वाचकहो, बस मधले माझे अनुभव मला तुमच्याशी शेअर करायचे आहेत. खरतर बसमध्ये काहीही करणे हे बहुतांश मुलींना आवडत नाही. कारण मी हे अनुभव काही “जवळच्या” मुलीना सांगितले तेंव्हा मला वाटले होते त्या एक्साईट होतील. पण त्यांनी तर चक्क नाके मुरडली. काहींनी तर माझ्याशी बोलणेच बंद केले. म्हणजे ज्या पोरी माझ्याशी झवाझवीच्या गप्पा करायच्या त्यांना मी “असे” करणे मात्र अपेक्षित नव्हते? मला फार आश्चर्य वाटले. असो! पण ज्या मुलींशी/बायकांशी मी बसमध्ये हे अनुभव घेतले त्यांनी ते खूप एन्जॉय केले हे तुम्हाला ते अनुभव वाचल्याअंतीच कळेल. त्यापूर्वी नेहेमीप्रमाणे एक गोष्ट नमूद करायला हवी कि:
ह्या कथनात शहराची/ ठिकाणांची /व्यक्तींची नावे मूळची असतीलच असे नाही ह्याची नोंद घ्यावी. तसेच ह्या कथनात ज्या इमेजेस वापरल्या आहेत त्या इंटरनेट वरून घेतल्या असून केवळ कल्पनाविलासासाठी दाखविलेल्या आहेत व प्रत्यक्ष कथनाचा आणि इमेजचा काही एक संबंध नाही ह्याची नोंद घ्या.
तर पहिला अनुभव सांगतो. कोल्हापुरात असतानाची गोष्ट आहे. भवानी मंडप ते विद्यापीठ ह्या बसने मी बरेचदा जात असे. विद्यापीठात पी.जी. करत असतानाचे दिवस होते. तेंव्हा विद्यापीठाजवळच एका उपनगरात मी एक रूम भाड्याने घेऊन रहात होतो. विद्यापीठात जवान भरलेल्या पोरी तशा खूप होत्या. डिग्री किंवा पी.जी. करणाऱ्या पोरी अगदी मस्त वयात आलेल्या असतात. नुकत्याच परिपक्व होऊ पाहत असलेल्या कोऱ्या करकरीत पुच्चीच्या आणि टंच स्तनांच्या पोरी जाता जाता लंड ताठ करून जात असत. खरतर त्यांचीही कुणाकडून तरी लावून घ्यायची खूप इच्छा असायची. कारण ते वयच तसे असते. पण आपली थोर संस्कृती काही करू देईल तर ना? त्यामुळे त्यांना बघून रोज मुठ्या मारण्यापलीकडे मी काही करू शकत नव्हतो.
असो.तर एकदा असेच काही कामानिमित्त गावात गेलो आणि परतताना भवानी मंडप मधून विद्यापीठाची बस पकडली. सकाळी दहा साडेदहाचा सुमार असेल. ऑफिस, शाळा कॉलेजला जायची वेळ. त्यामुळे सुरवातीपासूनच बस तुडूंब भरली होती. बरेच जण दारात लोमकळत होते. पुढे अजून काही प्रवासी चढले आणि सगळी बस पॅकच झाली. मागच्या दरवाज्याजवळ उभे राहणे धोक्याचे होते म्हणून गॅंगवे मधून वाट काढत मी कसा बसा थोडा आत आलो.
एक पस्तिशीची गृहिणी तिथे उभी होती. तिच्या मागेच पण माझी एक बाजू तिच्या पाठीला लागेल असं उभा राहिलो. अंगात सलवार कमीज घातलेली ती बाई शरीरयष्टीने माझ्यापेक्षा बरीच मोठी पण प्रमाणबद्ध होती. दिसायला सुंदर होती. गोरीपान गर्द लांब केस. मागून चेहरा नीट दिसत नव्हता. अर्थात, माझ्या मनात काहीच नव्हते. इतकी गर्दी त्यात आणि कोल्हापूरसारख्या संवेदनशील गावात सार्वजनिक ठिकाणी असे काही करणे म्हणजे फार धोक्याचे होते. त्यात आणि ती कुण्या थोर घरची वाटत होती.
