#दोन वहिन्या ! -(भाग ५)

लेखक – DPLover

नमस्कार, या ग्रूपमधल्या दिग्गज कथालेखकांकडून प्रेरणा घेऊन एक कथा लिहायचा प्रयत्न करतोय.

मी त्यांना हो म्हटलं आणि तुम्ही बाहेर जा म्हटलं. त्या दोघीही बाहेर गेल्या. मी त्यांना जाताना पाठमोरं बघत होतो. कस्तुरी वहिनींचे पुठे पण चांगले मस्त गरगरीत होते. मुख्य म्हणजे, दोघीही लग्नाला अनेक वर्षं झालेल्या, एकीला एक तर एकीला दोन मुलं, तरीही बेढब नव्हत्या अजिबातच ! दोघींचे 61-62 बघून बाब्या तापला होता. मी दार लावून आधी त्याला adjust केला. मग त्यांच्या मिठीचं स्लो मोशन आठवून, मिठी मारल्यानंतर समजा त्या माझ्याकडे फोटोला पोज देत असतील, तर जशा दिसतील तसं स्केच काढलं. श्रुती वहिनींची विस्कटलेली ओढणी, कस्तुरी वहिनींचं लख्ख दिसणारं क्लिवेज त्या स्केचमध्ये आपोआपच आलं.

मी स्केच घेऊन बाहेर गेलो तेव्हा दोघी किचनमध्ये होत्या. मला खुर्चीवर बसायला लावत श्रुती वहिनींनी स्केच घेतलं आणि चहा करत असलेल्या कस्तुरी वहिनींजवळ गेल्या. स्केच बघून दोघी इम्प्रेस झाल्या होत्याच. कस्तुरी वहिनी म्हणाल्या, “Age is the culprit Shruti…Oh…I just went on to our college days”

मला इंग्रजी कळत होतं थोडफार. पण नीट अर्थ लक्षात नाही आला. मी बसलो होतो तिथे कस्तुरी वहिनी आल्या, माझ्या खांद्यावर हात ठेवून माझं कौतुक केलं.

श्रुती वहिनीही आल्या, वहिनींनी ओढणी काढून ठेवली होती. त्यांनी पुन्हा माझे केस विस्कटले सकाळसारखे. हे करताना त्या थोड्या झुकल्या होत्या. त्यांचंही क्लिवेज मला दिसलं आणि बाब्यासकट मी पण ताडकन जागीच उडी मारली नकळत ! त्या दोघीही हसल्या. दोघींनी माझ्या डोक्यावर हात ठेवून माझे केस विस्कटले. हे करताना दोघींचे हलणारे आंबे आणि क्लिवेज मी बघत होतो. “His Age is the culprit Kasturi” असं श्रुती वहिनी म्हणतच माझ्या डोक्यात प्रकाश पडला की त्या माझ्या वयाबद्दल बोलत होत्या. मी तसा स्मार्ट होतो. मी त्या दोघींकडे कसा बघतोय हे लक्षात येऊन + चित्रातल्या डिटेलिंगमुळे त्या असं म्हणतायत हे लक्षात आलं माझ्या.

चहा घेतानाही दोघी एकमेकींकडे बघत, खाणाखुणा करत होत्या. मी धाडस करून विषय काढला, “वहिनी…” दोघी बघायला लागल्या. “कस्तुरी वहिनी, मला आवडलं घर… पण..”

“मी म्हटलं होतंच श्रुतीला की न आवडणं शक्यच नाही” “हो, पण मला इथे भाडं देणं परवडलं पाहिजे”

“ते मागितलं तरी आहे का मी? श्रुती तू सांगितलं नाहीस त्याला?”

“अगं, मला वाटलं तुमचं प्रत्यक्ष बोलणं होणं हेच योग्य”

“आय सी ! हे बघ अनिल, तुला वाटतं का की मला भाडं घेण्याची काही गरज आहे?”

“तुम्हाला नसेलही, पण मी फुकट राहू शकत नाही. ” मी निर्धाराने म्हटलं.

कस्तुरी वहिनींनी श्रुती वहिनींकडे पाहून कौतुकाने भुवया उंचावल्या.

“अरे पण तुझ्याकडून मला खरंच काही नकोय. माझा मुलगा चाललाय त्याच्या वडिलांकडे परदेशी. मला सोबत होईल तुझी. तुझ्या शिक्षणाला तेवढाच माझा हातभार” “नाही वहिनी, तुम्ही हे म्हणालात हेच खूप आहे. तुम्हाला पैसे घ्यावेच लागतील”

श्रुती वहिनी मध्ये पडल्या, म्हणाल्या, “कस्तुरी, तो नाही ऐकणार. एक नॉमिनल अमाउंट ठरव आणि घे.”

“ठीक आहे, अमाउंट आपण ठरवूया, मी घेईन पैसे. तू आधी ये तरी” मग पुढच्या आठवड्यात मी तिथे शिफ्ट होणार हे ठरलं.

श्रुती वहिनी आणि अरुण भाऊजी आले होते. ताईचे दिवस भरत आल्याने ती नाही आली.

“काय मग? सध्या उपास असेल ना अरुणचा?”

कस्तुरी वहिनींनी बिनधास्त भाऊजींची खेचली. भाऊजींना त्यांचा स्वभाव ठाऊक असावा. तेही म्हणाले, “उपास सोडायला आहे का काही तुझ्याकडे?”

भाऊजींचे वहिनींशी, त्यांच्या मैत्रिणींशी वगैरे मोकळे संबंध होते. तरीही वहिनींनी अरुण भाऊजींना जरा झापले.

“अरुण, अरे अनिलसमोरच काय बोलतोयस?”

