आतापर्यंत तुम्ही वाचले होते…
वसंतरावांनी खाली घातलेली तिची मान दोन्ही ओंजळीत धरून वर केली… अन तिच्या ओठांवर आपले ओठ ठेवले… वसंतरावांनी हे ओठ कधीच काढु नयेत असं आशूला वाटत होतं… अन तिची ही इच्छा पूर्ण झाली… तेव्हा आशूची चड्डी पार ओली झाली होती… तर तिकडे तव्यावरची पोळी जळून गेली होती….
आता पुढे…
आशू दुसऱ्या दिवशी सकाळी सजून धजून आली होती… कपाळावर ठळक कुंकू… भुवया कोरलेल्या… कधी नव्हे ते हलकसं कुणालाही कळणार नाही असे लिपस्टिक… छातीवरचे गोल नेहमीपेक्षा जास्त उठून दिसतील असा ब्लाऊज आणि त्या गोलांना किंचित उघडे ठेवणारा पदर… केसांचा बुचडा आणि त्यावर लावलेला गजरा…
वसंतरावांनी दार उघडले तेव्हा ते वेड्यासारखे तिच्याकडे पाहातच राहिले… तिला आत घेण्याचेही त्यांना क्षणभर सुचलेच नाही… आपण वसंतरावांना कामविव्हळ केलंय हे आशूच्या लगेच लक्षात आलं…
आणि तिला समाधान वाटलं..”आज काय इथच उभं ठेवनार काय…” तिने तिच्याकडे पाहून पागल झालेल्या वसंतरावांना विचारले… “अं… हो… नाही… ये…ये… ना आत…” असं ववसंतराव म्हणाले पण तिला आत येण्यासाठी जागा देण्याचं त्यांना सुचलच नाही… “हं मग जरा बाजुला व्हा की…” आशू खालचा हसरा ओठ डावीकडून दातांत दाबीत म्हणाली… वसंतरावांना क्षणभर ओशाळं वाटलं… पण लगेच भानावर येत त्यांनी आशूला आत घेतलं… आणि पटकन दरवाजा बंद केला… आणि त्यांनी मागूनच आशूला आवळलं आणि आपलं कडक आणि ताठ झालेलं लिंग तिच्या नितंबाच्या फटीत साडीतूनच घुसवलं… “आता बाई… सोडा की… इतकी घाई कसली…” आशू किंचित लटक्या रागाने म्हणाली…
“आ…आ…श्शू…” असं म्हणत वसंतरावांनी तिच्या कानाला हलकासा चावा घेतला…
“हां.. हां.. जरा धीर.. तुमाला ती पूजा करयाचीय नं…” आशू वसंतरावांच्या मिठीतून सुटण्याचा कोणताही प्रयत्न न करत म्हणाली… तिला मागून होणारा लिंगाचा स्पर्श हवाहवासा वाटत होता.. त्यामुळे आपले नितंब किंचित मागे करीत आणि त्या लिंगावर घाशीत ती म्हणाली….
“हां खरंच की…” असं म्हणत वसंतरावांनी मागून आपल्या सोट्याचा एक दणका आशूच्या नितंबावर दिला… आणि ते म्हणाले… “तुझं काम लवकर आटप… मी वाट पाहातो…”
थोड्या वेंळात आशूने आपलं काम आटपलं… आणि ती वसंतरावांपुढे उभी राहिली. वसंतरावांनी क्षणभर तिच्याकडे पाहिलं… आणि म्हणाले… “हे सगळं काढावं लागेल…”
“मग काढा की…” आशू खट्याळपणे म्हणाली…
त्यांनी आशूला जवळ ओढले… तिचा एक मुका घेतला आणि खांदयावरचा पदर खाली पाडला… त्यांनी तिच्या साडीच्या निऱ्या परकरातून बाहेर खेचल्या आणि साडी पूर्ण काढून टाकली… आता आशू फक्त परकर आणि ब्लाऊजवर होती… साडी पूर्ण काढून टाकल्यावर वसंतरावांच्या लक्षात आले की… आशूचा परकर बऱ्यापैकी झिरझिरीत होता व त्यातून तिची चड्डी आणि आतल्या अवयवाचा आकार स्पष्ट दिसत होता… तर ब्लाऊजच्या आत ब्रेसियरच नव्हती… त्यामुळे तिचे चेंडू टरारून फुगलेले दिसत होते… एवढेच नाही तर चेंडुची इवलिशी बोंड ब्लाऊज फाडून बाहेर येऊ बघत होती..
. हे सगळं दृश्य पाहून वसंतरावांचे शिस्न लुंगीतच मुसमुसू लागले… पण त्यांनी स्वत:ला महत्त्प्रयासाने आवरले व तिच्या ब्लाऊजची बटनं काढण्यास सुरवात केली… खरंतर ब्लाऊजला तीनच बटनं होती… आणि ब्लाऊजही कापडाच्या पट्टीसारखा तोकडा होता.. त्यामुळे आत कसेबसे कोंबलेले गोळे उडी मारून बाहेर यायच्या तयारीत होते… वसंतरावांनी ती तीन बटन खोलताच ते गोळे सटकन बाहेर आले… आणि स्त्री सौंदयाचा खजिनाच वसंतरावांच्यापुढे मोकळा झाला…
वसंतरावांच्या लिंगातून आता कामसलील पाझरू लागला… क्षणभर त्यांना वाटले कसली योनीपूजा की काय आताच जुगायला सुरुवात करावी… पण त्यांनी मनाला आवर घातला… आणि आशूच्या परकराची नाडी ओढली… आशू आता फक्त चड्डीत होती… तिच्या घाटदार व गोलाईयुक्त देहावर तेवढेच एक तोकडे वस्त्र होते… पण तेही वसंतरावांनी तिच्या देहावर फार काळ ठेवले नाही…. त्यांनी ती चड्डी खाली खेचली आणि काळसर पाषाणात खोदलेल नग्न स्त्रीशिल्प वसंतरावांच्यापुढे उभं राहिलं… वसंतराव देहभान विसरून त्याकडे पाहात राहिले…!!
(पुढे चालू….💐 💐)