तिला नुसता संशय जरी आला असता तरी माझी तिथे धुलाई झाली असती. त्यामुळे मी फार अंग चोरून उभा होतो. मला खरच तिथून निसटून पुढे जाऊन उभे राहायचे होते. पण गर्दी मी म्हणत होती. मी तर अक्षरशः एका पायावर उभा होतो. त्यात आणि उन्हामुळे उकाडा खूप वाढला होता व सारेच हैराण झाले होते.
बराच वेळ अवघडलेल्या अवस्थेत गेल्यानंतर शरीराला एक प्रकारची नैसर्गिक शिथिलता येते. तसेच काहीसे झाले आणि माझा उजवा हात आपसूकपणे आला व मी तिच्या पाठीवर एका बाजूनेच जवळ जवळ रेलूनच उभा राहिलो. तिला जाणवले. तिने तिरक्या डोळ्याने मागे हळूच माझ्याकडे पाहीले पण बाकी काहीच प्रतिक्रिया दिली नाही. मी ही आता जास्त काळजी करत नव्हतो कारण गर्दीच तशी होती. कूर्मगतीने चाललेल्या त्या बसच्या हलत्या डोलाऱ्यामुळे माझ्या हाताचा हलका स्पर्श आता चक्क नकळत तिच्या नितंबांना होऊ लागला होता.
मला ते जाणवतच शॉक लागल्यासारखा मी हात आकसून घेतला. तिच्याकडे पाहीले ती निर्विकार उभी होती. पण त्यानंतर थोड्याच वेळात एक गोष्ट घडून आली ज्यामुळे मी पुढचे सारे धाडस करायला उद्युक्त झालो. झाले असे कि बसचा वेग थोडा अचानक वाढल्याचे निमित्त होऊन ती मागे सरकली आणि मघाशी मी मागे घेतलेल्या हाताला पुन्हा तिचे नितंब स्पर्शू लागले. मला बारीकसा संशय आला व मी मुद्दामहून हात पुन्हा अजून जरासा मागे घेतला. आणि अपेक्षेप्रमाणेच घडले. काही सेकंदात ती पुन्हा मागे आली व हाताला चिकटली. पण ह्यावेळी मात्र ती मुद्दामहून मागे आल्याचे मला स्पष्ट जाणवले.
झाले. मला मिळायचा तो सिग्नल मिळाला होता. तिच्या गांडीला हात मालीशची खूप गरज आहे मी ताडले. मग मात्र मी एकेक चाली खेळू लागलो. बसच्या धक्क्यांची योग्य साथ मिळत होती. सुरवातीला मी हात अजून पुढे केला आणि तिच्या दोन नितंबाना हलके हलके दाबू लागलो. ती काहीच प्रतिक्रिया देत नव्हती. माझी पूर्ण भीड चेपली व पाचेक मिनिटे त्या दोन गोळ्यांचे मी मनसोक्त मालीश केले.
मग हळू हळू मी हात चोळत चोळत हळूच तिच्या दोन मांड्यांमध्ये सरकवला.
मधले बोट जवळजवळ पुच्चीच्या खालच्या भागापर्यंत नेले व हलके हलके मी त्या बोटाने तिथे दाबू लागलो. माझे हृदय खूप धडधडत होते. एक आवंढा गिळून मी तिच्या गांडीभोवती पंजा आवळला आणि हाताने तिच्या त्या उबदार जागेचा स्पर्श अनुभवू लागलो. हळूच मधले बोट तिच्या चड्डीतून पुच्चीत घालायची फार इच्छा होत होती पण गर्दीमुळे धाडस होत नव्हते. मी तिच्याकडे पाहीले.
ती अजूनही निश्चिंत उभी आहे असे लक्षात येताच मी पुढची चाल करायचे ठरवले कारण एव्हाना पॅंट्मध्ये माझा बाबुराव चांगलाच उठून बसला होता.
क्रमशः