श्वेता वहिनी भाग १

मी मयांक. वय ३०. तसा मी शिक्षणाने मेकॅनिकल एंजिनीअर आहे. पण माझे जास्त डोके शेअर मार्केटींगमधे आणि ट्रेडिंग मधे जास्त चालते, रोज रोज मार्केटचा अभ्यास करून मी चांगलाच गाढा अभ्यासक झालो. निफ्टीच्या स्क्रिप्ट्स डाउनलोड करून शेअर्सचा अभ्यास करत नंतर हलक्या हलक्या गुंतवणुकीतून मोठ्या गुंतवणुकीत आलो आणि शेअरमार्केट रुपी महासागरामध्ये स्वतःसुद्धा एक बरा मोठा मासा बनलो. नोकरी कमीपणाची वाटू लागली, कारण माझे वरिष्ठ वर्षात कमवत होते ते मी महिन्यात गाठत होतो. दिली सोडून.

आई-वडील साध्या विचारांचे मध्यमवर्गीय मानसिकतेचे होते. त्यांना काही ते रुचले नाही. आधीच वडिलांचे आणि माझे कधीच पटले नव्हते तेव्हा मी पहिल्यापासूनच स्वतःला सवय लावली आहे की मनाला जे पटते ते निर्णय घ्यायला मागे पुढे पाहायचे नाही. त्यांना माझी हि वृत्तीही आवडत नसे. मग मी त्यांना सांगितले कि मला तुमच्यासोबत नाही राहता येणार. माझी एक लग्न झालेली धाकटी बहीणही होती. ती एकाच शहरात असल्यामुळे ती त्यांची काळजी घेऊ शकत होती. तिला कळवून मग एकांगी निर्णय घेऊन मी बाहेर पडलो. पैसे खुप होते. तात्पुरता एक फ्लॅट रेन्टवर मिळवला आणि राहायला गेलो. पण मला तसे नको होते. मी चांगले राहणीमान असण्यासाठी सतत आग्रही होतो. उगाच मला कोणाचे बंधन नको होते. इथे हे करू नका तिथे ते करू नका. त्यामुळे मी स्वतंत्र घर शोधत होतो. एका एजंट कडून मला साध्या लोकॅलिटीमध्ये एक दहा वर्ष जुने रो हाऊस दाखवण्यात आले. पसंत पडले. एकरकमी पैसे मोजून घेऊन टाकले. पुढच्या एका महिन्यात मला हवे तसे फर्निचर करून घेऊन नंतर रंग देऊन घर ताब्यात घेतले. आजूबाजूला फार काही लॅव्हिश वस्ती नव्हती. पण मध्यमवर्गीय आणि साधी माणसेच असावीत असे मला प्रथमदर्शी निरक्षणात दिसले. मला त्याच्याशी फार काही कर्तव्य नव्हते. मला माझी स्वतःची जागा मिळाली होती. परिपूर्ण वाटत होते.

माझे घर पार्किंग प्लस दोन मजल्यांचे होते. पार्किंगमध्ये सुद्धा एक १०-१२ ची खोली आणि अटॅच टॉयलेट बाथरूम होते. सर्व्हंट रूम म्हणून. मला कोणालाही राहायला जागा द्यायची नव्हती. तेव्हा मी तिथे माझ्यासाठी जिम बनवली. वरती हॉल, किचन आणि त्याच्यावर २ बेडरूम नंतर टेरेस. मला घरूनच काम करायचं होतं. म्हणून एका बेडरूमला स्टडी कम ऑफिस बनवले. एक मोठा हाय कॉन्फीगर्ड वर्कस्टेशन विथ ट्वीन एलईडी डिस्प्ले घेतला. माझे रुटीन सुरु झाले. सकाळी सहावाजता उठून बाहेर रनिंगला जायचो. आल्यावर माझ्या पर्सनल जिममध्ये एक्झरसाईझ, अंघोळ. मग नाश्ता, माझ्या पुरते कुकिंग. आणि ९ ला मी शेअर मार्केटच्या साईट्स ओपन करून बसायचो. रोजचे सट्टे लावायचो. नफा कामवायचो. १ वाजता लंच घ्यायचो. नंतर कमावलेल्या पैशाची समरी घ्यायची. २ वाजता रिकामा व्हायचो. ४ वाजेपर्यंत मस्त झोप काढायची. संध्याकाळी ६ वाजता माझी एसयूव्ही घेऊन बाहेर पडायचो. आमच्या शहरामध्ये असलेल्या काही पब्ज पैकी एखाद्या पबमधे जायचो.

तिकडेच ड्रिंक मग जेवण. नंतर ह्या स्टॅगला एखादी हरिणी मिळते का ते पाहायचो. आठवड्यातून एखादवेळेला वन नाईट स्टॅण्डसाठी एखादी भेटायचीच. तिला चांगले गिफ्ट देऊन हॉटेलवर न्यायचो आणि मग चांगली कुटून काढायचो. माझ्या पर्सनॅलिटीवर फिदा होऊन सहजपणे मला मुली पटायच्या. नाहीच मिळाली एखादी तर मग पबमधे कॉलगर्ल्सची थोडीच कमी असते. त्यातली एखादी उचलायची आणि रगडायची. काहीजणी नियमित कॉन्टॅक्ट मध्ये राहायच्या. त्यांना कधी आठवण झालीच तर मला कॉल करायच्या. भेटायच्या मग आम्ही सेक्सचा मनमुराद आनंद घ्यायचो. मला बुलेट रायडिंगचा थरार आवडायचा. मी एका बुलेट रायडर्सच्या गृपचाही सदस्य होतो. महिन्यातून १-२ लॉंगराईड्स करायचो. माझ्याकडे हिमालयन होती. मला कशाचीच ददात नव्हती. त्यामुळे लग्नाचा विचार सध्यातरी माझ्या डोक्यामध्ये शिरत नव्हता. पुरुषाचे पोट भरलेले आणि गोट्या रिकाम्या असल्या कि तो सुखी समाधानी असतो. माझे तसेच होते. माझ्या रुटीनमध्ये मी खुश होतो. उगाच कोणाच्याही बंधनात मला अडकायचे नव्हते. घेता येईल तोवर ह्या बॅचलर आयुष्याचा आनंद घ्यायचा होता. लग्न करायचेच नाही असेही काही मी ठरवले नव्हते.

*****

परिस्थितीचे स्थित्यंतर हे होतेच. तो निसर्गाचा नियम आहे. त्या नियमाला मी तरी कसा अपवाद राहील. माझ्या नियमित दैनंदिन आयुष्याला एक हलका वळणाचा रस्ता मिळाला तो माझ्या शेजारी राहणाऱ्या एका व्यक्ती मुळे. “श्वेतावाहिनी.”

मला राहायला येऊन १ दीड महिना झाला होता. माझी आजूबाजूला कोणाशीही तशी ओळख निर्माण झाली नव्हती. मीच होऊ दिली नव्हती. शेजारी टिपिकल सरळमार्गी पण नाकखूपसणारा वर्ग राहत होता. माझ्या स्वतंत्र आयुष्यात कोणाची ढवळाढवळ तशी मला खपत नव्हती. पण एका सकाळी मी माझी रनिंग संपवत घराजवळ येत होतो मला आज जरा उशिरच झाला होता. सात वाजून गेले होते. शेजारच्या रोहाऊसमधून ती बाहेर आलेली मला दिसली. सकाळच्या कोवळ्या उन्हात पूर्ण पणे न्हायलेली, उंच सोनेरी कांती आणि शेलाटी बांधा घेऊन एखाद्या दिमाखदार हंसासारखी मंद, पण आत्मविश्वासाने स्वतःच्या ५ वर्षांच्या मुलीला हाताशी धरून निघालेली. केस मोकळे सोडलेले. आपल्या मादक शरीराला व्यवस्थित पणे साडीमध्ये गुंडाळून त्याच्या सौंदर्याचा तजेला वातावरणात पसरवत ते वातावरण धुंद करत ती निघाली होती. तिच्या अंगप्रत्यंगांचे उठावही चांगलेच कमनीय होते. चालतांना तिच्या अंगावरच्या मदनकुंभांची अतिशय हलकी दोलने तिच्या शरीराच्या भयंकर मादकतेची खात्री देत होते. तिचा चेहरा उभा होता. ओठ ठसठशीत होते. डोळे मोठाले आणि पाणीदार. एका गालावर हसली की नक्कीच खळी पडत असणार असे जाणवत होते.

तिच्या चालताना निघणाऱ्या कमरेचा हेल मला वेडावत होता. तिची चाल अप्रतिम होती कि मला ती अप्रतिम वाटत होती ह्याचा निर्णय आजही माझे मन करू शकत नाही. माझ्या पौरुषाने मी आजवर बऱ्याच मुली माझ्या भोगदास्या बनवल्या होत्या. पण हि… हि त्यांपैकी नव्हती वेगळी होती. तिच्या मधाळ नेत्रांकडे पाहात माझ्या धावण्याची गती आपसूकच कमी झाली. मी रस्त्यावर आहे आणि एका….एका विवाहित स्त्रीला असा न्याहाळतो आहे ह्या गोष्टीवर माझा स्वतःचा विश्वास बसत नव्हता. तिचे माझ्याकडे लक्ष नव्हते हि गोष्ट मला सतावू लागली. कारण माझ्याकडे नजर न देणारी तरुण स्त्री जन्माला यायची आहे हा गर्व मोडीत निघाला होता. मी जमिनीवर आलो होतो. नव्हे भुई सपाट झालो होतो.

मी घरी आलो. जिम मधेही आज माझं लक्ष लागत नव्हतं. माझ्या मनाला चाळा लागला होता. स्त्री मला आकर्षित करायची पण आकर्षून ठेवणारी स्त्री पहिल्यांदाच मी पहिली होती. ती पण विवाहित. आजवर मी विवाहित बायकांच्या नादाला लागलो नव्हतो. माज जिरत होता. “मन वढाय वढाय….” अशी माझी अवस्था झाली होती. आणखी एक होते. मला तिच्याबद्दल नुसतीच वासना जाणवत नव्हती. एक आपुलकी वाटू लागली होती. कसे ते नंतर कळले. अचानक लक्षात आले ती परत येणार आहे. मी आजवर न केलेली गोष्ट केली माझ्या घराच्या गेटच्या आत तिची वाट पाहत थांबलो. मला विश्वास होता. ती येताना नक्की मला बघणार. गेलेली दहा मिनिटे मला तासासारखी वाटली. शेवटी ती आली. तिची ती उन्मादक चाल माझी नजर अक्षरशा: घटाघट पित होती. तिला पाठमोरी जाताना पाहून तर तिच्या उंच चनीच्या मी प्रेमातच पडलो. तिला बघण्यात मी एवढा धुंद झालो होतो कि मला समजलेच नाही तिने मला धडधडीत दुर्लक्षित केले होते.

त्या दिवसानंतर माझा दिनक्रम थोडा बदलला. मी जरासा उशिराच रनिंगला जाऊ लागलो. तिला सोमवार ते शुक्रवार रोज बघण्याचा माझा क्रम चुकत नव्हता. तिने मात्र एकदाही माझ्याकडे नजर वळवली नाही. ती तिच्याच जगात वावरत होती. तिच्या सीमेमध्ये मला अजूनही शिरकाव करता आला नव्हता. ती नेहमी साडीतच असायची. कधी ब्लॉउज स्लिव्हलेस असायचा तर कधी शॉर्टस्लीव्ह. तिचे सौंदर्य साडीतच खुलून दिसायचे. न जाणे कोण पण आजवर मी कधीच मॅरीड स्त्रियांचा शिकार म्हणून विचार केला नव्हता पण, ह्या स्त्रीने मला पछाडले होते. तिला आठवून मी पटवलेल्या मुलींना भोगत होतो. पण तिला भोगल्याचे समाधान ती सोडून दुसरे काहीही देणार नाही हे माझ्या लक्षात आले आणि काहीतरी केले पाहिजे हे माझ्या मनाने घेतले. तिच्याशी संबंध जोडण्यासाठी आधी तिच्या नवऱ्यासोबत मैत्री वाढवावी लागणार हे उघड होते. माझ्या कडे जालीम हातकंडा होता. शेअर मार्केटचे ज्ञान. पैसे कमावण्याच्या चार ट्रिक दिल्या कि माणूस मला वश होणार होता. मी तिच्या नवऱ्याशी ओळख करण्याची संधी शोधत होतो ती मिळाली.

एका संध्याकाळी मला बाहेर जावेसे वाटले नाही म्हणून मी टेरेसवर गेलो. संध्याकाळचा थंड वारा माझा दाह काहीसा शांत करत होता. शेजारच्याच घरात एक अप्सरा राहत असून अजून मी तिच्या जवळही जाऊ शकलो नाही हि खंत काहीशी सतावत होती. सोबत मी माझी गिटार घेऊन आलो होतो. टेरेसवरच्या खुर्चीत बसून मी कॉर्डस छेडू लागलो. संगीत मनाला निश्चितच दिलासा देते. दुसरा हेतू हा कि, कदाचित ती टेरेसवर आली तर मला तिच्यावर इम्प्रेशन मारता येईल. आणि…. जे मला वाटले ते आणि तसेच घडले. पण ती एकटी नव्हती. सोबत तिचा नवरा आला होता. मी तिला गेला महिनाभर पाहत होतो पण तिच्या नवऱ्याला आजच पाहिला. विचित्र जोडा होता. तिच्या पेक्षा उंचीने कमी.वयाने जवळजवळ ७-८ वर्षे मोठा असावा. दिसण्यात तर तिची आणि त्याची काहीच तुलना होत नव्हती. पण देवाने जगातली एखादी अमूल्य वस्तू एखाद्याच्या पदरात टाकायची ठरवली, तर कोणी कितीही आपटा ती त्यालाच जाते.

मी त्यांना पहिले. त्यांची छोटी मुलगी खेळत होती. ती पहिले माझ्या बाजूला आली.

“बाबा… आई… ते काका बघ… गिटार वाजवत आहेत…आई…!!” तिने तिच्या आईला हाक मारली. श्वेताने माझ्याकडे पहिल्यांदाच नजर वळवली आणि परत सरळपणे समोर पाहू लागली. अशी काय आहे ही… मला जरा रागच आला. पण ती मुलगी माझ्याकडे पाहून “वॉव !” म्हणाली. तिच्या निरागसतेमुळे माझा राग गेला.

“गुणाची माझी बाय ती.” मी मनात म्हणालो.

तिचा बाप माझ्या बाजूला हसत हसत आला. मी पण हसून मानेनेच अभिवादन केले. थोडावेळ बापलेक माझे वाजवणे बघत उभे राहिले. मग मी थांबलो.

“हाय. मी मयांक.” थोडे मोठ्याने तिला ऐकू जाईल अशा आवाजात इंट्रो दिला.

“मी मोहित तांबे.” तो म्हणाला. आणि त्याने मागे वळून त्याच्या बायको कडे पहिले. ती पॅरापिटवर हात ठेऊन सनसेट पाहण्यात मग्न होती. सोनेरी किरणे तिच्या चेहेऱ्यावर पडून कृतज्ञतेने तो उजळवत होती. तिचे तपकिरी भुरकट केस वाऱ्याने कानामागे उडत होते. पॅरापिट वर हात ठेऊन थोडे झुकल्यामुळे तिच्या सुंदर कंबरेला अवर्णनीय असा बाक आला होता आणि तिचे सुडौल नितम्ब साडीला ताण देत फुलारले होते. नाजूक कमरेच्या वरती गुलाबी पातळ ब्लाउजच्या कट मधून दिसणारी तिची गोरी पाठ…..मला खूप त्रास होत होता ते सर्व पाहून.

“ती माझी पत्नी श्वेता.” तो म्हणाला.

“आय नो!” मी तिच्याकडे भ्रमिष्ठासारखा बघत म्हणालो.

“अ!” तो उद्गारला.

“नाही म्हणजे आय गेसड तुमच्या पत्नीचं.” मी सावरत म्हणालो.

“आणि हो हि इशा.” आमची मुलगी.

“हाय इशा.” मी तिच्या मुलीलाही हाय केले. श्वेताकडे न बघता त्यांच्याशी बोलण्याची पराकाष्टा करत होतो. नव्या शेजार्याशी ओळख करून घ्यायला श्वेता मात्र पुढे धजली नाही.

नंतर मग मी अधून मधून टेरेसवर येऊन श्वेताच्या नवऱ्याशी ओळख वाढवायला सुरुवात केली. मी काय करतो हे ऐकून त्याचे माझ्याबद्दल कौतुक वाढले. तो जास्तीत जास्त माझ्याशी सलगी वाढवू लागला. मी पण इन्वेस्टमेन्टचं २-४ सल्ले देऊन टाकले. मग आमचे भेटणे माझ्या घरी होऊ लागले. मला मात्र त्याच्याकडे आमंत्रण आले नव्हते. मीही आगाऊपणा करून त्यांच्या घरी वैगरे जायचा प्रयत्न केला नाही. पण ह्या सर्व काळात मी श्वेताकडे सकाळचे पाहणे अजिबात बंद केले नव्हते. उलट एक दोन वेळा मी तिला होऊन “गुडमॉर्निंग श्वेतावहिनी.” म्हणालो. पण तिने प्रतिसाद दिला नाही. इशा मात्र मी दिसलो “काका” अशी हाक आवर्जून मारत असे. गोड होती पोरगी.

त्या मोहीतला भेटलो कि साल्याच्या २ कानफटात द्याव्याश्या वाटत होत्या. “च्यायला कसली स्त्री तुझ्या आयुष्यात आहे आणि कसला गबाळा राहतोस तू.” असे कॉलर पकडून गदागदा हलवून विचारावेसे वाटत होते. त्याच्या पोटामुळे त्याला गुढगे दिसत होते की नाही तोच जाणे. मान काळी. सतत घामेजलेले अंग. श्वेता कसे त्या माणसाला सहन करत असेल मी विचार करत होतो. तिच्या जवळ कसे जावे ह्याचा मला मार्ग सापडत नव्हता. पण कधीकधी परिस्थिती असे नाजूक क्षण आणते ज्यावेळी दोन अतिशय भिन्न विश्वातले जीव एका धर्तीवर येतात. माझ्या आणि श्वेताच्या बाबतीत असेच होणार होते.

वळिवाचा पाऊस… मी शक्यतो जाणीव झाल्यापासून कधीच चुकवला नव्हता. मे महिन्याच्या एका दुपारी असाच सोसाट्याचा वारा सुटला. कडाडून विजांनी आकाशात थैमान घालायला सुरुवात केली. मग तो सुगंध सुटला ज्यांच्यासमोर जगातले कुठलेही सुगंध फिके पडतात. मातीचा गंध. माझा ब्रोकर सोबत एक कॉल चालला होता. तो आटोपतच आला होता तितक्यात घनांनी आभाळभरातुन पावसाच्या थेंबांचे सैन्य धरेवर पाठवायला सुरुवात केली. त्या टपटप आवाजाने मला त्या कॉलचा रुक्षपणा जाणवून दिला. मी कसाबसा कॉल कट करून तीरासारखा धावत टेरेसकडे निघालो. धावत असतानाच अंगातले बनियान काढून फेकले. फक्त शॉर्टवर टेरेसच्या जिन्याकडे आलो आणि धाडकन दार उघडले. पटकन टेरेसच्या ओल्या फरशीवर आलो… समोर नजर गेली आणि … त्याच तत्परतेनं दार उघडून धापा टाकत टेरेसवर आलेली आणि पावसात भिजणारी फिकट निळ्या साडीत श्वेता समोर उभी होती.

मोठाल्या थेंबांनी लाहीलाही होणारे शरीर शीतल होत चालले होते. समोर उभ्या श्वेताचेही तसेच झाले असावे.

अंगावरून ओघळणाऱ्या पाण्याने शरीराचा कानाकोपरा गाठला होता. समोर उभ्या श्वेताचेही तसेच झाले असावे.

तिच्या भिजलेल्या अंगप्रत्यंगाच्या दर्शनाने माझ्यातरी मनाची आग भडकली होती. माझ्या उघड्या ताशीव भिजलेल्या शरीराकडे एकटक नजर देऊन उभ्या असणाऱ्या श्वेताचेही तसे असावे.

कितीतरी वेळ आम्ही दोघेजण एकमेकांच्या नजरेमध्ये नजर गुंतवून उभे होतो. तिच्या दबल्या भावनांचा अविष्कार होण्यासाठी कुठल्याही शब्दांची नाही तर धाडसमय कृतीची गरज आहे हे मला कळत होते.

अंगावरून पाऊस बदाबदा वाहत होता. पण आम्हाला तमा नव्हती. तिचे चुंबनासक्त ओठ थरथरत होते. तीच्या नजरेमध्ये कसलाही नकार मला दिसत नव्हता. पहिली कृती माझ्याकडूनच अपेक्षित होती. मी निघालो. माझ्या टेरेसच्या कठड्यावर चढलो. ती पाहत होती. आमच्या घरांमध्ये ३ फुटांची बोळ होती. अगदी सहज उडी मारून मी ती ओलांडली आणि उघडया शरीराने तिच्या जवळ येऊन उभा ठाकलो. श्वेता ना जागची हलली ना तिने मागे सरकण्याचा प्रयत्न केला. मी तिच्या जवळ म्हणजे अगदी जवळ अगदी बोटभर अंतरावर येऊन उभा होतो. तिचा धपापणारा उर आणि थरथरणारे ओठ ह्यांच्याकडे माझी नजर झुकत होती. ती मात्र माझ्या नजरेतले आव्हान अजमावत होती. माझे दोन्ही हात तिच्या कमरेवर गेले.

“हं !” ती उद्गारली. तिचा उर फुलला आणि ओठ विलग झाले.

मी माझा चेहरा झुकवला आणि गुलकंदाच्या चवीचे तिचे उष्ण ओठ ओठात घेतले. त्या भयानक वळिवात मी श्वेताला चुंबनांत अडकवून तिचे रसप्राशन करू लागलो. हलकेच मी माझी जीभ तिच्या ओठांआड सारताच तिने ती स्वीकारली. बहुतेक तिच्या तहानलेल्या मनाला मी क्षुधाशांती देऊन लागलो म्हणून तिने माझ्या मानेमागे हात नेत मला घट्ट बिलगून चुंबन आणखी दृढ केले. तिची गुलाबी रसाळ जिव्हा माझ्या जिभेला येऊन भिडली आणि विरघळली. मी तिच्या पाठीवर हात नेत तिच्या नरम त्वचेवर हात फिरवू लागलो. माझ्या कडक छातीवर तीच गोबरे स्तन घट्ट दाबले गेले होते. माझा एक हात तिच्या पाठीवर फिरून तिच्या मदमस्त नितम्बांवर आला. माझे पौरुष ताठुन तिच्या पोटाला टोचू लागले.

तिच्या ते लक्षात आले. तिने तिचे ओठ माझ्या ओठांपासून माझ्या नजरेत नजर मिळवत ती म्हणाली.” मन्या किती उशिराने भेटलास रे.”

मी आश्चर्यानं दचकलो. ह्या नावाने मला माझी आई आणि बहीण हाक मारायची ..अजून कोण… बहिणीची एक मैत्रीण.. “मिताली!?”

– क्रमश: