लेखक – DPLover
नमस्कार, या ग्रूपमधल्या दिग्गज कथालेखकांकडून प्रेरणा घेऊन एक कथा लिहायचा प्रयत्न करतोय.
पण म्हणून आपण तसं काही करतो का?
आता माझा नवराच इथे नसतो, म्हटलं तर कुणालाही चढवून घेऊ शकते मी, पण मी करते का तसलं काही?” वातावरण तापलेलं होतं.
इकडे चहाही उकळला असावा. म्हणून श्रुती वहिनींचं बोलणं न ऐकताच मी चहात दूध घालायला पळालो. नक्की विषय कळायला मार्ग नव्हता. पण अशोक दादा श्रुती वहिनींना असं काहितरी करायला सांगत होते जे त्यांना नको होतं.
मी चहा घेऊन स्टडीजवळ गेलो आणि दार वाजवायच्या आधी थोडा थांबलो.
“तू म्हणतेयस ते बरोबर आहे कस्तुरी. अशोकला समजलं पाहिजे की मी काही कुणी बाजारू बाई नाहीये अमेरिकन बॉससमोर अंगप्रदर्शन करायला. त्याला सांगणारच आहे मी, हवं तर दुसऱ्या बाईला घेऊन जा पण मी येणार नाही.”
“अगं, हेच हवं असतं पुरुषांना. तू खुले आम परवानगी दिलीस तर काय स्वर्गच ठेंगणा होईल त्याला. ते काही नाही, त्याला म्हणावं मी असले कपडे घालणार नाही, साडीच नेसेन. मान्य नसेल तर एकटा जा आणि बॉससमोर नागडा हो! आणि ती बॉसची बायको पण
येणार असेल तर तिलाही साडी नेसवेन म्हणावं. “
हात्तिच्या, एवढंच होतं होय. मला वाटलं का रडतायत. पण जाऊ दे, त्या निमिताने मिठी तर मिळाली वहिनींची. मी दार वाजवलं, चहा तिथल्या टेबलवर ठेवून निघणार इतक्यात कस्तुरी वहिनी म्हणाल्या, “अनिल, श्रुती तुला कशी वाटते रे?”
मी आणि श्रुती वहिनींनी एकमेकांकडे बघितलं. दोघांच्याही चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह उमटलं. त्या कस्तुरी वहिनींना काही बोलणार इतक्यात त्या म्हणाल्या, “म्हणजे, दिसायला कशी वाटते? तिचा ड्रेसिंग सेन्स कसा वाटतो? ती मॉड वाटते का तुला? की जुन्या वळणाची वाटते? “
“कस्तुरी…” श्रुती वहिनींनी बोलायचा प्रयत्न केला पण कस्तुरी वहिनींनी हातानेच त्यांना थांबवून “बोल रे बिनधास्त, संकोच करू नकोस. तुझ्या ताईला नाही सांगणार काही यातलं” असं मला म्हणून त्यांनी मला हळूच खूण केली. श्रुती वहिनींना हसवायचं होतं तर, समजलं ! मी बोलायला लागलो.
“श्रुती वहिनी म्हणजे बोलायलाच नको! मी तरी त्यांच्याइतकी सुंदर मुलगी बघितली नाहीये.”
मुलगी म्हटल्याबरोबर त्या झक्कास लाजल्या. मी पुढे सुरू ठेवलं.
“खोटं नाही सांगणार, पण पहिल्यांदा त्यांना बघितलं ना तेव्हा अशोक दादांचा खूप हेवा वाटला होता! इतकी सुंदर बायको असते होय कुठे कुणाची?.
तुम्ही काय ड्रेसिंग सेन्सचं घेऊन बसलाय आणि? मी तर पहिल्यांदा साडीतच बघितलं त्यांना. खरं सांगतो, मला असं वाटतं की त्या साडीत जितक्या खुलून दिसतात तितक्या इतर कपड्यांत नाही.
साडीखालोखाल भारतीय कपडे ! अहो आत्ता जर या साडी नेसून कॉलेजला आल्या ना माझ्याबरोबर, तर कॉलेजमधली पोरं म्हणतील ही कुठल्या कॉलेजमधली मैत्रीण आणलीस सोबत?”
