कामकथा – (भाग ८)
आतापर्यंत तुम्ही वाचले होते…वसंतरावांनी खाली घातलेली तिची मान दोन्ही ओंजळीत धरून वर केली… अन तिच्या ओठांवर आपले ओठ ठेवले… वसंतरावांनी हे ओठ कधीच काढु नयेत असं आशूला वाटत होतं… अन तिची ही इच्छा पूर्ण झाली… तेव्हा आशूची चड्डी पार ओली झाली होती… तर तिकडे तव्यावरची पोळी जळून गेली होती….आता पुढे… आशू दुसऱ्या दिवशी सकाळी सजून धजून आली होती… कपाळावर ठळक कुंकू… भुवया कोरलेल्या… कधी नव्हे ते हलकसं कुणालाही कळणार नाही असे लिपस्टिक… छातीवरचे गोल नेहमीपेक्षा जास्त उठून दिसतील असा ब्लाऊज आणि त्या गोलांना किंचित उघडे ठेवणारा पदर… केसांचा बुचडा आणि त्यावर लावलेला गजरा… वसंतरावांनी दार उघडले तेव्हा ते वेड्यासारखे तिच्याकडे पाहातच राहिले… तिला आत घेण्याचेही त्यांना क्षणभर सुचलेच …