमोरून हलेना.

आपला मोबाईल उचलून त्याने मॅडमना व्हाट्सअपवर मेसेज पाठवला, “आय एम सॉरी!” आणि मोबाईल बंद करून झोपला. दोन दिवस तो घराबाहेर पडला नाही. मोबाईलही बंद करून ठेवला.एवढंच काय तो जिमलाही गेला नाही.

इकडे मॅडमही अस्वस्थ झाल्या. त्याचा स्वभाव मॅडमना खूप आवडू लागला होता. तशा अर्थाने नव्हे. त्या त्याला एका चांगल्या मित्रासारखं मानू लागल्या होत्या. मॅडमने त्याला खूप कॉल केले, मेसेजही केले पण त्याचा फोन बंद होता. जिममध्येही दोन दिवस त्या त्याला शोधत होत्या. त्यांना चुकल्या चुकल्यासारखं वाटत होतं. एके दिवशी मॅडमच्या क्लिनिकमधील रिसेप्शनिस्ट त्याच्या घरी आली. मॅडमनी त्याला लगेच बोलावलं आहे असा निरोप त्याला द्यायला! तो पुन्हा घाबरला. आपला टी शर्ट अडकवून तो निघाला.

“आईssss! कामत मॅडमचा निरोप आला होता मला बोलावलं आहे. मी जाऊन येतो तासाभरात!” तो
“लवकर ये जेवायला!” आईने आतून आवाज दिला.
आपला फोन स्विच ऑन करत तो चालत क्लिनिकच्या दिशेने जाऊ लागला. धडधड मेसेजेस येऊ लागले. वाचता वाचता तो क्लिनिकमध्ये शिरला. क्लिनिक रिकामंच होतं. त्याने खुर्चीत बसत मॅडमना फोन लावला.
“आशु बोलतोय! मी आलोय क्लिनिकमध्ये!” तो
“अरे कुठे गायब झाला होतास? बरं! वर ये मला थोडं काम आहे इथे!” मॅडम
“वर??? कशाला???” तो आणखीच घाबरला
“म्हणजे तू फक्त पेशन्ट आहेस का माझा? मला वाटलं मित्र पण आहेस!” मॅडम
“तसं नाही ! ठीक आहे येतो!” मॅडमच्या वाक्याने त्याला फार फार बरं वाटलं. मॅडम आपल्याला मित्र मानतात याचा मनोमन त्याला फार आनंद झाला.

“येताना क्लिनिकच दार बंद करून ये. रजनी ही गेलीय आता!” मॅडम. क्लिनिकचं दार बंद करून तो वर गेला. त्याचं घर फारच आलिशान होतं. अगदी सिनेमातल्या सारखं. हॉलमधूनच त्यांचं किचन दिसत होतं. मॅडम किचन ओट्याजवळ काहीतरी करत होत्या. तो येऊन सोफ्यावर बसला. “मॅडम! मी आलोय!” तो घराचं निरीक्षण करत बसला होता. मॅडम हातात ट्रे घेऊन आल्या. त्याच्या समोर बसत त्यांनी ट्रे समोरच्या टेबलावर ठेवला.

“घे कॉफी घे!” मॅडम
त्यांनी खोल रुंद गळ्याचा निळ्या-गुलाबी रंगाचा स्लीव्हलेस कुर्ता आणि काळ्या रंगाची लेगिंग घातली होती. डाव्या खांद्यावरून तशाच रंगाचा दुपट्टा घेतला होता. स्तनांच्या वरची छाती लाईटच्या उजेडात उजळून निघाली होती.
“काय झालं तुला अचानक? कुठे गेलेलास? जिमलाही येत नाहीस?” मॅडमने त्याची तंद्री तोडली.

“घरीच होतो! त्यादिवशी…” त्याला वाक्य पूर्ण करता आलं नाही. त्याने मान खाली घातली होती.
“अरे तू काय जाणून बुजून केलंस का?” मॅडमचा आवाज किती मंजुळ आहे यावर त्याने कधी लक्षच दिलं नव्हतं.
“तरीही मला खूप ऑकवर्ड वाटतंय!” तो मान वर करायला तयारच नव्हता.
“आणि त्यासाठी तू घरात कोंडून घेतलंयस होय?” मॅडम हसत म्हणाल्या.

“खरं तर हो!” तो. त्याला अजूनच अपराधी वाटू लागलं. मॅडम किती चांगल्या आहेत आणि आपण किती नालायकपणा करत होतो याची जाणीव होऊन त्याला स्वतःची शरम वाटू लागली.

“मला माफ करा मॅडम. खरंच मला माफ करा!” तो अगदी रडकुंडीला आला होता.
“अरे वेड्या तू मुद्दाम नाहीस केलेलं ते एवढा का मनाला लाउन घेतोस तू?” मॅडम त्याला समजावत होत्या.

“हो! ते मी मुद्दाम केलं नसलं तरी मी तुमच्याकडे अतिशय किळसवाण्या नजरेनं पाहत होतो. मी तुमचा नेहमी पाठलाग करत होतो. मी जिमही तुमच्याशी जवळीक वाढविण्यासाठीच लावली होती. माझं चुकलं! तुम्ही किती चांगल्या आहात आणि मी किती नालायक! मला खूप आवडायचा तुम्ही…” त्याने भडाभडा सगळं ओकून टाकलं. त्याच्या उत्तराने मॅडमना क्षणभर धक्का बसला. पण स्वतःला सावरत त्या बोलल्या, “आवडायचा म्हणजे?? आता नाही आवडत का?”

“तसं नाही! वेगळ्या अर्थाने आवडायचा!” त्याच ते वाक्य ऐकताच मॅडमच्या अंगावर काटाच आला. एवढ्या सौंदर्याच्या वरदानानंतरही आजपर्यंत आयुष्यात त्यांना असं काही कुणी बोललं नव्हतं. अगदी त्यांच्या कॉलेजातील मुलंही त्यांना असं बोलू शकली नव्हती आणि लग्नानंतर तर डॉक्टर कामतांममुळे त्यांच्याभोवती आदराचं एक वलयच तयार झालं होतं.

सर्वात महत्त्वाचं म्हणजे त्यांचा स्वभाव इतका मनमिळावू होता की त्यांच्या संपर्कात येणारी व्यक्ती त्याच्या नकळत मॅडमचा आदर करू लागे. आणि आशुचंही अगदी तसंच झालं होतं. त्यामुळे हे असं वाक्य मॅडमनी कधीच ऐकलं नव्हतं. डॉ कामतही प्रचंड बिझी असल्यानं त्यांचं वैवाहिक जीवन बऱ्यापैकी विस्कळीतच झालं होतं.

एक डॉक्टर असल्याने मॅडमनी ते सांभाळून घेतलं, समजून घेतलं होतं. तशा प्रकारच्या आयुष्याची त्यांनी स्वतःला सवय लावून घेतली होती. पण आशूच्या वाक्याने त्यांच्यातल्या स्त्रीला खडबडून जागं केलं होतं.

क्रमशः