“सॉरी पण तुम्ही आणि मराठी पुस्तक? नाही म्हणजे वाचू शकता पण एकतर मराठी आणि ते ही ‘असं’ पुस्तक?” आकाशने सहजपणे आपली शंका विचारली
“हो, मीच वाचते मराठी. मी मुळची मराठी. राजश्री सहस्त्रबुद्धे. लग्नानंतर राजश्री ची राज झाले.”
राजने खुलासा केला. “वा, प्रेरणा तुम्हाला भेटून जाम खुष होईल. आम्हा दोघांनाही मराठी मित्रमंडळी असली की अजुन काहीही लागत नाही.” बोलता बोलता आकाशने प्रांजळपणे तिला आपल्या मैत्रीमध्ये ओढले. पण तसे करताना तो केवळ स्वतःबद्दल बोलत नसून प्रेरणा आणि त्याच्या बद्दल आणि त्यांच्या ग्रुप बद्दल बोलत होता. त्याच्या बोलण्यातला सहजपणा राजला कुठेतरी जाणवून गेला. तिच्या स्टेटस मुळे तिच्यापुढे येणारे एकतर दबून गोंधळून जायचे अथवा आपलेही स्टेटस तिच्या तोडीचे आहे हे दाखवायचा प्रयत्न करायचे. आकाशचे त्याविरुद्ध सहज वागणे आणि निरागसपणे तिला मैत्रीत गृहीत धरणे राजला वेगळे वाटले. मघाशी लवकर येऊन रुममध्ये घ्यायला लावल्याचा आकाशवरचा राग बऱ्यापैकी कमी झाला. आकाश मग तिच्याशी मनमोकळ्या गप्पा मारायला लागला. राजला जसा संशय आलेला तसा तो त्याचा बिजनेस, त्याचे प्रोडक्ट्स ह्या बद्दल बिलकुल बोलत नव्हता.
बोलण्यातून तिला आकाशचे चौफेर वाचन जाणवत होते. त्यांच्या बोलण्याला एकच असा विषय नव्हता. निर्भेळ, निर्हेतुक, निव्वळ गप्पा. आकाशच्या त्या गप्पांनी स्वतःच्याही नकळत राज मोकळी झाली, तिचा श्रीमंतीचा, हाय स्टेटसचा मुखवटा गळून पडला… राजश्री आकाशशी गप्पा मारायला लागली. अशा गप्पा तिने कित्येक वर्षात मारल्या नव्हत्या.
कॉलेजच्या दिवसांमध्ये तिने बहदा शेवटच्या अशा गप्पा मारल्या होत्या. नंतर रविशी लग्न झाल्यावर तिचे सर्कल बदलले आणि ती एका वेगळ्याच वातावरणात सामावली गेली. श्रीमंतीच्या आड सगळ्याच गोष्टींवर बंधने आली आणि मनमोकळे बोलणे, बेंबीच्या देठापासून उत्स्फूर्तपणे हसणे ह्या सगळ्या गोष्टी राजला सोडाव्या लागल्या. नविन उच्चभ्रू जीवन शैली जरी तिला आवडली आणि अंगवळणी पडली असली तरी कुठेतरी आधीची साधी पण मोकळी जीवनशैली खुणावत राहायची. रविच्या निधनानंतर तिचे प्रत्येक पाउल तिला जपूनच टाकावे लागत होते. तिच्या श्रीमंतीच्या मोहापायी तिच्या जवळ येऊ आणि तिला ‘आधार’ देऊ पाहणाऱ्यांची रीघ लागली. शेवटी तिने स्वतःला सर्वांपासून तोडले आणि स्वतःभोवती ‘मिस नॉट अव्हेलेबल’चा कोष निर्माण केला. तेव्हापासुन कुणीही तिचे ते कवच भेदून खऱ्या ‘राजश्री’ पर्यंत पोहोचले नव्हते. ते काम आज आकाशने अत्यंत सहजपणे केले होते. इतक्या वर्षांनी अत्यंत आवडत्या ‘राजश्री’शी भेट झाल्याने ‘राज’ भयंकर खुष झाली.
अनपेक्षितपणे मिळालेले क्षण जास्तीतजास्त उपभोगण्यासाठी तिची धडपड चालू होती. तिच्या ‘सो कॉल्ड’ हाय सोसायटीने नावेही न ऐकलेल्या पुलं, वपु, सुशि, एसडी, आरडी, एलपी ह्याविषयी भरभरून बोलताना ती आणि आकाश फक्त दोन मित्र होते. त्यांच्यात कुठलेही अंतर नव्हते… ना वय, ना श्रीमंती… खूप वर्षांनी आकाश पहिला पुरुष होता ज्याला राजने ‘मॅडम’ म्हणायच्या ऐवजी ‘राजश्री’ म्हणायला सांगितले. गंमत म्हणजे त्यात आकाशला काही अप्रूपही वाटले नाही.