कस्तुरी वहिनींनी मला thumbs up दाखवत होत्या आणि श्रुती वहिनींनी पहिल्यांदा वर बघितलं इतक्या वेळात. डोळ्यात आसू आणि ओठांवर हासू अशा होत्या त्या. त्यांनी उच्चार न करता नुसतेच ओठ हलवून मला “थैंक यू” म्हटलं!
आता मूड लाईट झाला होता तेवढ्यात मी कस्तुरी वहिनींना म्हणालो, “आणि कस्तुरी वहिनी, तुम्हीसुद्धा काही कमी नाही आहात हां. माझ्याबरोबर आणि श्रुती वहिनींबरोबर तुम्ही पण कॉलेजला आलात तर पोरं म्हणतील की या मुलीची मोठी बहीण आली आहे! “
कस्तुरी वहिनींनी डोळे मोठे केले गमतीत आणि माझ्या पाठीत एक प्रेमळ धपाटा घालून चहाचा कप उचलला. “चहा गार झालाय बहुतेक, थांब मी गरम करून आणते” असं म्हणून कस्तुरी वहिनी तिथून किचनमध्ये गेल्या. श्रुती वहिनी उठल्या आणि माझ्याजवळ येत माझे हात हातात घेतले. “मनापासून थैंक यू. माझी फारच विचित्र मनस्थिती होती मगाशी. आई झाल्यानंतर बायका जरा जास्त हळव्या होतात बहुतेक. म्हणजे, मी आई होऊनही दहा वर्षे होऊन गेली आहेत, पण तरीही. तुला बरं कळतं रे आणि कुठे काय बोलायचं. ‘मुलगी’ म्हणे. मी काय मुलगी दिसते का खरंच?”
त्यांचे हात हातात तसेच होते. मी ते तसेच ठेवून त्यांना ओढून आरशासमोर आणलं आणि म्हटलं “बघा की स्वतःच. एका मुलीची आई कोण म्हणेल तुम्हाला?”
“अगदी बरोबर” कस्तुरी वहिनी दारातूनच म्हणाल्या. “ये, मुली, चहा घे. मग आपण म्हणू ‘मुलगा पसंत आहे” असं म्हणत त्यांनी चहाचा ट्रे ठेवून दोन्ही हातांनी मला hi-five दिली! ते देताना त्यांचे आंबे असे काही हलले की पुन्हा माझा तंबू उभा रहायला लागला.
आम्ही तिघेही हसत होतो, इतक्यात श्रुती वहिनींना आठवलं की त्यांच्या मुलीला आणायला जायचंय. उशीर झाल्यासारखं वाटत होतं त्यांना.
“अनिल, एक काम कर, चहा झाला की तू माझी स्कुटी घेऊन श्रुतीला सोडून ये”
मी एका पायावर तयार होतो. वहिनी पंजाबी ड्रेसमध्ये असल्याने दोन्हीकडे पाय टाकून बसू शकणार होत्या. त्या तशा बसल्या आणि त्यांनी माझ्या खांद्यावर हात ठेवले. मला अनपेक्षित होतं ते. पुढे रस्त्यात खड्ड्यामुळे ब्रेक दाबावे लागले अनेकदा आणि वहिनीही थोड्या पुढे सरकल्याच. मी मुद्दाम काही करतोय असं वाटायला वाव नव्हता असाही. गाडी थांबल्यावर उतरताना मात्र त्यांनी खांद्यावरचे हात तसेच माझ्या कमरेपर्यंत नेले आणि दोन्ही बाजूंनी कंबर छान घट्ट दाबली. मला म्हणाल्या, “थँक्स अगेन”
त्या उतरून एका बाजूला आल्या होत्या. मी धाडसाने त्यांच्या खांद्यावर हात ठेवला, खांदा हलकेच दाबला आणि सांगितलं, “फिकर नॉट! मी आहे कायम तुमच्याबरोबर”. त्यांच्या डोळ्यांत पाणी तरळलं होतं.
क्रमशः