“ती पण त्याच्यासमोरच बोलली की मला”

“अरे हो, तरी पण”

“बास गं श्रुती, तुला अनिल काय लहान वाटला का? भूषणपेक्षा दोन वर्षांनी मोठा आहे तो. भूषणलाच कितीतरी गोष्टी माहीत आहेत हे मी खात्रीने सांगते, मग अनिलला तर माहिती असणारच. शिवाय तो गावाकडे वाढलाय म्हणजे तर पक्का असणार तो”

कस्तुरी वहिनी खरंच स्पष्टवक्त्या होत्या. मला जरा ओशाळल्यासारखं झालं. श्रुती वहिनी म्हणाल्या “जा अनिल, भूषणच्या खोलीत जा. तो तुला घरातलं सगळं सांगेल. तू येणार म्हणून excited आहे तो. पण त्याला दोनच आठवड्यात जावं लागणार म्हणून थोडा खट्टू पण आहे. जा बोल त्याच्याशी.” मी हुश्श करत निघालो. तेवढ्यात श्रुती वहिनी खुसपुसत कस्तुरी वहिनींना काही तरी बोलल्या.

त्यावरही कस्तुरी वहिनी बिनधास्त म्हणाल्या ” अगं, मी काही त्याला गावाकडचा म्हणून लेबल लावत नाहीये. तू आणि मी दहावीपर्यंत गावातच होतो की, तुला माहीत नाहीत काय गावाकडची मुलं?”

मी तिथून गेलो नव्हतो हे वहिनींच्या लक्षात आल्यावर त्यांनी माझ्याकडे बघत “काय करू या कस्तुरीचं?” अशी एक्सप्रेशन्स दिली आणि कपाळावर हात मारून घेतला. मी तिथून भूषणच्या रूममध्ये गेलो. तो जुने अल्बम बघत होता. मला आलेलं बघून तो हसला. आणि तो बघत असलेला फोटो मला दाखवायचा म्हणून मला जवळ बसायला सांगितलं. मी तो फोटो बघितला आणि खुश झालो. दोन्ही वहिन्या त्या फोटोत होत्या. दोघी शिफॉन साडीत. पदर एकेरी, आतला ब्लाउज आणि क्लिवेज दोघींचे दिसत होते.

मी क्लिवेजच बघतोय हे लक्षात येऊन त्याने पान उलटलं. इथे अजून झूम केलेला आधीचाच फोटो होता. दोघींचा छातीपासून वरचाच भाग दिसत होता.

मी त्याच्याकडे बघितलं तेव्हा त्याने मला डोळा मारला. “श्रुती मावशी काय सॉलिड आहे ना?” असं डायरेक्ट म्हणाला.

मी काहीही बोलायच्या आत तो म्हणाला “अजिबात लपवू नकोस माझ्यापासून. त्या दिवशी जिना चढताना त्यांच्या गांडीकडे एकटक बघत होतास तू” भूषण आईवर गेलाय असं मनातल्या मनात म्हणत मी कसनुसा हसलो. भूषण माझ्याएवढंच होता, पण घरची गडगंज श्रीमंती असल्याने कदाचित थोडा बिघडला असावा, असा मी विचार केला. मी डोक्यात काहीतरी विचार करतोय हे त्याला लगेच कळलं. चांगला शार्प होता तो. मला म्हणाला, “माझ्याबद्दल काहीही मत करून घेण्यापूर्वी मी काय सांगणार आहे ते आधी ऐक. माझा बाप लहानपणापासून मला कधी लाभलाच नाही. मला फार मित्र नाहीतच. जे मोजके आहेत ते सगळे आमच्यासारखे श्रीमंत! मी वयात आलो तेव्हा मला समजून घेणारं कुणीही नव्हतं. आईशी काय बोलणार? तिला बापाने खूप त्रास दिला. त्याची बाहेर लफडी होती, अजूनही आहेत. पण पैसा तोच पुरवतो घरात. मग आईने त्याला बाहेर जायला सांगितलं. घटस्फोट देणार नाही म्हणाली. तुला काय लफडी करायचीय ती कर, मुलांचं शिक्षण व्यवस्थित झालं पाहिजे. त्याची जबाबदारी तुझी. बाप वर्षातून एखाद्या वेळी येतो, कधी येत पण नाही. मी त्याच्याकडे चाललोय असं तुला श्रुती मावशीने सांगितलं असेल. पण मी त्याच्याकडे नाही चाललो. मी दुसऱ्याच शहरात असणारे. बापाच्या पैशावर शिक्षण पण घेणार आणि ऐश पण करणार! श्रुती मावशी मला फार आवडते, आधीपासूनच. पण तिच्या बाबतीत मला काही करता येणार नव्हतं. आईची पण भीती वाटतेच, पण मुळात श्रुती मावशीकडून कसलेच सिग्नल येत नाहीत. पण तिला तू आवडतोस हे नक्की. तिच्या बोलण्यातून खूपदा तुझं कौतुक ऐकलंय. तू साल्या लकी आहेस. तुला श्रुती मावशी पण आहे आणि माझी आई पण.” हे ऐकून माझे डोळे मोठे झाले.

“लपवू नकोस लवड्या, आईकडे तू कसा बघतोस ते बघितलंय मी” मला बाऊन्सर वर बाऊन्सर पडत होते. आजपर्यंत इतकं स्पष्ट कुणीच बोललं नव्हतं मला. मला वाटायचं मी हळूच जे काही बघतो ते कुणाला कळत नसेल, पण हा वस्ताद निघाला. त्याच्या आईकडे मी कसा बघतोय हे त्याने कधी बघितलं? असा प्रश्न विचारणार होतो मी.तोच म्हणाला, “त्या दिवशी तुला श्रुती मावशीच्या गांडीकडे बघताना बघून मी जळालो अगदी.

क्रमशः