त्याच्या बोलण्यात सतत येणाऱ्या प्रेरणाच्या नावाने राजला आकाश आणि प्रेरणा तिचे जुने मित्रच असावे असेच वाटायला लागले. तेवढयात तिच्या लक्षात आले की डिनरसाठी तिला प्रेरणाचा फोन आला होता आणि ती स्वतः येणार होती. किंबहुना म्हणुनच राजला ‘नाही’ म्हणणे जमले नव्हते. मग गेली कुठे ती? “काय रे आकाश, प्रेरणा कुठे आहे? ती म्हणाली होती की ती येणार आहे. नंतर जॉईन होणार आहे का ती?” “अगदी खरं सांगु राजश्री? प्रेरणा नाही येणार आज. अगं मला इथे एक काम होते पण ते उशिरापर्यंत चालणार होते. म्हणुन प्रेरणाने तुला डिनरसाठी कंपनी द्यावी असे ठरले होते. पण माझे काम कॅन्सल झाले आणि मी लवकर फ्री झालो. प्रेरणा अजुन घरून निघाली नव्हती. म्हणुन मग असे ठरले की मी इथे येऊन डिनर करावे आणि तिने घरीच रहावे. कितीही नाही म्हटले तरी टॅक्सीने यायचे जायचे म्हटले की दोन चारशे रुपये गेले असते…
आणि चांगले ठेवणीतले कपडे घालुन बसने नसते फिरता आले. कुठे धस लागली की गेला कपडा कामातून… सॉरी, पण चालेल ना तुला?”
आकाशने प्रांजळपणे सांगुन टाकले. त्याचा तो प्रांजळ स्वर तिला हेलावन गेला. तसेच पैसा पैसा वाचवण्यासाठी माणसाला किती प्रयास पडतात ते तिला आठवले. कॉलेजमध्ये असताना रविशी लग्न होईपर्यंत आपल्या पॉकेटमनी मध्ये सगळे खर्च बसवताना तीही अशीच काटकसर करायची. आता लाखो रुपये सहज खर्च करतानाही तेव्हा काटकसर करताना मिळणारे सुख तिला मिळत नव्हते. त्यामुळे आकाशचे बोलणे आणि त्यातील सहजता तिच्या मनाला भावून गेली. “खरच राजश्री, मराठी पुस्तके वाचणे वगैरे सगळे ठीक आहे पण डायरेक्ट मृत्युंजय? नाही म्हणजे पुस्तक अप्रतिम आहे, मी स्वतः वाचले आहे, पण तुझ्यासारख्या मोकळ्या बहुश्रुत स्त्रीची ही सिरीयस टेस्ट नाही कळली…” बोलता बोलता आकाशने समोरच्या पुस्तकाकडे निर्देश करून सहज विचारले. इतक्यावेळ प्रफल्लित चेहेऱ्याने त्याच्याशी गप्पा मारणाऱ्या राजश्रीच्या चेहेऱ्यावरील भाव ह्या प्रश्नाने बदलले. आत्तापर्यंत खळाळत्या झऱ्याचे क्षणात अथांग सागरात रूपांतर झाले. चेहेऱ्यावरील भाव संयमित करायचा कसोशीने प्रयत्न करत राजश्री बोलली…
“कर्णाचे आयुष्य माझ्या सध्याच्या आयुष्याशी समांतर वाटते मला. सगळ्यांमध्ये असुनही तो जसा कायम एकटाच होता तशीच मीही एकाकी आहे. भोवताली हाय सोसायटीच्या लोकांचा इतका गराडा असतो पण त्यांची सोबत न वाटता उलट भीतीच वाटते. मला एकटीला बघुन कधी ही ‘व्हाईट कॉलर’ गिधाडं झडप घालतील ह्याचीच कायम भ्रांत असते. आत्ता पुस्तक वाचताना कर्णाशी मी इतकी एकरूप झाले होते की…”
बोलता बोलता त्या आठवणीने राजश्री एकदम सेंटी झाली. आपल्या डोळ्यातील अश्रु लपवायला ती पटकन उठली आणि आकाशकडे पाठ करून उभी राहिली. कितीही प्रयत्न केला तरी एक चुकार हुंदका तिच्या तोंडून निसटलाच… अचानक झालेल्या ह्या वातावरणातील बदलाने आकाशपण जरासा सिरीयस झाला.
