दारावरची बेल वाजली… वसंतरावांनी दार उघडले.. समोर आशू होती… आज ती जरा वेगळीच दिसत होती… साडी चापून चोपून नेसलेली… कधी नव्हते तो आज कॉलर असलेला ब्लाउज घातला होता… आणि गंमत म्हणजे तिने भुवयाही कोरल्या होत्या…रंगाने काळी असली तरी पावडर लावल्यामुळे चेहरा थोडा गोरा दिसत होता..
वसंतरावांनी दार उघडले.. आणि त्यांना पाहून ती हलकिशी हसली… वसंतराव क्षणभर स्तंभित होऊन बघतच राहिले… पण लागेच सावरून त्यांनी तिला आत घेतले आणि ती आत येताच दार लावून टाकले…त्याना राहावलेच नाही.. त्यांनी पाठमोऱ्या आशूचे खांदे पकडून तिचे तोंड आपल्याकडे वळवले आणि तिच्या ओठांवर ओठ टेकून तिचे कसकसून चुंबन घेतले…
“सुरू झालं का तुमचं आल्या आल्या..” लटक्या रागाने आशू म्हणाली…
“मग.. तू तर आल्या आल्याच मला खलास करून टाकलंस…” वसंतराव तिला घट्ट मिठीत घेत म्हणाले.
“हं.. तुमाला तुसरं काही सुचतच नाही… चला काम करू द्या…” वंसंतरावांना मागे ढकलत आशू स्वयंपाक घरात निघून गेली…
कमरेच्यावर उघडे असलेले गोरेगोरेपान वसंतराव लुंगीचा फुगवटा दाबीत तसेच पेपर घेऊन कोचावर बसले… ते पेपर चाळीत होते… पण त्यांचं सगळ लक्ष स्वयंपाकघरात चहा टाकीत असलेल्या आशूकडे होतं… अन आशूही डोळ्यांच्या कोपऱ्यातून उघड्या शरीराकडे बघत होती…
आशूचा हा दररोजचा क्रम होता… आल्याआल्या वसंतरावांची प्राथमिक कामक्रिडा संपली की, ती चहा टाकीत असे. आशू तिशीची रसरशीत व ठसठशीत बांध्याची विवाहित मुलगी होती… वसंतराव चाळीशीतले गृहस्थ होते… सकाळीच त्यांची बायको बँकेत कामाला जायची.. लग्न होऊन पंधरा वर्षे झाली तरी त्यांना मूल नसल्यामुळे घरात दोघेच नवराबायको होते. आशू त्यांच्याकडे सकाळच्या स्वयंपाकाला होती. ती सात वाजता आली की वसंतरावचा आणि त्यांच्या बायकोचा स्वयंपाक करीत होती व दोघांचे डबे भरून ठेवीत होती. त्याआधी ती स्वतासाठी आणि वसंतरावांसाठी चहा आणि नाष्टा करीत होती…
चहा झाला तसा आशू ने “चा झाला…” असं वसंतरावांना सांगितलं…
व त्यांचा चहा ओट्यावर ठेवून ती स्वताचा कप घेऊन खालीच जमिनीवर चहा घेण्यासाठी बसली.. वसंतराव पेपर बाजूला ठेवून लुंगीतल्या इंद्रियाला चोळीत स्वयंपाकघरात गेले… त्यांनी फडताळावरचा बिस्किटचा डबा काढला… एका हातात डबा आणि दुसऱ्या हातात चहाचा कप धरत ते आशूच्या शेजारीच खाली बसले… त्यांनी एक बिस्किट डब्यातून काढले आणि आशूपुढे धरले…
“नगं मला…” आशू मानेला झटका देत बोलली..
“अगं घे गं…” असं म्हणत वसंतरावांनी बिस्किट आपल्या चहात बुडवलं आणि तिच्या ओठावर हलकं टेकीत तोडांत ढकललं… आशूनं मुरकतच ते तोंडात घेतलं…
“आज तू काय चिकणी दिसतेस…”
“चला कायतरीच..”
अगं खरंच… असं म्हणत वसंतरावांनी तिच्या कंबरेत हात घालून तिला हलकेच आपल्याकडे खेचलं आणि तिला चक्क मांडीवर बसवलं…
“नको नं… वेळ जातो…” आशू वसंतरावांना दूर ढकलण्याचा प्रयत्न करीत म्हणाली..पण तिला काही उत्तर देण्याऐवजी वसंतरावांनी तिला मांडीवर नीट घेत तिचे तोंड आपल्या हातात घेतले आणि तिच्या तोंडातली जीभ आपल्या ओठात घेतली व तीची जीभ ते चोखू लागले..
.काही वेळ तिच्या जिभेचा यथेच्छ आस्वाद घेऊन झाल्यावर त्यांनी आपली जीभ तिच्या तोंडात सरकवली व तिचे दोन्ही ओठ आपल्या ओठांत घेतले…!!
(पुढे चालू…!!)