परतफेड भाग १

माणसाचं आयुष्यात असणे आणि नसणे सारे काही प्रारब्धावर अवलंबून असते असा माझा तरी समज आहे. कोणी कितीही प्रयत्न करू म्हणाले तरी नियतीसमोर मनुष्याला गुढगे टेकावे लागतात. मला मानसिक त्रास होत होता. नंदाच्या अकस्मात जाण्याचा तर होताच पण माझ्यामुळे तिला आलेले अपघाती मरण दुर्दैवी होते. माझ्या मनाने त्या घटनेचा प्रचंड दबाव घेतला होता. नंदाच्या बाबतीत माझी कामुक भूक तिला भोगल्यानंतर सुद्धा शांत होत नव्हती आणि ती तर आता स्वतःच अस्तित्वापलीकडे गेली होती. आजवर शरीरधर्मापलीकडे स्त्रीसोबत मी कधीच गुंतलो नव्हतो. माझे मन पश्चातापाच्या अग्नीत होरपळत होते. ती स्वतः तिच्या प्रियकराच्या आठवणीत तिचे जसे असेल तसे आयुष्य जगत होती. मी तिच्या जगात घुसलो आणि तिला परावृत्त करण्याच्या नादात जगातूनच घालवली. आता कळत होते दुःख कशाला म्हणतात. जे मला कधीच जाणवले नव्हते. माझ्या मस्तीत भावना मला कचऱ्यासारख्या वाटत होत्या. एक दीड महिना मी अक्षरशः काही म्हणजे काहीच केले नाही. माझी मनस्थितीच बिघडली होती.

पण, मी एक निष्ठुर, स्वार्थी सजीव होतो हेच सिद्ध झाले. वेळेने मनाच्या जखमा भरतात. तशातच माझे मन थोडे कणखर असल्यामुळे मला स्वतःला माझीच मदत झाली. हळूहळू मी यातून बाहेर पडलो. माझ्या कामावर लक्ष देऊ लागलो. बाहेर जाऊ लागलो. शारीरिक गरजांना परत एकदा बळी पडून जास्त मेहनत न घेता हाय क्लास एस्कॉर्टसना सरळपणे घरी आणून रात्री साजऱ्या करू लागलो. पण काही दिवसानी लक्षात आले कि आता ह्यात आधीसारखी मजा राहिली नाही. मला भेटणाऱ्या मुली ह्या एकतर वासनेने माझ्याशी संबंध ठेवत होत्या किंवा लोभाने, त्यामुळे त्यांची काहीशी असणारी विकृती मला आता आनंद देऊ शकत नव्हती. शिवाय नुकत्याच माझा संबंध आलेल्या नंदाच्या भावनिक विचारसरणीचा परिणाम कि काय मी ह्या गोष्टींना कंटाळू लागलो. स्वतःच्या एकटेपणाची तीव्र जाणीव होऊ लागली. असे वाटू लागले कि कोणीतरी माझ्यासाठी असावे, माझ्यावर प्रेम करणारे. मी जिच्यावर प्रेमवर्षाव करावा. अशी व्यक्ती जिच्यासोबत आयुष्य स्थिर करत संसाराची मजा लुटावी. माझी तिची वेव्हलेन्थ जुळावी. माझ्या भावनांची तिच्याकडून कदर व्हावी. मी तिच्यासाठी विचार करावा. माझा सगळा थकवा तिच्या एका स्मितामध्ये पळून जावा. जिच्या घट्ट मिठीमध्ये सगळा मानसिक शारीरिक शीण हरवून जावा. अशी व्यक्ती. मी ह्याबाबतीत आई-वडिलांचा सल्ला किंवा निवड अजमावणार नव्हतो. ह्याबाबतीत पण मी स्वतःचेच खरे करणार होतो. माझे नशीब चांगलेच म्हणता येईल, कारण ह्या वैचारिक अवस्थांमध्येच मला अशी व्यक्ती भेटली.

मी माझे के. वाय. सी. डिटेल्स बँकमध्ये देण्यासाठी म्हणून घराजवळ असणाऱ्या माझ्या बँकेच्या शाखेमध्ये गेलो होतो. एका काउंटरवर कागदपत्रे द्यायची होती. मी त्या काऊंटरवर गेलो. तिथे कोणी नव्हते. मी तिथल्या एका क्लार्कला विचारले. तो म्हणाला कि, ” गेली असेल चोच रंगवायला. येईल. १-२ मिनिटे थांबा.” मला त्याचे ते स्टेटमेंट आवडले नाही.