सोफ्यावरून उठून तोही राजच्या मागे उभा राहिला. “राजश्री, इकडे बघ, माझ्याकडे.” त्याने तिच्या खांद्याला हलकेच धरून तिला आपल्याकडे फिरवले. त्याच्याकडे वळून ती आपले अश्रु लपवण्यासाठी अधोवदन उभी राहिली. “राजश्री, तू कर्णाबद्दल वाचते आहेस ना? मग त्याने त्याचे एकटेपण घालवण्यासाठी काय केले? त्याने मैत्री केली. तशीच तू आता आमच्याशी मैत्री केली आहेस… सो, तुझ्या ह्या एकटेपणाला आता टाटा बायबाय कर. तरी तू अजुन प्रेरणाला भेटली नाहीस. एकदा तिला भेटलीस की तुला एकटेपणा मिळवण्यासाठी प्रयास करावा लागेल.
तिच्या सान्निध्यात कुणी एकटा आणि दुःखी राहूच शकत नाही. आत्ता ती नाही तरी मी आहे ना. आत्ता तुझ्या ह्या मनस्थितीत तिने काय केले असते मला माहित आहे. आत्ता ह्याक्षणी तुला हवी आहे एक ‘जादू की झप्पी’…”
बोलता बोलता आकाशने आपले हात पसरले आणि राजश्रीला आपल्या घट्ट मिठीत जखडून टाकले. तो त्याचा पुरुषी राकट स्पर्श तिला आपल्या सर्वांगावर जाणवला. त्या मिठीत कुठलीही भीड नव्हती… राजश्रीची छाती आकाशच्या भरदार छातीवर दाबली गेली. त्या अनपेक्षित भक्कम मिठीत एक क्षण तिचा श्वास गुदमरला. इतक्या वर्षांनी झालेला तो दृढ पुरुषी स्पर्श नकळत राजश्रीच्या शरीरात खळबळ माजवायला लागला. आपले हात वर करून आकाशला घट्ट मिठी मारून आपली संमती द्यावी का त्याला दूर लोटुन या कृती बद्दल त्याला खड्सावावे ह्या निर्णयाप्रत ती पोहोचायच्या आत आकाश तिच्यापासून दूर झाला. त्याच्या चेहेऱ्यावर एक छान मैत्रीचे स्माईल होते. तिला आकाशच्या चेहेऱ्यावर कुठलीही लालसा वा वासना दिसली नाही, दिसली निखळ मैत्री…
“राजश्री, मी प्लीज तुझी बाथरूम वापरू?” अचानकपणे आकाशने विचारले. ह्या अत्यंत विसंगत प्रश्नावर आपल्याही नकळत राजची मान होकारार्थी हलली. आकाश आतल्या खोलीत निघून गेला आणि स्वतःला सावरण्याचा प्रयत्न करत राज तिथेच उभी राहिली. स्वतःच्या मनाशी झगडत.. ‘काय झाले आत्ता? चक्क एका परपुरुषाने मला मिठी मारली? कितीशा ओळखीवर? फारतर तासभराच्या? आणि मी काय केले? अडवले त्याला? झिडकारले? खडसावले? थोबाडीत मारली? का नाही केले ह्यापैकी काहीही? आवडली मला ती मिठी? मग मी त्याला प्रतिसाद देऊन मिठी का नाही मारली? नाही, मला नकोच होती ती मिठी.
आणि त्याला अडवले वा झिडकारले नाही कारण ती मिठी वासनेने मारलेली मिठी नव्हती… त्यात मैत्री शिवाय इतर कुठलीही भावना नव्हती… कशावरून? अशी कितीशी ओळखते मी ह्या माणसाला? पण नाही, पुरुषाची वासना त्याच्या डोळ्यात लख्ख दिसते. एका स्त्रीला ती नक्कीच कळू शकते. त्याच्या मिठीत ती वासना नव्हती’ स्वतःच्या मनात उसळलेल्या विचारांच्या कल्लोळात राज बुडाली होती. ‘शिवाय त्याच्या निखळ मैत्रीचा अजुन एक पुरावा… त्याचे त्याच्या बायकोवरचे – प्रेरणावरचे प्रेम. प्रत्येक क्षणी तो तिला गृहीत धरूनच बोलतो. ‘माझ्याशी मैत्री’ नाही म्हणाला
तो… ‘आमच्याशी मैत्री’ म्हणाला कायम… खरचं, प्रत्येक गोष्टीत बायकोची आठवण काढतो तो… कशी असेल प्रेरणा? माझ्याहून सुंदर?’ मनातील ह्या नविन विचाराने राजश्री दचकली आणि जणु काही आकाशने ते विचार ऐकले असावेत अशा त-हेने घाबरून तिने आतल्या रुमकडे बघितले. आकाश अजुन आला नव्हता आणि नविन विचार मनातून अजुन गेला नव्हता. ‘इतके प्रेम करतो आकाश म्हणजे नक्कीच ती खुपच सुंदर दिसत असणार. नाहीतर कोणे एकेकाळी ‘कॉलेज क्वीन’ असणाऱ्या माझ्याकडे त्याने एकदातरी ‘तशा’ नजरेने बघितलेच असते.
