मॉलमधे पोहोचल्यावर कार पार्क करुन मेघा आणि तिची मुलगी थेट दुस-या मजल्यावरच्या लेडीज सेक्शनमधे शिरल्या. अजून एक-दोन टी-शर्टच बघून झाले असतील इतक्यात तिच्या मुलीला आपल्या मैत्रिणींचा एक ग्रुप तिथंच शॉपिंगसाठी आलेला दिसला. मैत्रिणी भेटताच मेघाच्या मुलीला आईची अडचण वाटू लागली आणि मेघनंही समजूतदारपणे तिला मैत्रिणींसोबत शॉपिंग करायची परवानगी दिली.
खरं तर मेघाच्या मुलीला आणि तिच्या मैत्रिणींनाही मेघा बरोबर शॉपिंग करायला आवडायचं. मेघची स्वतःच्या कपड्यांची चॉईस तर मॉडर्न होतीच, शिवाय नवनवीन ट्रेन्ड आणि ब्रॅन्डबद्दल तिला नेहमीच व्यवस्थित माहिती असायची. इतर मुलींच्या आया वयानं मेघा इतक्याच किंवा थोड्या जास्त असतील, पण स्वतःच्या तरुण मुलीसोबत शॉपिंगला येताना शॉर्ट स्कर्ट आणि हील्स घालून येणारी मेघा त्यांच्या दृष्टीनं फारच ‘कूल मॉम’ होती.
विशेष म्हणजे, मेघाच्या मुलीची चॉईस तिच्या स्वतःच्या चॉईसपेक्षा थोडी जुन्या वळणाची होती असं तिला स्वतःलाच नव्हे तर मुलीच्या मैत्रिणींनाही वाटायचं. पण यामुळं तिला मुलीसोबत शॉपिंग करताना थोडंसं अवघडलेलं वाटायचं, हेही खरंच होतं. आपल्या मुलीला मैत्रिणींसोबत मनसोक्त शॉपिंग करायला मिळावं, या शुद्ध हेतुनं मेघा एकटीच तिथून निघाली. साधारण तासाभरानं लेडीज सेक्शनच्या बिलिंग काउंटरजवळ भेटायचं त्यांनी ठरवलं.
कॉफी हा मेघाचा वीक पॉईंट होता. बाकी स्वतःच्या फिगरबद्दल आणि त्यासाठीच्या डाएटबद्दल अतिशय जागरुक असणारी मेघा कॉफीच्या बाबतीत मात्र स्वतःवर नियंत्रण ठेऊ शकत नव्हती. एक कप कॉफीतून शरीराला मिळणा-या कॅलरी आणि त्याचं चरबीत रुपांतर झाल्यास एकंदर शरीराच्या आका
रावर होणारा परिणाम याबद्दल पूर्ण माहिती आणि भीती असूनही कॉफीचा मोह ती टाळू शकत नव्हती.
वरच्या मजल्यावर फूड कोर्टच्या एका कोप-यात मेघाचं आवडतं कॉफी शॉप होतं. फूड मॉलच्या इतर सर्व स्टॉलसाठी टेबल-खुर्च्या कॉमन होत्या, पण या कॉफी शॉपसाठी मात्र स्वतंत्र अशी चार-पाच टेबलांची सोय होती. तसंही फूड कोर्टच्या गर्दीत बसून खाणं-पिणं मेघाच्या जिवावरच यायचं.
फूड कोर्टच्या कॉमन जागेतून वाट काढत मेघा कॉफी शॉपपर्यंत आली, काउंटरवर पैसे भरुन तिनं तिची आवडती कॉफी ऑर्डर केली आणि आपलं नाव पुकारलं जाण्याची वाट बघत ती एका रिकाम्या टेबलजवळ येऊन थांबली.
काउंटरवरुन येताना मेघानं तीन-चार पेपर नॅपकीन आणले होते, जे आपली पर्स टेबलवर ठेवताना तिच्या हातातून खाली जमिनीवर पडले. कॉफी शॉपमधे सुरु असलेल्या कूलरमधून वा-याचा झोत येत होता, ज्यामुळं ते पेपर नॅपकीन झाडावरुन वाळलेली पानं गळावीत तसे इकडं-तिकडं पसरले.
उडणा-या कागदांमागं धावण्यात काहीच अर्थ नव्हता, त्यामुळं ते उडायचे थांबल्यावर मेघा पटकन पहिला नॅपकीन उचलण्यासाठी चवड्यांवर खाली बसली.
शॉर्ट स्कर्ट आणि हील्स घालून असं चवड्यांवर बसणं म्हणजे सरळ-सरळ स्वतःच्या अंतर्वस्त्रांचं प्रदर्शन करणं, हे मेघाच्या लक्षात येईपर्यंत उशीर झाला होता.
पहिला नॅपकीन उचलताना मेघाचं लक्ष थेट समोर बसलेल्या एका माणसाकडं गेलं. साधारण पस्तिशीचा तो देखणा पुरुष एकटक तिच्याकडंच बघत होता. मेघनं चपळपणे हालचाल करुन आपले दोन्ही गुडघे जवळ घेतले, पण त्या प्रयत्नात तिचं पूर्ण शरीर आणखी खाली सरकलं आणि तिचे गरगरीत नितंब तिच्या पायांमधून पुढं डोकावू लागले.
समोरच्या माणसाच्या चेह-यावरचे भाव बघून मेघाला कळून चुकलं की, गुडघे जवळ घ्यायला तर तिला वेळ लागला होताच, पण आता या अवस्थेत तिच्या नितंबांच्या पूर्ण आकाराची व्यवस्थित कल्पनाही त्याला आली असणार.
त्या माणसानं आपली नजर शिताफीनं मेघाच्य मांड्यांकडून तिच्या चेह-याकडं वळवली होती, पण मेघाला खात्री होती की त्याला तिच्या पॅन्टीचं दर्शन नक्कीच झालं असणार.
एकंदर ओढवलेल्या परिस्थितीनं मेघा एका बाजूला लाजेनं चूर झाली, तर दुस-या बाजूला तिला थोडंसं उत्तेजित झाल्यासारखंही वाटलं. लाजेची भावना शरीराच्या वरच्या बाजूला आणि उत्तेजना मात्र खालच्या बाजूला पसरत चालल्याचं तिला जाणवलं.
आणि याच आणीबाणीच्या क्षणी तिला कालची कथा आठवली. अनोळखी पुरुषासमोर अंगप्रदर्शन…
आपले गुडघे मिटून ती तशाच अवस्थेत त्या माणसाकडं बघत बसून राहिली. शेवटी तोच जागेवरुन उठला आणि मधल्या टेबलाजवळ उडून पडलेला पेपर नॅपकीन त्यानं उचलून घेतला. आणखी एकच पाऊल पुढं टाकत त्यानं मेघाला हात दिला आणि त्या अवघडलेल्या परिस्थितीतून तिची सुटका केली.
पण मेघा खाली बसलेली असताना तिच्या समोर इतक्या जवळ उभं राहिल्यानं त्याला मघाशी बघितलेल्या पॅन्टीशी मॅचिंग करणारी ब्रादेखील बघायला मिळाली. फक्त ते न जाणवण्याइतक्या चपळाईनं त्याची नजर तिच्या शर्टमधून सरकत पुन्हा तिच्या चेह-यावर येऊन स्थिरावली.
त्याच्या मदतीबद्दल मेघानं त्याला ‘थँक्यू’ म्हटलं, पण खरं तर ते थँक्स त्यानं तिच्या परिस्थितीचा गैरफायदा घेऊन तिच्या कपड्यांच्या आतमधे डोकावत न बसण्याबद्दल होतं… उत्तरादाखल तो फक्त मंद हसला.
नेमका त्याच वेळी काउंटरवर मेघाच्या नावाचा पुकारा झाला आणि मेघा पटकन त्या दिशेला निघून गेली. काउंटरवरुन कॉफीचा कप उचलताना आपले हात थरथरत असल्याची मेघाला जाणीव झाली आणि स्वतःला शांत करण्यासाठी तिला कप खाली ठेऊन तिथंच काही क्षण थांबावं लागलं.
सर्वसाधारपणे मूल झाल्यावर इतर कुठल्याही नवरा-बायकोमधे जसा शारीरिक दुरावा येतो, तसाच मेघा आणि तिच्या नव-यामधे खूप वर्षांपासून आला होता. त्या दोघांमधले शारीरिक संबंध जवळ-जवळ संपल्यातच जमा होते. पण याचा अर्थ मेघाची सेक्सची भूक संपली होती असा नव्हता. उलट शारीरिक सुखापासून बराच काळ वंचित राहिल्यामुळं लैंगिक भावना चाळवणा-या कुठल्याही छोट्याशा घटनेनं तिचं संपूर्ण शरीर पेटून उठायचं. एका अनोळखी देखण्या पुरुषाची नजर आपल्या स्कर्टच्या आणि शर्टच्या आतमधे फिरुन येणं हीदेखील मेघाच्या दृष्टीनं लैंगिक भावना चाळवणारी घटना होती.
कॉफीचा कप घेऊन मेघा त्या टेबलाकडं परत आली तेव्हा तिच्या लक्षात आलं की ‘तो’ तिच्याच टेबलापाशी येऊन बसला होता. आता त्याला टाळून दुस-या टेबलाकडं जाण्याचा उध्दटपणा न करता ती त्याच्या समोरच येऊन बसली.
“सॉरी हं, मी ना थोडीशी वेंधळीच आहे.” काहीतरी बोलायचं म्हणून मेघा म्हणाली.
“शक्यच नाही. हाय हील्स घालून चवड्यांवर बसू शकणं हे वेंधळेपणाचं नाही तर अतिशय व्यवस्थितपणाचं लक्षण आहे.” तो हसत म्हणाला. तो तिला बरं वाटावं म्हणून उगीचच काहीतरी बोलत नाही, हे मेघाच्या लगेच लक्षात आलं. त्याच्या अशा बोलण्यानं तिच्या मनावरचा ताण थोडा हलका झाला आणि ती खुदकन् हसली.
“थँक्स फॉर द कॉम्प्लिमेंट!” थोडंसं लाजतच मेघा म्हणाली, “मी माझ्या मुलीसोबत शॉपिंगला आले होते.”
“अच्छा? मग तुमची मुलगी दिसत नाहीये तुमच्यासोबत…” त्याच्या बोलण्यात एक नैसर्गिक मोकळेपणा मेघाला जाणवत होता.
“तिच्या मैत्रिणी भेटल्या इथं आल्यावर. मग त्यांना म्हटलं करा तुमच्या मनासारखं शॉपिंग, आणि मी आले इथं कॉफी प्यायला. तुम्ही एकटेच आलात?”
“हो, एकटाच आलोय,” तो खुर्चीवर निवांत मागं रेलत म्हणाला, “मी नेहमी येतो इथं. जवळ-जवळ दर शनिवारी. एकटाच.”
“का बरं?” मेघनं उत्सुकतेनं पुढं सरकत विचारलं.
“खरं सांगू? मी इथं माणसं बघायला येतो.”
“माणसं बघायला?” मेघाला मनापासून हसू आलं. “माणसं म्हणजे काय पक्षी आहेत की प्राणी? माणसं बघायची म्हणजे नक्की काय बघायचं?”
यावर तो मेघाशी आपल्या आगळ्या-वेगळ्या छंदाबद्दल आवडीनं बोलू लागला. इथं मॉलमधे कशी निरनिराळी माणसं बघायला मिळतात, त्यांचे हावभाव, त्यांचं वागणं – बोलणं, त्यांच्या त-हा, असं बरंच काही तो सांगत होता. मेघा साठी हे काहीतरी निराळंच प्रकरण होतं.
त्याच्याशी बोलताना मेघाच्या लक्षात आलं की आपण एका अतिशय सभ्य आणि व्यवस्थित माणसाशी बोलतोय. तो नुसताच सभ्य नव्हता, तर चतुरदेखील होता. कारण मेघाला त्याची नजर क्वचितच तिच्या उघड्या पायांकडं गेलेली दिसली. प्रत्यक्षात तिच्या सुडौल शरीराच्या दर्शनाचा तो पुरेपूर आनंद घेत होता, हे न समजण्याइतकी मेघा अननुभवी नव्हती.
मेघा स्वतःची आवड म्हणून कितीही छोटे किंवा उत्तेजक कपडे घालत असली तरी इतर कुठल्याही स्त्रीप्रमाणं अधाशी नजरा तिलाही त्रासदायक वाटायच्याच. पण त्याचबरोबर तिनं शॉर्ट स्क
र्ट घालूनही एखाद्या पुरुषानं तिच्या आकर्षक मांड्या आणि पायांकडं दुर्लक्ष केलं असतं तरी तिला वाईट वाटलं असतं.
अधाशीपणा टाळून नेत्रसुख घेण्याची कला या माणसाकडं आहे, हे तिनं ओळखलं.
त्याचबरोबर, ज्या अनोळखी पुरुषानं थोड्याच वेळापूर्वी आपल्या स्कर्टच्या आणि शर्टच्या अगदी आतपर्यंत आपल्याला बघितलंय त्याच्याशीच आपण आता सहज गप्पा मारत बसलोय, या गोष्टीची तिला मजाही वाटत होती.
त्याच्याशी काहीतरी वेगळंच बोलताना तिच्या डोक्यात मात्र त्यानं काय-काय आणि किती बघितलं असेल याचेच विचार घोळत होते. आणि या विचारांनीच तिच्या अंगावर अधून-मधून शहारे उमटत होते. मधे-मधे ती गरम कॉफीचे घोट घेत होती म्हणून बरं, नाहीतर ती थंडीनं कुडकुडतीय असंच त्याला वाटलं असतं.
तिच्या उत्तेजनेत भर टाकणारी आणखी एक गोष्ट म्हणजे काल वाचलेल्या कथेशी आणि त्यानंतर मनात आलेल्या विचारांशी जुळणारा योगायोग. एखाद्या अनोळखी माणसापुढं आपलं शरीर उघडं करायचं. अगदी पूर्ण उघडं नाही केलं तरी आपले आतले कपडे दाखवायचे. आपली पॅन्टी जर एखाद्या अनोळखी माणसानं बघितली तर? त्याच्या चेह-यावर कसे भाव येतील? किंवा आपल्या टॉपमधून आपला ब्रेसियर कुणाला दिसला तर? म्हणजे आपल्या ब्रेसियरचा रंग किंवा शर्टची वरची दोन-तीन बटणं उघडल्यावर दिसणारा भाग? ब्रेसियरचा भाग आणि आपल्या छातीवरची स्किन? आपल्या गुबगुबीत स्तनांमधली घळ – आपलं क्लीव्हेज?
आपलेच कालचे विचार आठवून मेघा प्रचंड उत्तेजित झाली. काल अशक्य वाटणा-या गोष्टी आज एकामागून एक प्रत्यक्षात येत होत्या. आता पुढं काय…?
साधारण वीसेक मिनिटं ते दोघं बोलले, पण त्यांच्या गप्पांमधे कसलाही सूचकपणा किंवा छेडछाड नव्हती. दोन अनोळखी व्यक्ती एकमेकांना पहिल्यांदाच भेटल्यावर साधारणपणे जे गप्पांचे विषय असतात, तेवढेच या दोघांच्या बोलण्यात आले.
“मला आता निघालं पाहिजे.” कॉफीचा शेवटचा घोट घेत मेघा म्हणाली, “माझ्या मुलीची शॉपिंग संपण्याआधी मला माझ्यासाठीही काही खरेदी करायची आहे.”
काही न बोलता फक्त हसत तो पुन्हा खुर्चीवर मागं रेलून निवांत बसला.
त्याचं नशीब किती जोरावर आहे याची त्याला कल्पनाही नसावी, कारण आता खुर्चीवरुन उठताना मेघा पुन्हा एकदा त्याला ‘दर्शन’ देणार होती…
***क्रमशः