“नीट बोला कि, तुमच्याच कर्मचारी आहेत ना त्या?” मला असले फालतू लोक आवडत नाहीत जे मागून बोलतात.

“हं ..! ” त्या माणसाने एवढाच उद्गार काढत मान झटकली.

तेवढ्यात मला काउंटर पलीकडून “ती” येताना दिसली. तिचा चेहरा पहिला आणि क्षणभर मी विसरून गेलो कि मी बँकेत आहे. असे क्षण तेव्हाच येतात जेव्हा आयुष्याला कलाटणी मिळणार असते. मला वाटले नव्हते कि कोणाच्या अस्तित्वाचा माझ्या मनावर इतका मोठा परिणाम होऊ शकेल. त्यातच मी आयुष्याच्या स्थिरतेबद्दल विचार करत असताना त्या विचारांना अगदी साजेशी व्यक्ती दिसल्यावर मला स्वतःला थांबवणे कठीण जाणार होते. पंचविशीच्या आसपास वय. जवळजवळ साडेपाच फूट उंची. रेशमी सरळ केस तिच्या चालीसोबत मोकळेपणाने लहरत होते. चालताना तिची नजर सरळ होती आणि डोळे मोठे तसेच पाणीदार होते. त्यामुळे तिचा स्वतःवरचा विश्वास अधोरेखित होत होता. चेहरा गंभीर नव्हता ओठांवर एक नैसर्गिक स्मित होते. पण डोळे, तिच्या स्थिर व्यक्तिमत्त्वाबद्दल बरेच काही सांगत होते. बाकी सगळ्या स्त्रीत्वाच्या खुणा तिच्या उंच चणीला अगदी साजेश्या होत्या. बँकेचा ड्रेसकोड साडी असल्यामुळे चापून बसलेल्या साडीमध्ये तिची वळणदार शरीरयष्टी खूपच सुंदर दिसत होती. काहीसा गोरेपणाकडे सरकलेला गव्हाळ वर्ण तिचे चेहऱ्यावरील सौंदर्य स्थळं ठसठशीत करत होता. तिच्या बाबतीत एक अतार्किक आपलेपणा मला का वाटू लागला माहित नव्हते. पण सुंदर स्त्रीच्या बाबतीत गोष्टीही थोड्या गुंतागुंतीच्या असू शकतात. तेव्हा आधी तिच्या बद्दल माहिती काढणे गरजेचे आहे एवढे मी माझ्या स्तब्धतेतून बाहेर आल्यावर ठरवले. सध्यातरी तिच्यावर इम्प्रेशन मारणे गरजेचे होते.

“येस सर?” ती जागेवर येऊन बसत म्हणाली. नाजूक किनरा आवाज. तिच्या हलक्याश्या स्माईलमधून तिच्या एकाच उजव्या गालावर पडणारी ती मोहक खळी माझ्या शरीरात लहर उत्पन्न करून गेली. माझ्या रुबाबाला तिने सुंदर हास्याने दिलेला प्रतिसाद मला जाणवला.

“मी के.वाय.सी. अपडेट करायला आलो आहे. हे माझे डॉक्युमेण्ट्स.” असे म्हणत मी तिला पेपर दिले.

“बसा सर.” ती म्हणाली.

मी बसलो. तिच्या टेबलवर तिचे नाव होते. समिधा काळे. छान वेगळे नाव होते.

“मॅडम तुमचे नाव आणि तुम्ही अगदी विसंगत आहात ह्या ऑफिसमध्ये?” मी तिच्या मधाळ डोळ्यात पाहत म्हणालो.

“म्हणजे?” ती डोळे मोठे करत म्हणाली. सोबत एक छोटे मिश्किल हसू होतेच जोडीला.

“धिस ऑफिस डझन्ट सूट्स यू !” मी सरळ म्हणालो.

“कडू बोलणारे लोक खरे वाटतात हे मला पटतं. पण म्हणून, सरळ सरळ माझ्या ऑफिसला नावे ठेवत आहात तुम्ही सर.” ती गालात हसत म्हणाली.

“नाही मी तुम्हाला ऍप्रिशिएट करत आहे आणि त्याला कारण फक्त तुम्हीच नाही, तर तुमच्या मागे बोलणारे लोक आहेत. ज्या लोकांचे चांगले होणार असते अशा लोकांच्या अवतीभोवती नेहमी त्यांची हेटाळणी करणारेच असतात.” मी मघाच्या माणसाकडे मान करत उत्तरलो.

“नेव्हर माईंड!” ती म्हणाली आणि तिने परत तिच्या समोरच्या कंप्युटर स्क्रीन मध्ये नजर घातली.

“नव्या जॉईन झाल्या आहात का?” मी विचारले. तिने मला टाळले नाही. कदाचित तिला अशा चौकशांची सवय असावी.

“होय. लास्ट वीक.” ती म्हणाली.

“अच्छा. अकोमोडेशन वैगरे मिळाले, कि शोधत आहात.” मी मुद्दाम विचारले कारण बाहेरची असेल तर मी तिला मदत करण्याच्या बहाण्याने जवळ जाऊ शकणार होतो.

“ऍक्चुअली बँकेचा एजंट आहे तो दाखवतो. पण मला असे कळले कि तो चांगले ऑप्शन्स दाखवत नाही. त्यामुळे मीच सध्या कन्फ्युज आहे. काय करावं.” ती म्हणाली.

माझी संधी सापडली मला. “ओके. योगायोगाने आपली भेट झाली मग. मी स्वतः एक एजंट आहे. तुमच्या रिक्वायरमेंट्स मला सांगा माझ्याकडून मदत झाली तर नक्की करेन.” मी म्हणालो.

“ओह्ह… थँक गॉड. बरे झाले भेटलात मग.” तिने भरभर तिच्या रिक्वायरमेंट्स सांगायला सुरुवात केली. मी पण तिच्याकडून एक कागद घेतला. तिचा नंबर आणि नावासहित तिने सांगीतलेल्या रिव्हायरमेंट्स टिपल्या.

माझे काम झाल्यावर मी तिला म्हणालो कि, “जागा मिळाली कि कॉल करतो.” बँकेबाहेर आल्यावर तिच्या हव्या असणाऱ्या एरियामध्ये घर शोधण्यासाठी माझ्या ओळखीच्या एजंटला कॉल लावला. त्याने सांगितलेली भाड्याची रक्कम समिधाच्या मागणीपेक्षा जास्त होती. मी ती तूट भरून काढेन एवढे सांगितल्यावर त्याने मला तासाभरात कॉल करतो म्हणून सांगितले.मी घरी आलो. काहीवेळाने त्याचा कॉल आला. त्याने मला अपेक्षेप्रमाणे जागा मिळवून दिली. मी त्या घरी गेलो. एजंटला सांगितले कि भाड्याचे अग्रीमेंट माझ्याशी करायचे. भाडे मीच भरेन. तिथेच त्याच्याकडून चावी घेतली आणि लगेच समिधाच्या नंबरवर आयुष्यातला पहिला कॉल लावला.

“तुम्हाला हवी तशी जागा मी पहिली आहे. संध्याकाळी आपल्याला घर पाहायला जावे लागेल. मी तुम्हाला पीक करतो.” असे म्हणत मी कॉल कट केला. काहीवेळा समोरच्याला आपल्या विचारांनी वागायला भाग पाडण्यासाठी थोडे अग्रेशन दाखवावे लागते. मी ते केले.

संध्याकाळी साडेपाचला तिच्या बँकेबाहेर माझी एस यु व्ही घेऊन थांबलो. ती बाहेर आली. पण सोबत वयाने थोडी मोठी अशी एक स्त्री सुद्धा तिच्या सोबत होती. सरळ होते, अनोळखी शहरात कोणी कोणावर लगेच विश्वास ठेवत नाही. पण मी चेहऱ्यावर कसलाही वेगळ्या भावनेचा लवलेश न दाखवता दोघीना हसून गुड इव्हनिंग म्हणालो. दोघी मागे बसल्या. दुसरी स्त्री बहुतेक लोकल होती. बँकेपासून अगदी २-३ किलोमीटरवर एका चांगल्या सोसायटीमध्ये समिधाला फ्लॅट हवा होता. तिला मी त्या ठिकाणी नेले. तिसऱ्या मजल्यावरचा हवेशीर आणि प्रशस्त असा एक बेडरूमचा फ्लॅट तिला खूपच आवडला. तिला मी बोललो की अग्रीमेंट माझ्या नावावर असेल. महिन्याचे भाडे मला देत जा. तिच्या सोबतची स्त्री जरा जास्तच चौकशा करत होती कारण त्या भागात एवढे कमी भाडे आणि डिपॉझिट ह्यावरून तिला जरा संशय येत आहे असे मला वाटले. हलकासा जळकुटे पणा सुद्धा त्यात डोकावत होता. पण समिधाला मात्र जागा आवडली होती. त्यामुळे पहिलीच खेप यशस्वी झाली. आता तिला भेटण्याची मला वारंवार संधी मिळणार होती.

ऍग्रिमेंट्सचे पेपर घेऊन मी तुम्हाला २-३ दिवसात भेटतो असे तिला सांगितले आणि तुम्ही अगदी उद्यासुद्धा शिफ्ट होऊ शकता असे म्हणून तिच्या हातात मी किल्ल्या दिल्या. मी रात्री घरी आल्यावर माझ्या मोबाईलवर तिचा धन्यवाद व्यक्त करणारा मेसेज आला होता. मी खुश झालो.

त्यावेळीच रिप्लाय केला की,”काहीही गरज लागल्यास संकोच बाळगू नये.” तिने परत एकदा आभार व्यक्त केले. बोलताना वैगरे मी तिच्यावर माझी छाप पाडण्यात यशस्वी झालो होतो. माझी पर्सनॅलिटी सुद्धा व्यवस्थित असल्यामुळे तिच्या नजरेतला माझ्याबद्दल आलेला हलका कर्षणयुक्त भाव मी टिपला.

समिधाचा विचार करता मला आता माझ्यामधला हंटर जागा होत नाही असेच दिसले. तिच्या बाबतीत मी गंभीरपणे विचार करत होतो. त्या विचारांमध्ये वासनेचा लवलेशही उपजत नव्हता. माझ्यासाठी हीच अतिशय सुखद बाब होती. समिधाला मिळवण्यासाठी आधी मला तिच्या बाबतीत आणखी काही माहित करून घेणे गरजेचे होते. आधीच मन गुंतवून नंतर पश्चाताप करण्यात काय हशील? २ दिवसानी मी तिला परत भेटलो. तिला सांगितले ओनर सोबत मी अग्रीमेंट केले आहे. तुम्ही शिफ्ट होऊ शकता. तिने आमच्या अग्रीमेंटबद्दल आणि कमिशनबद्दल विचारले. मी करूयात लवकरच म्हणून टाळले. मला तिच्याशी आयुष्याचे अग्रीमेंट करावे वाटत होते. तिच्यावर इम्प्रेशन मारायला किंवा तिच्याशी ओळख वाढवायला मला ह्या खोट्या गोष्टींची गरज लागली होती पण लवकरच मी त्या तिला क्लिअर करणार होतो.

एक-दोन आठवडे मी संयमाने जाऊ दिले. मी स्वतःहून कॉल केला नाही. मनावर नियंत्रण ठेऊन शांत राहिलो. एका संध्याकाळी तिचाच कॉल आला. अग्रीमेंट केव्हा करायचे विचारत होती. मग मी म्हणालो एक दोन दिवसात भेटतो. दोन दिवसानी मी तिचे ऑफिस सुटताना बँकेबाहेर गाडी घेऊन गेलो. ह्यावेळी अचानकपणे तिच्यासोबत ती स्त्री नसणार असेच मला वाटले आणि ती नव्हतीच. मी गाडीला टेकून उभा होतो. ती पायऱ्या उतरत रोड क्रॉस करणारच होती तितक्यात तिची नजर माझ्याकडे गेली. ओळखीच्या सुंदर हास्यात माझे स्वागत झाले. ती सरळ चालत माझ्याकडे आली. तिला पाहून मला अगदी नव्याने प्रेमात पडलेल्या तरुणासारखी माझी अवस्था झाल्याचे जाणवले.

“कॉफी?” मी विचारले. तिला अशी काही अपेक्षा नव्हती. तिने नजर काहीशी तिरकी आणि बारीक केली.

“नाही नाही मी डिस्कस करायचे म्हणून विचारतोय. कुठेतरी बसून बोलू.” मी तिला वेगळे काही वाटू नये म्हणून म्हणालो. खरेतर मला तिला आता कन्फेस करायचे होते.

जवळच एक कॅफे होता. मी चालत जाऊ असे सुचवले. ती माझ्यासोबत निघाली. संध्याकाळच्या कोवळ्या उन्हात तिची रेशमी कांती चमकत होती. खूपच लोभसवाणे रूप होते. तिच्या कमरेत हात घालून केव्हा चालेन असे झाले होते मला. पण पाचच मिनिटात आम्ही टेबल भोवती बसलो होतो. दोघांनी ऑर्डर केली.

“हं! बोला. कधी करूयात अग्रीमेंट. माझे बाबा मला विचारत होते. ते आले होते गेल्या आठवड्यात. त्यांना खूप आनंद झाला मला अशी सुरक्षित आणि चांगल्या भागात जागा मिळाली. थँक्स टू यू अगेन. असे व्यवस्थित काम करणारे प्रोफेशनल्स कमीच असतात ह्या क्षेत्रात.” ती म्हणत होती. बरीच इम्प्रेस झाली होती. मी तिच्याकडे टक लावून पाहात होतो. तिची बडबड चालली होती. मला आता लोड येऊ लागला होता. मला तिला खरे सांगणे गरजेचे होते. वेटर येऊन कॉफी ठेऊन गेला होता.

“मॅम… प्लिज… थांबा. मला काही सांगायचे आहे.” मी अवसान आणत म्हणालो.

“अ.. ओह.. ओके.. मीच बडबडत बसले सॉरी.. बोला.” ती म्हणाली.

“समिधा मॅम… ऍक्च्युली मला… मला तुम्हाला काही कबुली द्यायची आहे.” मी म्हणालो.

“म्हणजे मला नाही कळले.” ती चेहऱ्यावर आठी आणत म्हणाली.

“मॅम… मी प्रॉपर्टी एजंट नाही.” मी म्हणालो. तिची रिऍक्शन चेक करताना खरेतर मला खूप टेन्शन आले होते.

“मी… तुम्हाला खोटे सांगितले कि, मी घरे दाखवतो. अक्चुअली मला माहित नाही.. का.. पण तुमची मदत करावीशी वाटली. त्या हेतूने मी मला जे जमले ते केले.” मी तिची नजर टाळत बोललो.

“अहो… काय बोलत आहात तुम्ही? कशासाठी पण?” ती शॉक झाली होती.

मी एखाद्या मुलीसमोर स्वतःला व्यक्त करायला सहसा घाबरत नसे. पण इथे गोष्ट सिरिअस होती. मला समिधाला गमवावे वाटत नव्हते आणि मी आणखी खोटेही बोलू शकणार नव्हतो.

“समिधा, मी तुम्हाला पहिल्यांदा भेटलो आणि वाटले कि आयुष्यात हि व्यक्ती सगळ्यात पहिल्या स्थानावर असावी. सोबत म्हणून, नातं म्हणून किंवा आयुष्याला जेजे काही लागते ते सर्व काही पूरक म्हणून. खूप काळ मी एकटा घालवला. पण आता वाटत आहे कि आयुष्याला एक संधी द्यावी. तुम्हाला भेटल्यापासून तर हि जाणीव अजून दृढ झाली. मान्य आहे कि मी सुरुवातीलाच खोटे बोललो. पण माझे मन तुमच्याबाबतीत निर्मळ आहे. वयाच्या वेगात जे करायचे, न करायचे ते मी सर्व काही करून बसलो आहे. पण आता माझे मन स्थिरतेकडे ओढ घेते. तशी स्थिरता मला तुमच्या नजरेत दिसली. मी खेचला गेलो. मला माहिते, मी स्वार्थीपणे माझेच माझे मांडत आहे. तुमच्याबद्दल मला काहीच माहित नसताना. पण तुमचं मन जर तयार होत असेल तर प्लिज स्वतःला रोखू नका. माझी काहीही घाई नाही. मला नीट जाणून घेण्यासाठी तुम्हाला हवा तेवढा वेळ घ्या. मला माहिते मी काहीही संबंध नसताना तुम्हाला थोडा धक्काच देत आहे. पण माझा हेतू खरंच वाईट नाही. माझ्यावर विश्वास ठेवा. आणि हो तुमच्या आयुष्यात हे नाते आधीच असेल तर मग तुम्ही काहीही न बोलता सरळ निघून जाऊ शकता. मी समजून घेईन.” मी बरेच काही बोलून गेलो होतो. समिधाकडे अपेक्षेने एकदाच बघितले आणि मान खाली घातली. मला वाटत होते निश्चितच तिच्या आयुष्यात कोणीतरी असेल आणि ती सरळ निघून जाईल.

“वेटर! थोडी साखर आणता का प्लिज.” मी तिचा आवाज ऐकला आणि मान वर केली.

“मला न कॉफी गोड लागते. खरेतर मला गोड खूप आवडते.” तिचा चेहरा मिश्किल झाला होता. पण तिचा रोख मला कळत नव्हता.

“समिधा…!!” मी काही बोलण्यासाठी तोंड उघडणार तोच तिने हाताने मला थांबवले.

“तुम्ही ज्या दिवशी मला म्हणालात कि तुम्ही मला घर दाखवणार आहात तेव्हाच मी तुमची थोडी चौकशी केली होती. तुम्ही एजंट नाही आहात हे मला कळल्यावर मी माझ्या सोबत माझ्या कलिगला घेतले. तुम्ही मला खरेच घर दाखवणार होता कि आणखी काही हेतू हे लगेच समजले असते. पण तुम्ही घर दाखवले. मला पसंत पडले. त्या मॅडम म्हणत होत्या तरीपण लगेच विश्वास ठेऊ नकोस. पण माझा समोरच्यावर विश्वास टाकण्याचा स्वभाव आहे. मी वाट पाहत होते कि तुम्ही नेमके डोक्यात काय घेऊन चालला आहात.” ती म्हणाली.

“शपथेवर सांगतो माझ्या मनात कसलाही गैरविचार नाहीये.” मी अधीरतेने म्हणून गेलो.

“मी कुठे तसे काही म्हणाले. ऐकून तर घ्या. तुम्ही तसे का केले मला तुमची नजर पाहूनच कळत होते. खरेच सांगते. माझ्या विश्वासाला तुम्ही तडा जाऊ नाही दिलात. आज स्वतःहून सगळे कबुल केलेत. तुम्ही निश्चितच चुकीची व्यक्ती नाही असे माझे मन मला सांगत आहे. माझा तुमच्यावर अजिबात राग नाही.” ती गोड हसत म्हणाली.

“माझ्या छातीवरचा मोठा दगड उचलून बाजूला ठेवलात तुम्ही.” मी थोडा शांत झालो.

“फ्रेंड्स?” तिने हात पुढे केला.

मी तिच्याकडे स्तब्ध होऊन बघत बसलो. तिने मैत्रीसाठी हात पुढे केला होता. मला ते नको होते.

“समिधाजी… मी जर आत्ता ह्या क्षणी माझ्या भावना प्रामाणिकपणे मांडल्या नाहीत तर परत मांडू शकणार नाही. मी सतत एकटा राहिलो आहे. आणि आता मला त्याचे दडपण येते. मला तुमच्यासारख्या सुंदर साथीची नितांत आवश्यकता आहे. हवेतर तुम्ही माझ्यासोबत आणखी काही वेळ घालवा. तुम्हाला तुमच्या विचारांमध्ये माझी योग्यता सापडली तर निर्णय घ्या. पण मला मैत्रीसारख्या बेभरवशी नात्यात अडकवू नका. मैत्रीचे नाते निस्वार्थ असते. पण मी तुमच्याशी जोडू पाहत असणाऱ्या नात्यामध्ये माझा स्वार्थ जडला आहे. तुम्हाला मी जीवनसंगिनी म्हणून पाहत आहे.” माझा सरळ सरळ उद्देश मी पुढे केला.

तिची नजर कॉफीच्या मग मध्ये होती. ती शांत होती. चेहऱ्यावरचे भाव ती लज्जित असल्याच्या खुणा दाखवत होते.

“समिधाजी. आपण थोडा आणखी वेळ एकमेकांसोबत घालवू. मला संधी देऊन बघा. मी तुम्हाला निराश करणार नाही.” मी म्हणालो.

“निघुयात का आपण?” ती म्हणाली.

“ठीके.” मी एवढेच म्हणालो. ती जास्त काही बोलत नाहीये म्हणून मग मला थोडे अस्वस्थ झाले होते. आम्ही बिल चुकवून कॅफेबाहेर आलो. तिने रिक्षाला हात केला आणि त्यात बसून निघून गेली. मी गाडीपाशी चालत आलोच होतो कि मोबाईलची मेसेज टोन वाजली.

“थँक्स फॉर द नाईस टाईम. उद्या सकाळी १०ला भेटूयात माझ्या सोसायटी जवळ.” माझा जीव भांड्यात पडला.

आमचे डेटिंग अशाप्रकारे सुरु झाले. समिधा खूपच गोड स्वभावाची मुलगी होती. तिच्या सानिध्यात माझ्या मनातला वासनिक काळोख मिटत गेला. त्याची जागा नितळ अशा प्रेमाने घेतली. समिधाला मी माझ्या प्रेमात पाडण्यासाठी जास्त काही केले नाही. माझी लाईफस्टाईल, माझे छंद, माझी आयुष्यातली स्थिरता एवढे तिला बस झाले. आम्ही दोघेजण एकमेकांच्या प्रेमात आकंठ बुडालो होतो. तिच्या आधी २ रिलेशनशिप्स झाल्या होत्या हे तिने मला सांगितले. माझे सिरिअस रिलेशन कोणासोबत नव्हते त्यामुळे तसा माझ्याकडून मी काहीच सांगू शकलो नाही. माझ्या सेक्शुअल रिलेशन्स झाल्या आहेत एवढे मात्र मी बोललो. त्यात तिला काही वावगे वाटले नाही. माझे वय ३०त होते म्हणजे तिच्या मते हे स्वाभाविक होते. काही महिन्यांनी तिच्या घरी तिने कळवले. तिच्या आईवडिलांनी मला भेटून त्यांची पसंती कळवली. एक महिन्याने आमची एंगेजमेंट झाली. माझी बहीण आणि आईवडील तसेच काही मित्र ह्यांच्या उपस्थितीत सोहळा पार पडला. मी आयुष्यात काही बरोबर निर्णय घेतला असेल तर तो समिधाशी लग्न हा आहे असे माझ्या वडिलांनी आई आणि बहिणीला सांगितले. मला तेवढे पुरे होते. समिधा पर्मनंट झाल्यावर लग्न करूयात असे म्हणाली होती. कारण तिच्या सुट्ट्यांचा प्रॉब्लेम होता.

एकदा मी तिला संध्याकाळी विडिओ कॉल केला होता. तिने उचलला नाही दहा एक मिनिटांनी तिने उचलला.

“हाय…” हसतमुख समिधा स्क्रीनवर आली.

“अगं तुला बघायची इच्छा झाली म्हणून केला होता.” मी म्हणालो.

“हो.. मी करणारच होते कॉल.” ती म्हणत होती तेवढ्यात मागून आवाज आला.

“मॅडम हम चलते है!” एक माणूस खांद्यावर शर्ट टाकून बनियन मध्ये मी तिच्या मागून जाताना पहिला.

“हा ठीक है… ” समिधा म्हणाली.

“काय गं? कोण आहे.” मी विचारले.

“आमच्या सोसायटीचा हेल्पर आहे. माझ्या बाथरूमचा नळ लीक झाला होता. म्हणून बोलावले होते.” तिने सांगितले.

“यार मला तरी सांगायचेस ना? असे कोणाला पण एकटीने नको बोलावत जाऊ” मी थोडा तिच्या सुरक्षिततेच्या दृष्टीने काळजी घेत बोललॊ.

“एवढे काही नाही. तो माणूस सोसायटीच्या बऱ्याच लोकांच्या ओळखीचा आहे.” ती म्हणाली.

हा प्रसंग एवढा महत्वाचा नव्हता त्यामुळे मी फार काही बोललो नाही.

काही दिवसांनी तिला जॉब कन्फर्मेशनचे पत्र मिळाले. आम्ही छानशी छोटी पार्टी केली. आमच्या लग्नाचा मार्ग मोकळा झाला होता.

– क्रमशः