कशी का असेना, ती प्रेरणा नक्कीच लकी आहे. इतका प्रेम करणारा नवरा मिळाला आहे तिला. जर तो तिच्या अपरोक्ष तिचे इतके कौतुक करत असेल तर तिच्या बरोबर असताना काय करत असेल? तिला सोडतच नसेल. घट्ट धरून ठेवत असेल… मघाशी मला धरले तसे… तो मघाचा त्याचा स्पर्श… नुसता स्पर्श नाही, पुरुषी स्पर्श. नुसत्या आठवणीने आत्ताही अंगात कसेतरीच होते आहे. आपल्याला तो स्पर्श इतका अचानक मिळाला की धड नीटपणे तो अनुभवता देखील आला नाही. तरीही त्याच्या मिठीतील ती गुदमर…’ विचारांनी आणि नुसत्या आठवणीने राज विचलित झाली. आत्ता मघाच सारखे घाबरायला नाही झाले. उलट आकाश आला आणि आपल्या मनातील भाव त्याला कळले तर काय होईल ह्या विचाराने ती अजुनच उत्तेजीत झाली.
‘रवि गेल्यापासून आपण कुठल्याही पुरुषाकडे कधीही तशा दृष्टीने बघितले नाही. कुणालाही जवळ येऊ दिले नाही. लोकलज्जा ह्या मुख्य कारणाबरोबरच भिती हे दुसरे मुख्य कारण होते. आपले हे हाय सोसायटीमधील श्रीमंत विधवा म्हणुन असलेले स्थान सर्वांच्या नजरेत असते. अशावेळेस जवळ येणारे पुरुष ‘एका विधवेचे शरीर’ आणि तिचा पैसा ह्याच साठी जवळ येतात… पदोपदी आपल्याला जाणवत होते… पण त्या भीतीपोटी शरीराच्या मागणीकडे पाठ फिरवताना झालेल्या यातना कुणाला कळणार? आणि अजुन किती काळ आपण त्या दडपून ठेऊ शकू?’ विचारांच्या खोल गर्तेत राज बुडली असतानाच आकाश बाहेरच्या खोलीत आला. “सॉरी… वेळ लागला. पण खरं सांगु? मी बाथरूममध्ये काही करायला गेलोच नव्हतो”
राज विचित्र नजरेने त्याच्याकडे बघायला लागली. नुकतेच तिच्या मनात आलेले आणि अजुन पूर्णपणे न गेलेले विचार नवे वळण घ्यायला लागले ‘म्हणजे आकाश देखील उत्तेजीत झाला होता की काय? आणि म्हणुन स्वतःला शांत करायला गेला होता? पण मग ते इतके उघडपणे सांगण्याइतका आकाश निर्लज्ज आणि बेडर आहे?’ राज स्वतःच्याच विचारांत बुडाली आणि तिच्या मनातील विचारांची सुतराम कल्पना नसलेला आकाश पुढे बोलला…
“अग इतक्या पॉश हॉटेल मध्ये नुसते आत शिरायचे हे सुद्धा माझे एक स्वप्नच आहे तर तिथे रूम घेणे वगैरे तर शक्यच नाही. आज तुझ्या निमित्ताने हॉटेलमध्ये प्रवेशच नाही तर खोलीतही प्रवेश मिळाला. अगदीच राहवले नाही. इथल्या बाथरूमसुद्धा पॉश आणि खूप मोठया असतात असे ऐकले होते. बघायचा खूप मोह झाला. म्हणुन गेलो मी. खरंच ग, आमच्या एका रूम इतकी मोठी नुसती बाथरूम आहे. आणि इतकी लॅविश की आत जाऊन काहीही करायला धीरच होणार नाही… श्याsss आत्ता प्रेरणा हवी होती इथे. ती तर बाथरूम मधुन बाहेरच नसती आली..” आकाशच्या बोलण्यावर राजला मनापासुन हसायला तर आलेच पण त्याचे मोकळे ढाकळे विचार ऐकून तिला स्वतःच्याच विचारांची लाज वाटली. आकाश मात्र स्वतःच्याच विचारांत होता. “मस्त मजा आहे ग तुझी राजश्री. काय सही सुट आहे हा? एकदम राजमहाल.
ही रूम, ती आतली बेडरूम, ते लॅविश बाथरूम… वा… मजा आहे बाबा एका माणसाची… आयला पैसे असतील तर काय सही लाईफ असते ना? हवी ती प्रत्येक गोष्ट मिळते…” आकाश आपल्याच तंद्रीत बोलला. त्याच्या बोलण्याला कुठेही असूयेची किनार नव्हती. पण त्याचे बोलणे राजश्रीला आपल्यातील कमीची जाणीव करून गेले. “नाही आकाश, पैसा प्रत्येक गोष्ट नाही खरेदी करू शकत…” तिच्याही नकळत तिच्या तोंडून शब्द बाहेर पडले आणि कंट्रोल करायच्या आधीच फितूर अश्रु डोळ्यात जमा झाले. तिचा बदललेला स्वर आकाशला स्पष्टपणे जाणवला. खाडकन त्याने तिच्याकडे बघितले आणि तेवढयात तिचा एक अश्रु बांध ओलांडून गालावर घरंगळला. आपल्यामुळे तिच्या डोळ्यात पाणी आलेले बघुन आकाशला खूप वाईट वाटले.
एक पाउल तिच्याकडे टाकुन त्याने तिचा चेहेरा ओंजळीत धरला आणि तिला वर बघायला लावले. त्याचे हे कृत्य खुपच धाडसाचे असुनही राजला आवडून गेले. तिने वर बघताच तिचा चेहेरा ओंजळीतून सोडून त्याने आपल्या बोटांनी तिचे अश्रु टिपले. हळुवारपणे पुढे होऊन आकाशने तिच्या कपाळावर हलकेच ओठ टेकवले आणि मनापासुन एकच शब्द उच्चारला “सॉरी”. त्याच्या माफीतील सच्चाई तिला जाणवून गेली. “चल, सात वाजत आले. पटकन तयार होऊन ये. अशीही सुंदर दिसतेस तू पण जरा चेहेरा फ्रेश करून ये. रडक्या मुलीला घेउन जेवायला जायचे नाही मला…”
तिच्या डोक्यावर मैत्रीत एक टप्पल मारून आकाश बोलला. त्याचे ते सिरीयस स्पेल तोडण्याचे कसब आणि मैत्रीत मारलेली टप्पल तिला जाम आवडून गेली. ते त्याचे एक कृत्य तिला कित्येक वर्षे मागे तिच्या स्कूल-कॉलेज डेज मध्ये घेउन गेले जेव्हा तिच्या निरागस मनाला स्वार्थी आणि व्यावहारिक जगाचा स्पर्श व्हायचा होता. त्याच निरागसपणे खुदकन हसत ती आतल्या खोलीत गेली. चेहेऱ्यावर पाणी मारून ती जेव्हा बेडरूममध्ये आली तेव्हा मधल्या बंद दाराच्या आडूनसुद्धा तिला आकाशचा आवाज स्पष्टपणे ऐकू येत होता.
आकाश बहुदा मोबाईलवर त्याच्या बायकोशी बोलत होता. “अग काय सांगु तुला, कसलं सॉलिड हॉटेल आहे हे आणि कसली रूम आहे ही… अगं, आपल्या बेडरूमपेक्षा ह्याची बाथरूम मोठी आहे. तू पाहिजे होतीस ग आत्ता… बघुनच वेडी झाली असतीस. आणि गेस व्हॉट… अग राज मल्होत्रा आणि मी चक्क मराठीत गप्पा मारतो आहोत… सरप्राईज्ड? अग राज म्हणजे राजश्री सहस्त्रबुद्धे आहे आधीची. मस्त आहे माहितेय मैत्रीला. गेला तासभर इतक्या गप्पा मारतो आहोत आम्ही… तू भेटशील तेव्हा वेडीच होशील. तिला बोललो मी की प्रेरणा खुष होईल तुला भेटून. नाही गं, विसरलो… अजुन विचारले नाही की परत तिची मुंबई भेट कधी आहे ते. पण इतके नक्की की तिच्या पुढच्या भेटीत तुझी आणि तिची भेट पक्की. नाही, राजश्री आत गेली आहे. तयारी करते आहे. हो डिनरला जातो आहे. नाही ग, ह्या हॉटेलात काय परवडणार? इथे नुसता चहा प्यायलो आम्ही दोघे तरी माझे बजेट कोलमडेल. हो, इथे जवळ एक हॉटेल आहे तिथे जाऊ आम्ही. हो आहेत पैसे. क्रेडिटकार्ड आहे ग, पण त्यात जास्त लिमिट नाही उरले.
बघु, जास्त खर्च झाला तर बसने येईन मी. काळजी करू नकोस. मी कळवेनच तुला. तू जेऊन घे आणि माझी वाट बघत जागू नकोस. बसने आलो तर यायला वेळ होईल मला. झोपुन जा… आल्यावर उठवेनच तुला… अगं चावटपणा काय? इथे या खोलीत मी एकटाच आहे… बर चल, ठेवतो आता. बाय… मिस यू… लव यू…”
आकाशचा फोन ठेवल्यावर प्रेरणा विषण्ण झाली. तिनेच त्याला भरीला घातले होते पण आता तिलाच सहनही करावे लागणार होते. त्या मरगळलेल्या अवस्थेत मनाला आधार हवा म्हणुन तिने ‘लता स्पेशल’ प्लेयर मध्ये टाकली आणि तो दैवी आवाज थेट तिच्या हृदयावर वार करून गेले… यं हसरतों के दाग, मोहब्बत में धो लिये…! खुद दिल से दिल की बात कही, और रो लिये…!!! आतल्या खोलीत आकाशचे प्रेरणाशी चाललेले बोलणे राज ऐकत होती. एखाद्याचे त्याच्या बायकोबरोबर चाललेले बोलणे ऐकणे सभ्यतेला धरून नाही हे माहित असुनही ती ऐकत राहिली. आकाशचे बजेट आणि त्याची परिस्थिती तिला चटका लावुन गेलीच पण त्याचबरोबर आकाशची प्रेरणामध्ये इन्व्हॉल्वमेंट, त्याचे तिच्यावरचे प्रेम…
तिला आत कुठेतरी प्रेरणाबद्दल हेवा वाटायला लागला. मत्सर नाही म्हणता येणार, पण प्रेरणाला मिळणाऱ्या सुख समाधानाबद्दल राजश्रीला थोडीशी स्पर्धात्मक इर्षा वाटायला लागली. प्रेरणाच्या ह्या गरिबीतही सुखी आणि समाधानी राहण्याच्या एकमेव कारणाबद्दल, बाहेरच्या खोलीत बसलेल्या आकाशबद्दल तिलाही ओढ वाटायला लागली. त्यातून मघाशी झालेल्या आकाशच्या स्पर्शाच्या आठवणी ती ओढ वाढवत होत्या. आपल्याच विचारांत बुडून आकाशबद्दलची दिवा स्वप्न पाहत आणि प्रेरणाच्या जागी स्वतःला कल्पत राज तयार झाली. तयार झाल्यावर तिने एकदा आरशात स्वतःला बघितले. एक क्लिप लावून मोकळे सोडलेले केस, चेहेऱ्यावर हलकासा मेकअप, ओठावर फिकट लिपस्टिक, गळ्यात मोत्यांचा एकच सर… खांद्यावर पिन-अप केलेल्या गुलाबी साडीतील आपले टीपटॉप रूप तिला खूप आवडले. आज बऱ्याच काळाने तिने स्वतःला प्रेसेंटेबल बनविण्यापेक्षा सुंदर बनण्यासाठी तयारी केली होती. आपल्या रुपाकडे बघुन तिच्या मनात एक कल्पना आली. तिने आकाशला हाक मारून आत बोलावले.
दुसऱ्याच मिनिटाला दार उघडून आकाश आत आला. तिला बघताच त्याच्या ओठातून एक हलकीच शीळ निघाली आणि राजला आपल्या कष्टाचे समाधान झाल्यासारखे वाटले.
स्त्रीसुलभ लज्जा चेहेऱ्यावर पांघरून तिने आकाशला विचारले… “कशी दिसतेय मी? म्हणजे बरी आहे ना? तुझ्याबरोबर डिनरला जायचे आहे म्हणुन म्हटलं की तुलाच विचारू…” “वा, सुंदरच दिसते आहेस. प्रश्नच नाही. तुझ्या जागी प्रेरणा असती तर एखाद दोन चेंजेस मी सुचवले असते पण नो प्रॉब्लेम. चल निघायचे?” “नाही, आधी सांग कुठले चेंजेस…” आग्रहाने आणि ठामपणे राजने मागणी केली “अगं तसे काही विशेष नाही. ती फक्त माझी पर्सनल आवड आहे. लीव इट… निघूया आपण?” आकाशने टाळायचा प्रयत्न केला. “तुझ्याबरोबर जायचे तर तुझ्या ‘पर्सनल’ आवडीनुसार चेंजेस करायला आवडेल मला. सांग पटकन” राजनेही आपला ‘राज हट्ट’ सोडला नाही. “तुझ्या कपाळावर लहानशी टिकली असती तर त्या सुंदर चेहेऱ्याचे सौंदर्य शतपटीने वाढले असते.”
“मी कधी टिकली लावत नाही त्यामुळे माझ्याकडे टिकली नाही आहे. आत्ता यावेळी कुठे टिकली मिळणार?” राजने आपला प्रॉब्लेम सांगितला. “डोन्ट वरी… मैं हूं नां…” म्हणत आकाश पुढे झाला. त्याने त्याच्या शर्टाला लावलेले बॉलपेन काढले आणि अलगदपणे तिच्या कपाळावर एक लहानसा ठिपका रेखाटला. तो मागे होऊन तिच्या चेहेऱ्याकडे बघायला लागला तेव्हा त्याच्या चेहेऱ्यावर तिला खूप आनंद आणि समाधान दिसले. त्याने तिला आरशात बघायला खुणावले.
राज वळली आणि आरशात तिने स्वतःचे नविन रूप दिसले. तिच्या गोया चेहेऱ्यावर तो काळा ठिपका एखादया ब्युटीस्पॉट प्रमाणे चेहेर्याचे सौंदर्य वाढवत होता. आपल्याच नव्या रुपाकडे ती हरखून पहात राहिली. आकाशच्या सौंदर्यदृष्टीचे तिला मनोमन नवल वाटले. त्याच बरोबर आपण आजपर्यंत टिकली का लावत नव्हतो याचे तिला आश्चर्य वाटले. “आवडले? मला असा टिकली असलेला चेहेराच आवडतो. तुला खरे नाही वाटणार पण प्रेरणाला मी जीन्स-टी शर्ट वर पण टिकली लावायला लावतो. तिलाही माझी आवड माहित असल्याने ती आनंदाने लावते.”
आकाशचे बोलणे ऐकताना आरशातील आपल्या नविन सौंदर्यावर शेवटची नजर टाकुन राज वळली आणि आकाशला सामोरी झाली. “झाले सगळे चेंजेस का अजून आहे काही?” तिने प्रश्न विचारल्यावर तिला आकाशच्या चेहेऱ्यावरील चलबिचल स्पष्टपणे दिसली. इतक्यावेळ मस्त मोकळेपणाने बडबडणारा आकाश थोडा संकोचलेला बघुन तिला गंमत वाटली. “बोल बिनधास्तपणे… सांग तू, मला नाही काही वाटणार” राजने त्याला प्रोत्साहित आणि आश्वस्थ केले आणि स्वतःच्या बोलण्याचे स्वतःच नवल करीत बसली.
तिच्या बोलण्याने आकाशने धीर केला. “तसं विशेष काही नाही पण माझी अजुन एक आवड आहे. पण मी अजुन पर्यंत प्रेरणा शिवाय कुणालाही त्याबद्दल कधीच बोललो नाही…” “तसं विशेष काही नाही पण माझी अजुन एक आवड आहे. पण मी अजुन पर्यंत प्रेरणा शिवाय कुणालाही त्याबद्दल कधीच बोललो नाही…” “प्लीज मला सांग…” राजश्रीने विनवले. केवळ प्रेरणासाठी असलेली आकाशची ‘स्पेशल’ आवड जाणून घ्यायला ती प्रचंड उत्सुक झाली होती. “ते पिनअप… असे पिनअप करण्यापेक्षा पिन काढ्न सिंगल पदर हातावर घेतला की मस्त वाटते.
जरा सांभाळायला लागते पण मस्त वाटते… म्हणजे मला तरी… आणि प्रेरणाला माझी ही आवड माहित असल्याने ती नेहेमी तसाच पदर घेते.” आकाशने सांगुन टाकले. “एवढेच ना…!” म्हणत राजश्रीने हात वर करून बोटे ब्लाउजच्या कडेने आत सारली आणि अलगदपणे पिन काढली. मग पिनअपसाठी एकत्र केलेला पदर उलगडला आणि एकपदरी आपल्या हातावर घेतला. पदर नीट घेउन तिने आकाशकडे बघितले आणि बघतच राहिली. भान हरपून आकाश तिच्याकडे बघत होता.
आल्यापासून प्रथमच त्याच्या डोळ्यात एक वेगळीच चमक होती. नुसते पिनअप काढले तर एवढे काय झाले ते राजश्रीला कळेना. आश्चर्याने ती वळली आणि आरशाला सामोरी होऊन आरशात स्वतःला बघायला लागली. आरशातील स्वतःचे रूप बघुन राजश्री हक्काबक्का झाली. तिची अत्यंत तलम साडी तिच्या अंगाला लपेटून बसली होती. त्या साडीच्या आड कुठलीही गोष्ट लपत नव्हती.
साडी आडून तिच्या गुलाबी तलम ब्लाउजमध्ये बंदिस्त असलेले उरोज उठुन दिसत होते. त्यातील घळ स्पष्ट दिसत होती. त्या दोन तलम वस्त्रांतून आतील पांढऱ्या ब्राचे डिझाईन देखील स्पष्टपणे दिसत होते. खाली तिचे पोट आणि त्यावर खोल बेंबी खुपच रेखीव दिसत होती. शब्दशः राजश्री फक्त ब्लाउज आणि परकर नेसून… किंबहुना ब्लाउजच्या ट्रांस्परंट कापडामुळे केवळ ब्रा आणि परकरावर उभी असल्यासारखी दिसत होती. एका परपुरुषा समोर अशी उभी राहिल्याने तिला प्रचंड लाज वाटली.
पण त्याच बरोबर आकाशला आपल्याला ‘अशा’ अवस्थेत बघावेसे वाटले हे आठवुन ती उत्तेजीत झाली. त्यातूनही आकाशला प्रेरणा सोडून ‘आपल्याला’ ‘असे’ बघावेसे वाटले आणि ते त्याने सांगायचे धाडस केले हे लक्षात येऊन त्याच्या ‘त्या’ मागणीला राजश्रीच्या दृष्टीने निराळेच वजन आले. आकाश बाजूलाच उभा राहून आपल्याला अजुनही निरखतो आहे ह्या कल्पनेने आणि मघाचची त्याच्या नजरेतील ‘ती’ चमक आठवुन राजश्रीची अवस्था बिकट झाली. खूप वर्षांनी उत्तेजनेची अशी सळसळ तिच्या शरीरात जागृत झाली.
आपोआप तिचे हात वर झाले आणि हाताची तिरकी घडी घालुन तिने आपली छाती झाकायचा प्रयत्न केला. सगळा धीर एकवटून राजश्री वळली आणि आकाशला सामोरी झाली. आकाश डोळ्यात तीच वेगळी चमक घेउन अजुनही तिच्याकडेच बघत होता. त्याची नजर तिच्या हाताच्या घडीवर स्थिरावली होती. जेव्हा त्याने नजर उचलुन तिच्या नजरेत मिसळली तेव्हा तिची नजर आपोआप खाली वळली. “राजश्री, सौंदर्य कधीही असे झाकून ठेवायचे नसते. सौंदर्याचा आस्वाद घ्यायचा असतो.
तू का मला आडकाठी करते आहेस? प्लीज ते हात दूर कर…” आकाशचा बदललेला स्वर आणि त्यातुन प्रतीत होणारी तिच्या बद्दलची ओढ तिच्या मनापर्यंत पोहोचली. आकाशला आपली दौलत बघायची आहे हे त्याच्याच तोंडून ऐकून तिच्या शरीरात वासनेचा कल्लोळ उठला. मनाविरुद्ध शरीर फना झाले आणि हळूहळू तिने हात खाली घेतले. तिची ब्लाउजमध्ये बंदिस्त असलेली स्तनांची जोडी परत त्याच्या नजरेला पडली. “फॅनटॅस्टिक… फॅब्युलस… अंsssहंऽ… फॅन्टॅब्युलस… द राईट वर्ड…”
आकाशच्या तोंडून उत्स्फूर्तपणे बाहेर पडलेले शब्द राजश्रीच्या हृदयातील धडधड वाढवून गेले. त्या अनुषंगाने प्रत्येक श्वासागणिक तिचे स्तन जास्तच वरखाली होऊ लागले. आकाश स्पष्टपणे एकटक नजरेने तिच्या छातीकडे बघत होता.
“तुला खरं सांगु राजश्री? हे असे दृश्य हा माझा विकपॉईंट आहे. प्रेरणाला हे बरोबर माहित आहे. कधी तिला बाहेर जायचा कंटाळा आला असेल किंवा माझ्याकडून एखादी गोष्ट हवी असेल तर ती माझ्यासमोर ‘अशी’ येते.
मग तिच्या कुठल्याही कसल्याही इच्छेला मागणीला मी नाही म्हणूच शकत नाही. एकदाच फक्त मी माझ्या म्हणण्यावर ठाम राहन तिला नकार देत राहिलो… आणि मग प्रेरणाच्या खांदयावरून तिचा पदर खाली घसरला.. माझा सगळा विरोध जमीनदोस्त झाला… तिच्या घसरलेल्या पदरात तिची मागणी टाकुन त्या पदराआडून उघडी पडलेली दौलत लुटायला मी एका क्षणात झेपावलो..
. सॉरी, या आधी मी कुणालाच हे सांगितले नव्हते पण तुला आत्ता असे बघुन बोलून गेलो मी… होप यू वोन्ट माईंड…” ह्या अत्यंत उत्कट आणि सेक्सी प्रसंगीही आकाशला प्रेरणा आठवली हे बघुन राजश्रीमधली स्त्री आतल्याआत जळायला लागली.
त्या क्षणी तिला प्रेरणाचा प्रचंड हेवा वाटला. नकळत तिच्या मनात कधीही न पाहिलेल्या प्रेरणाशी अनामिक स्पर्धा सुरु झाली. हे चुक का बरोबर हे कळत नव्हते आणि विचार करायच्या अवस्थेत राज नव्हती.
तिला फक्त जिंकायचे होते. आकाशची प्रेरणामधील इन्व्हॉल्वमेंट बघुन तिला जिंकण्याचा मार्ग दिसला. ह्या इतक्या एकरूप झालेल्या जोडप्यातील आकाशला तिने आपलेसे केले तर एकप्रकारे तो तिचा विजय झाला असता.क्रमश: