लेखक – चन्द्र राम
मी राजेंद्र उर्फ राजू कुलकर्णी वय वर्ष २१, सहा फुट उंच, गोरापान व Handsome & well-built असून Civil Engineering च्या फायनल इयरला आहे व आताच फायनल एक्झाम झाल्यामुळे रिझल्ट लागेपर्यंत सध्या मी माझ्या मामांच्या कंसट्रक्शन कंपनीत उन्हाळ्याच्या सुटीत Trainee म्हणून २-३ महिन्याकरता कामावर लागलो. त्याच्या कोथरूडच्या आयडियल कॉलोनीत एका छोट्या म्हणजे १५ Flats च्या Scheme वर मी कामाला जात असे व सायंकाळी त्याच्या ऑफिसात दिवसभराच्या कामाचा रिपोर्ट करत असे.
तशीही ती स्कीम ‘फिनिशिंग स्टेज’लाच आली होती व दोन-चार महिन्यात संपणार होतीच…एके दिवशी सायंकाळी २ जोडपे आपल्या लहान मुलांबरोबर मामांच्या ऑफिसला आलेत व त्यांनी त्यांचे Flats लौकर ‘फिनिश’ करून द्या अशी विनंती केली कारण त्यांना मुलांच्या शाळेच्या Admissions व ‘शिफ्टिंग’ अगदीच अर्जंटलीच करणे गरजेचे होते…कारण ते दोघंही पुरुष (म्हणजे मिस्टर देशपांडे व मिस्टर सूर्यवंशी) O.N.G.C. त कामावर होते व त्यांची जेमतेम ७ दिवसांचीच सुटी balance होती. मामांनी मला विचारले असता त्यांना मी १५-२० दिवसात पूर्ण काम संपवतो असे सांगितले तर “कसेही करून तुम्ही ७ दिवसात काम पूर्ण करा…” अशी त्या दोघांनीही विनंती केली. त्यावर मी त्यांना “तुम्ही ३-४ दिवसांनी ‘शिफ्ट’ होऊ शकता पण तुम्हाला बाकी थोड्याफार balance कामाकरता आम्हाला २ आठवडे तरी ‘को ऑपरेट’ करावे लागेल…” असे म्हणताच ते त्यांनी सहर्ष मंजूर केले. ३-४ दिवसानंतर (१५ मेला) ते दोघंही म्हणजे देशपांडे व सूर्यवंशी कुटुंबीय पूजा करून शिफ्ट झालेत व त्या ‘विक-एंड’ला दोघंही जण (म्हणजे मिस्टर देशपांडे व मिस्टर सूर्यवंशी) आपल्या ‘स्टेशन’वर चालले गेलेत.
मामाची Flat Scheme ही G+5 अशी होती. त्यापैकी ग्राउंड फ्लोअरवर फक्त ‘पार्किंग’ होते व वरील प्रत्येक मजल्यावर ३ Flats होते. फर्स्ट फ्लोअरवर देशपांडे व सूर्यवंशी कुटुंबाचा Flat होता व तिसरा Flat हा कुण्या मिस्टर घोष यांचा होता व तो ही या दोघांचाच ‘कलीग’ होता. देशपांडे व सूर्यवंशी कुटुंब राहायला आल्यावर त्यातील मिसेस ‘रेखा’ देशपांडे व मिसेस ‘नंदा’ सूर्यवंशी या दोघींशी माझी कामाच्या निमित्याने रोजच भेट होत असे. त्या दोघीही जवळपास २५-२६ वर्षांच्या होत्या व दोघींच्याही लग्नाला ६ वर्षे पूर्ण झाली होती.
‘रेखा’ देशपांडे ही मध्यम उंचीची, देखणी, सुंदर, ३६-२६-३६,गोरी व खूप म्हणजे खूपच ‘माल’ होती व ‘नंदा’ सूर्यवंशी ही बऱ्यापैकी उंच(५’६”), रोड, ३४-२४-३४, गोरी व ‘माल’ (पण ‘रेखा’ इतकी गोरी व माल नाही ) होती.पण स्वभावाने नंदा ही रेखापेक्षा मनमिळाबू ब छान होती. रेखाचे डोळे सुंदर पण ‘घारे होते व त्यामुळे तिच्या ‘श्रुड’ स्वभावाची कल्पना येत होती… त्याउलट नंदा मात्र अगदीच सरळसोट ब समोरच्यावर सहजपणे विश्वास टाकणारी होती. बहुदा रेखाला आपल्या रूपाचा गर्व असावा… कारण ती जरा स्वतःचा जास्तीच तोरा दाखवत असे. रेखाला १ वर्षाची मुलगी होती व नंदाला ३ वर्षाचा मुलगा
होता. नंदाला मराठी येत नव्हते कारण सूर्यवंशी कुटुंब हे यू.पी. हून पुण्यात स्थायिक व्हायला आले होते. पण रेखा व नंदा लग्नानंतर जवळ-जवळ एकत्रच राहिल्याने ह्या दोघीही एकमेकींच्या बऱ्याच चांगल्या मैत्रिणी (रादर फास्ट-फ्रेंड्सच) होत्या… व बहुदा ह्या दोघींच्या मिस्टरांनी (व त्याचबरोबर मिस्टर घोष सुद्धा) आपापली family settle करण्यासाठी व एकमेकांना सोबतीसाठी एकाच स्कीम मध्ये व एकाच फ्लोअरवर flats घेतले होते.
होताहोता माझी या दोघींबरोबर एका महिन्यात चांगलीच मैत्री झाली. मी त्यांच्या Flat चे balance काम अपेक्षेपेक्षा ‘फास्ट’ व छान करून दिले व त्यामुळे त्या दोघीही माझ्यावर खूष होत्या. त्याचबरोबर त्या दोघींना मी इथले भाजी व किराणा मार्केट, मॉल, हॉटेल्स, टॉकीज, शाळा, Banks व पार्क वगैरेंची माहिती करून दिली. त्यांची छोटीमोठी कामे मी माझ्या साईटवरील चौकीदाराला पाठवून करून देत असे. त्यामुळे दुपारी चार वाजता ह्या दोघी मला त्यांच्या बरोबर चहा प्यायला बोलावत असत. कधी रेखाच्या घरी तर कधी नंदाच्या घरीच आम्ही तिघं दुपारचा चहा सोबतच घेत असू. त्या दोघींनाही मी ‘वैनी’ म्हणत असे.
रिच
पण ह्या एका महिन्यात मला माझ्या स्वतःच्या तरुण्यासुलभ भावनेने ‘रेखाबैनी’ जरा जास्तीच आवडू लागली होती कारण तिचे रूपच असे होते की प्रत्येक ‘तरुण’ तिला ‘घ्यायला’ अगदी डोळे मिटून तयार होईल. तिच्या शरीराची गोलाई, विशेषतः तिचे उन्नत उरोज मला घायाळ करत असत. ती जेंव्हाही मला चहा द्यायला वाकत असे तेंव्हा आपल्या डोळ्याची पापणीही न लवता मी तिचे ‘क्लीव्हेज’ अगदी मनःपूर्वक पाहत असे. तशी तर ‘नंदाबैनी’ सुद्धा ‘माल’च होती पण ती मला ‘रेखाबैनी’ पेक्षा ‘फिकी’च वाटत असे. (पण ‘नंदावैनी’ ही सुद्धा नक्कीच १०१ % ‘घेण्यालायकच’ होती यात वाद नाही.)
रेखावैनीलासुद्धा मी तिच्यात ‘इन्टरेस्टेड’ आहे हे कळले होतेच, पण आता त्यामुळे ती आजकाल आपला तोरा जरा ‘जास्तीचाच’ दाखवू लागली होती.
आता त्या दोघीबरोबर ‘फ्रेंडली’ झाल्याने रात्री झोपण्यापूर्वी मूठ मारतांना दररोज imagine करत माझी फेव्हरीट Fantasy म्हणजे -मी नेहमीच रेखाला घेत असतांना चुकून दार उघडे राहिल्यामुळे नंदा आत येते व आम्हा दोघांना ‘त्या’ अवस्थेत पाहून किंचाळते व स्वतःच्या व रेखाच्या ‘मिस्टरांना सांगायची धमकी देते व ‘Blackmail’ मध्ये स्वतः माझ्याकडून भरून घेते…असो!!
पण एका दिवशी आम्ही तिघंही त्या दोघींच्या मुलांबरोबर ‘श्री-इडीयाट्स’ला गेलो होतो. मी मुद्दाम ‘रेखाबैनी’च्या बाजूला बसलो व तिच्या दुसऱ्या बाजूला ‘नंदावैनी’बसली होती. चान्स मिळताच मी हलकेच तिच्या हातावर हात ठेवला तर तिने आपला हात काढून घेतला व माझ्याकडे नाराजीनेच पाहत तिने काही न बोलता ‘नंदाबैनी’ बरोबर आपली ‘सीट’ चेंज करून घेतली व आता ‘नंदावनी’ माझ्या बाजूला बसली. त्यामुळे मला अतिशय दुखः झाले कारण मी काही इतका ‘टाकावू’तर मुळीच नव्हतो व ‘रेखावैनी’च्या नवऱ्याापेक्षा तर खचितच द
सपटीने चांगला होतो… आता मी सुद्धा -‘यापुढे ‘काहीही करून ‘रेखा’ची जिरवायचीच!!’ असा निश्चय केला.
पण कसे ? मी विचार करू लागलो… आता पुढे सुरु असलेल्या पिक्चरकडे माझे मुळीच लक्ष नव्हते.
विचार करताकरता मला एक युक्ती सुचली… कारण आता मी स्वतः ह्या दोन्ही ‘मांजरीच्या मधला उंदीर’ झाल्याने मला रेखाला
जळवण्यासाठी नंदाच्या ‘सेफ’ पंज्यांमध्येच राहणे क्रमप्राप्त होते. आता मी माझे लक्ष फक्त ‘नंदाबैनीवरच ‘कॉन्सनट्रेट’ केले. त्यादिवशी तर पिक्चर संपल्यावर मी रेखाशी स्वतःहून एकही शब्द बोललो नाही पण ‘नंदा’चा प्रत्येक शब्द अगदी शब्दशः ‘झेलला’… जसे, रेखाच्या मुलीपेक्षा (मृणाल – अतिशय गोड ब लाघबी मुलगी) नंदाच्या मुलाला (चिरागला) कडेवर घेणे व सोबत तिची Bag सुद्धा स्वतःच उचलणे व नंदा अगदी – “क्यू तकलीफ कर रहे हो…” असे म्हणत असून सुद्धा – “इट इज माय प्लेजर… नंदावनी !!” असे म्हणून व वेगवेगळ्या विषयावर स्वतःहून throughout नंदाशीच बोललो… ‘रेखा’ला लक्षात यावे म्हणून मी माझ्या प्रत्येक कृतीतून तिलाही मी कसा ‘दुर्लक्षित’ करू शकतो हे दाखवून दिले. त्यामुळे बहुदा तिचाही अहंकार दुखावल्या गेला असावा पण त्यानंतरही तिने आपला तोरा तसाच ठेवला… पण आता मी तिला मुळीच ‘घंटा मोजणार’ नव्हतो.
दुसऱ्या दिवशी दुपारी मला नंदावनीचा ‘चहा’साठी फोन आला व त्यामुळे मी तिच्या घरी गेलो तर ती थोडी वैतागलेली दिसली. “क्या हुवा ?” मी विचारले “कुछ तकलीफ है क्या ?” “चिरागके (तिचा मुलगा) स्कूल में उसके दोस्त और टीचर उसको – ‘मराठीमें बोलो’… ऐसा कहते है पर इसे तो बिल्कुलही आती नहीं तो क्या करू?” नंदा म्हणाली. त्यावर मी तिला – “आप चिंता मत करो… मै उसे रोज मराठी सिखाया करूँगा…” असे म्हणून धीर दिला. त्यावर रेखाने भुवया उंचावून माझ्याकडे पाहिले तर ह्यावेळी मी तिच्याकडे चक्क दुर्लक्ष केले -(इतरवेळी तिने असे पाहताच मी ते appreciate नक्कीच केले असते. असो!!)
त्या दिवसापासून मी ‘चिराग व त्याची आई’ यांच्यावरच माझे लक्ष केले व रेखाला मी तिला सतत दुर्लक्षित करतोय…’ याची जाणीव सतत होऊ दिली. बिच्चारी नंदा अगदीच सरळ होती त्यामुळे ती सतत भारावलेलीच असायची व रेखाने तिला ‘ही गोष्ट जाणवून देताच – “तेरा ये फालतूका वहम है…” असे म्हणून तिने रेखाला चक्क उडवूनच दिले (व तिने ‘हे’ मला रेखा नसतांना मुद्दाम सांगितले…)
.
.
आता मी त्या दोघींमध्ये फूट पाडण्यासाठी ‘नंदा एके नंदा… व नंदा दूणे नंदा…’ असाच वागू लागलो…जसे की नंदाच्या मुलाला मराठी शिकवतांना नंदालाही मराठी शिकण्याचा आग्रह करणे… व तिच्या मुलाला तिची मराठीत तारीफ करायला लावणे व त्याद्वारे तिची directly स्वतःच तारीफ करणे… उदा – “बोलो चिराग – माझी आई खूप छान आहे … ती मला खूप खूप आवडते…” वगैरे.
त्यामुळे नंदा खूषच होती पण रेखाला ‘जळवायचा’ मला जो आनंद मिळायचा तो काही औरच होता… पण पठ्ठी रेखाही काही
वार कमी नव्हती, ती सतत काहीनाकाही कारण काढून नंदाच्या मनात माझ्या विरुद्ध काहीबाही भरवत असे…जसेकी – “राजू चिरागको सिखानेके बहाने तुमपे डोरे दाल राहा है… सम्भलकर रहना… वो तो मुझे ‘ऐसाही आदमी’ लागता है…” वगैरे वगैरे…
पण ह्या क्षणी नंदाचा, तिच्या सरळ स्वभावामुळे व माझ्या नीट वागण्यामुळे, रेखावरचा विश्वास दिवसेंदिवस उडत चालला
होता… तिला रेखाचे म्हणणे पटेना व त्यामुळे ती मला “रेखा तिला कशी भडकवत आहे…” हे ताबडतोब सांगून मोकळी होत असे… त्यावर मी पण तिला “नंदाबैनी… आपको मेरेपे भरोसा है ना? फिर आपको चिंता करनेकी कोई बात नहीं है…” असे सांगून मी मुद्दाम विषय बदलत असे. (तिच्याशी बोलतांनाही मी रेखाकडे मी दुर्लक्ष करतोय हे रेखाचा उल्लेखही न करता तिला जाणवून देत असे.) पण त्याचबरोबर ‘नंदावैनी तू माझी खरीखुरी मैत्रीण आहेस…” हेही तिला सतत जाणवून देत असे व छोट्याछोट्या गोष्टीतही तिचे मत घेत तिला “तू माझ्याकरता किती महत्वाची आहेस…” हे सतत पटवून देत असे.
हळूहळू मी ‘नंदावनी’वरून ‘नंदा’ वर आलो व म्हणून मला एकदा रेखानेही लाडेलाडे “राजू, आजपासून मलाही तू ‘रेखाच’ म्हणत जा…” असे म्हटले असता मीही काही जास्ती भाव न खाता तिला रेखाच म्हणू लागलो पण एक ‘सेफ डीस्टन्स’ ठेवूनच मी तिच्याबरोबर वागत असे व माझ्या नंदाबरोबरच्या ‘सलगीच्या वागण्यामुळे तिची होणारी चिडचिड मी मनापासून ‘एन्जॉय करत असे.
मी चिरागला (व नंदाला) मराठी शिकवत असल्यामुळे मला नंदाने “रोज लंचला इथेच ये…” असे स्वतःहून आग्रहाचे आमंत्रण दिले होते… व म्हणून आजकाल गेल्या २-३ आठवड्यापासून तर मी साईटवर दुपारी जेवण्याच्या सुटीत ‘फ्री’ झाल्यावर दुपारी एक वाजता नंदाकडे जात असे तो दुपारचा चहा घेऊनच निघत असे… म्हणजे कमीतकमी ३-४ तास तरी नंदाकडे काढत असे व रेखा ४ वाजता आली तरी त्या दोघींबरोबर अर्धा-एक तास रेखाला जास्ती महत्व न देता (म्हणजे रेखाकडे पूर्णपणे दुर्लक्ष न करता… पण तिच्यासमोर नंदाला मुद्दामच महत्व देत…) काढत असे. त्यामुळे मी गेल्यावर रेखाचे नंदाला ‘ब्रेनवॉश’ करायचे प्रयत्न चालत पण त्याचा वृतांत मला दुसऱ्या दिवशी ‘लंच’ला मिळत असे.
नंदाकडे ‘लंच’ घेऊन मला आता एका महिन्यापेक्षा जास्ती दिवस होऊन गेले होते.आता नंदाला मराठी जरी पूर्णपणे बोलता येत नसले तरी पूर्णपणे समजू लागले होते .चिराग मात्र ‘फ्ल्यूएन्टली मराठी बोलू लागला होता…
एक दिवस नंदाने नेहमीप्रमाणे रेखाचे गा-हाणे गायल्यावर मी नंदाला “एक मिनिट मी काय बोलतोय ते ऐक नंदा…” असे म्हणून तिचे बोलणे थांबवायची विनंती केली व पुढे म्हणालो “नंदा… आता यापुढे तू मला ‘रेखा’च्या बद्दल काहीही सांगू नकोस कारण तिच्या काहीही म्हणण्याला माझ्यालेखी मुळीच किंमत नाही… तू आठवून बघ की या दोन-तीन महिन्यात आपण रोज २-३ तास बरोबर असतो पण आजवर ‘मुद्दाम तर
सोड’ पण ‘चुकुनही’ मी तुला कधी स्पर्श केला आहे का? नाही ना? पण खरे सांगायचे तर मला ‘माझा तुझ्याबरोबरचा बेळ छान जावा’ ही एकच इच्छा आहे कारण…” असे म्हणून मी जरासा थांबलो… त्यावर आता तिही माझ्याकडे एकटक बघू लागली होती. मी मुद्दामच एक लांबलचक ‘पॉज’ घेऊन म्हणालो “मला नीट असे सांगता येणार नाही. पण तू मला एक ‘गर्ल-फ्रेंड’ किंवा ‘मैत्रीण’ म्हणून नाही, तर एक ‘मित्र’ म्हणून व एक ‘व्यक्ती’ म्हणून ‘या जगात सर्वात जास्त आवडतेस… तुझ्याबरोबर घालवलेला प्रत्येक क्षण माझ्यासाठी माझ्या मनात मी रोज जपत असतो कारण तो माझ्याजवळ असलेला माझा ‘सर्वात मौल्यवान’ खजिना आहे… व तुझी ‘खुशी’ ही माझ्याकरता या जगातली सर्वात महत्वाची गोष्ट आहे… आपल्या ‘जेन्डर’ला मी एकाही पैश्याचे महत्व देत नाही… तू मला आवडतेस… व नुसतीच आवडत नाहीस तर ‘या जगात सर्वात जास्त आवडतेस’ हे सत्य आहे … हे माझे तुझ्याबद्दलचे ‘ १००% खरेखुरे फिलिंग्स’ आहेत…
ते ‘बरोबर की चूक’ हे तुझे तूच ठरव… पण रेखा तुला ‘जे’ माझ्याबद्दल सांगतेय तसा मी मुळीच नाही… मी ‘चिराग’ची शपथ
घेऊन सांगतो… पण माझ्या तुझ्याबद्दलच्या ‘ह्या फिलिंग्स’ बद्दल truly a frankly सांगण्यामुळे तुला जर माझ्या हेतूबद्दल एक टक्का जरी शंका वाटत असेल तर तसे तू मला स्पष्ट सांग म्हणजे मी उद्यापासून इथे येणार नाही…” असे म्हणून मी चूप बसलो.
यावर नंदाही अंतर्मुख होऊन विचार करू लागली व दुसऱ्याच मिनिटाला माझे दोन्ही हात आपल्या हातात घेऊन माझ्या डोळ्यात खोलवर पहात मला लगेच म्हणाली – “चुकुनही असा विचार करू नकोस व चुकुनही असे काही करू नकोस… तू रोज इथेच ‘नेहमीप्रमाणेच येत जा…”
रेखाविरुद्धाची पहिली फेरी मी जिंकली होती… नंदाच्या ‘त्या प्रेमळ’ स्पर्शाने मी मोहरून गेलो होतो… पण माझ्या सुदैवाने
आम्ही दोघं टेबलच्या ‘अपोझिट साईड’ viruddh baajulaa वर बसल्यामुळे तिच्या भावपूर्ण स्पर्शामुळे माझा उभारलेला ‘तंबू तिला दिसला नाही याबद्दल मी देवाचे आभार मानले.
आता माझे दिवस तर मजेत जात होते व आता रात्रीही (मूठ मारतांना) ‘रेखा’ऐवजी ‘नंदा’च माझ्या भावविश्वात जास्ती प्रमाणात’ असे… पण रेखा ‘पूर्णपणेही विस्मृतीत’ गेली नव्हती व जाणेही शक्यच नव्हते… असो !!
एक दिवस सायंकाळी मी मार्केटला कंपनीची कार घेऊन ‘हार्डवेयर’चे समान घ्यायला गेलो असतांना मला नंदाचा फोन आला व तिने मला “राजू तू ताबडतोब ये ना प्लीज” असे म्हणून फोन ठेवला. फोनवर तर ती फारच घाबरलेली वाटत होती. मीही पाच मिनिटांच्या आत तिच्या घरी पोहोचलो… पाहतो तर काय – नंदा रडत बसलेली होती व रेखा तिला समजवायचा प्रयत्न करत होती. चिराग निपचित पडला होता व त्याची अवस्था फारच ‘बिकट’ झालेली दिसतंच होती. “काय झालंय चिराग बाळाला…?” असे म्हणून मी त्याला सहज स्पर्श केला तर त्याला फारच जास्त ताप आहे हे समजायला ‘थर्मामीटर’ची गरज नव्हती. मी ताबडतोब सूत्रे हातात घेतली व त्वरेनेच त्या तिघांनाही (होय रेखा पण बरोबर होती…) कारने जवळच्याच ‘देवधर हॉस्पिटलला’ नेऊन तिथले मेन डॉक्टर देवधर ह्यांच्याशी बोललो. त्यांनीही या ‘केस’ची गंभीरता समजून
ताबडतोब ‘ट्रीटमेंट’ सुरु केली व ३-४ तासांनी जेंव्हा ‘चिराग इज आउट ऑफ डेंजर नाऊ…’ असे जेंव्हा डॉक्टर देवधरने सांगितले तेंव्हा नंदाने मला रेखाच्या समोरच मिठी मारून हमसाहमशी रडली… व “तू होतास म्हणूनच चिराग वाचला…” असे म्हणाली.
मी तिला थोडं थोपटून बाजूला केले व डॉक्टर देवधरला पुढील “Instructions’ विचारल्या तर डॉक्टर म्हणाले “आज ह्याला आपण इथेच ठेवू यात व उद्या सायंकाळी त्याची प्रकृती पाहून पुढील डिसिजन घेऊ!! “
मी रेखाला घरी सोडून व नंदाकरता ‘सुग्रण’ मधून रात्रीचे जेवण घेऊन आलो. नंदा तर ‘नको-नको’च म्हणत होती पण मी स्वतःच्या हाताने भरवत तिला बळेच चार घास खायला लावले व तिने “आता तू घरी जा, मी थांबतेय चिरागजवळ इथे…” असे म्हणताच तिचे म्हणणे खोडून मीही हट्टानेच रात्रभर नंदासोबत ‘देवधर हॉस्पिटल’लाच थांबलो. रात्री ती व मी बाकावर बाजूबाजूलाच बसून बऱ्याच वेळ गप्पा करत होतो… रादर गप्पांच्या बहाणे मी तिला धीर देत ‘नॉर्मल’ला आणले व आम्ही दोघंही गप्पा करताकरताच कधीतरी ३-४ वाजता झोपलो. मानसिक व शारीरिक थकव्यामुळे नंदाला झोप लागली व झोपेतच पहाटे कधीतरी तिची मान माझ्या खांद्यावर विसावली… पण त्यामुळे मात्र माझी झोप उडाली… पण शेवटी मीही एक खराखुरा ‘प्रेमवीर असल्यामुळे या क्षणी ‘नंदाची झोपमोड होऊ नये’ या एकाच हेतूने मी स्तब्धपणे तसाच बसून राहिलो…
सात वाजता जेंव्हा रेखा समोरून आमच्यासाठी चहा व नास्ता घेऊन येतांना दिसली तेंव्हा मी मुद्दामच नंदाला आपल्या मिठीत घेऊन डोळे बंद केले व झोपेचे नाटक करू लागलो… अजाणतेपणे झोपेतच नंदाचाही हात माझ्या छातीवर विसावला. काचेचे दार उघडून रेखा आत आली व स्तब्ध होऊन समोरील दृश बघू लागली… मीही मनात १, २, ३…’ असे अंक मोजू लागलो… व ‘बघूयात ही केंव्हा उठवते आम्हाला…’ असे म्हणून ३० पर्यंत अंक मोजताच रेखाने माझा खांदा हलवून उठवले व “चला गरमागरम चहा व नास्ता घ्या बघू तुम्ही दोघं… काल रात्री काही खाल्ले की नाही कुणास ठावूक!!” असे म्हणताच नंदा दचकून उठली व माझ्यापासून अलग झाली. मी रेखाकडे पहिले तर तिही माझ्याकडेच बघत होती… मी सहजपणे बाजूची Bag उचलून माझ्या मांडीवर ठेवली व माझा ब्रश शोधू लागलो व ब्रश मिळताच ‘Bag-सहित’ (आपला ‘तंबू’ त्या दोघींच्या लक्षात येऊ नये म्हणून) उठलो व तोंड धुवायला म्हणून बेसिनबर निघून गेलो.
चहा व नास्ता करून आम्ही तिघंही थोडावेळ गप्पा मारत बसलो व कामावर जायचे म्हणून मी त्या दोघींना
“तुमच्यापैकी कोणीही एकाने इथे थांबून दुसऱ्याने माझ्याबरोबर चलावे…” असे म्हणताच रेखाने “नंदा तू जा… मी थांबते चिरागजवळ…” असे म्हणताच “नको रेखा तुलाही मृणालचे बघायचे असेल ना… आणि हो मृणाल कुठे आहे?” असे विचारताच – “तिला घरीच आपल्या चौकीदाराच्या बायकोच्या भरोश्यावर सोडून आले आहे…” असे रेखा म्हणाली व शेवटी माझ्याबरोबर रेखाच घरी आली.
येतांना कारमध्ये तिने तिरकसपणे – “नंदाची व तुझी ‘मैत्री’ जरा ‘बाजवीपेक्षा जास्तीच घट्ट’ झालेली वाटत नाहीयेका तुला?” असे विचारताच मीही तिरसटपणे “तुला जे समजायचे ते समज… पण आजपर्यंत ३ महिने तू कितीही व काहीही नंदाच्या मनात भरवलेस तरी त्याने आजपर्यंत काय झाले?” असे डायरेक्टली म्हणताच तिही थोबाडात मारल्यासारखी चूपचाप बसली… ब घर आल्यावर – “राजू आय एम सॉरी… तुला दुखवायचा उद्देश नव्हता माझा…” असे म्हणाली. त्यावर मीही – “इट इज ओ.के.” असे म्हणून वादावर पडदा टाकला. रेखाला घरी सोडून व साईटवर २ तास काम करून मी पुन्हा रेखाबरोबर ‘देवधर हॉस्पिटल’ला गेलो व संध्याकाळी चिरागच्या ‘डिस्चार्ज’ नंतर आम्ही सर्वजण घरी आलो… रात्रीचे जेवण आम्ही सर्वांनी
एकत्रच केले.
त्या दिवसानंतर रेखाही आता माझ्याशी ‘फ्रेंडली’ वागू लागली व तिचे नंदाकडे माझ्याविरुद्धचे कागाळ्या करणेही बंद झाले… मीही आता तिच्या Positive Behavior ला Positively रिस्पोंड करू लागताच एक दिवस मला नंदानेच जमिनीवर आणले… ती म्हणाली “रेखापासून तू जरा जपून रहा… कारण तिने मला खूप आधी म्हणजे आम्ही इथे आल्यावरच्या पहिल्याच आठवड्यात ‘तू तिच्यात इन्टरेस्टेड आहे’ असे सांगितले होते व मग पुढच्याच महिन्यात तिनेच तुझ्याविरुद्ध माझे कान भरले होते… पण मला तुझ्यावर विश्वास आहे म्हणून मी तुझ्या भल्याकरता सांगतेय कारण मी तिला गेल्या ६ वर्षांपासून ओळखतेय…” असे नंदाने म्हणताच मीही नीटपणे विचार करताच मला तिचे म्हणणे पटले… कारण आता ‘रेखा’ नामक ‘मांजरी’ला ‘नंदा’च्या हातातून ‘राजू’ नामक ‘उंदीर हिसकून घ्यायचा होता. (पण ‘ह्या’ उंदीराला मात्र त्या दोन्ही ‘मांजरींच्या बिळातच’ घुसून तिथला ‘खजिना लुटायचा होता ना!!)
एका अर्थी हे बरे झाले की नंदानेच मला जमिनीवर आणले कारण जर मी पुन्हा रेखाच्या मागे लाळघोटेपणा करत असतो तर मला त्या ‘दोघीही मिळाल्या नसत्या… कारण रेखा जरी मांजरीसारखी धूर्त असली व तिला मला ‘एक्स्पोझ’ करून माझे ‘मिशन’ फेल करायचे असले तरी तिच्यात या क्षणी ‘नंदाविषयीची ईर्ष्या’ इतकी ठासून भरली होती की त्यामुळेच तर मला ‘अपेक्षित’ फायदा होणार होता… त्यामुळे मी नंदाशी पूर्वीसारखाच ‘सलगीने वागून रेखाला जळवत राहिलो… पण आता रेखानेही मला ‘Entice’ करण्यास सुरवात केली होती… तिने आता ‘दुपारचा चहा’चा प्रोग्राम अगदी आवर्जून स्वतःकडे ठेवला होता… व मी (व नंदानेही) त्याला दुजोरा दिला होता. आता आम्ही तिघंही पूर्वीसारखे एकत्र चहा घेऊ लागलो.
दिवसेंदिवस माझी नंदाशी सलगी वाढत होती व रेखाही माझ्याशी हल्ली फारच ‘फ्रेंडली वागत होती… रात्री झोपतांना आता माझी ‘फेव्हरीट Fantasy’ म्हणजे मी त्या दोघींना ‘एकत्र’ घेतोय… ही असे!!
एके दिवशी रेखाने मला ‘Entice’ करण्यासाठी मुद्दाम जिन्यात गाठले ब – “राजू… येत्या २४ सप्टेंबरला माझा वाढदिवस आहे तर तो दिवस आपण दोघं एकदम ‘स्पेशल’पणे मनवूयात… व लक्षात ठेव की- फक्त ‘आपण दोघंच’ हं!!” असे खुल्ले आमंत्रण दिले. मी ही गोष्ट नंदाला सांगताच तिने मला
“त्या दिवशी सांभाळून रहा…” असा प्रेमळ सल्ला द्यायला विसरली नाही व एक क्षण थांबून पुढे म्हणाली “सप्टेंबरमध्ये तर माझाही वाढदिवस आहे…” “केंव्हा?” मी विचारले तर त्यावर ती म्हणाली “११ तारखेला…” “म्हणजे उद्याच की…” मी म्हणालो. “पण एक गोष्ट लक्षात ठेव राजू की…” ती क्षणभर थांबली व तिच्या डोळ्यातल्या उदास छटांना लपवत ती पुढे बोलू लागली “चिरागच्या बाबांना सुटी नसल्यामुळे ते तर येणार नाहीत व लग्नानंतर माझा हा पहिलाच वाढदिवस असेल जो मी त्यांच्याबरोबर सेलिब्रेट करणार नाही…” असे म्हणून तिने डोळे पुसले… बिच्चारी!! मलाही क्षणभर गलबलून आले.
ती आपल्या नवऱ्याला ‘मिस’ करत होती.. “पण मला हा वाढदिवस रेखाबरोबर ‘सेलिब्रेट’ करायचा नाहीये एव्हढे नक्की!!” ती पुढे म्हणाली. “तुला मी एक सुचवू का?” मी विचारले – “तू जशी म्हणशील तशी उद्याची संध्याकाळ आपण सेलिब्रेट करू व तुला हरकत नसेल तर आपण छानपैकी ‘लाँग-ड्राइव्ह’ला जाऊया… काय म्हणतेस?” “एकदम बेस्ट…” तिची कळी खुलली – “मला खूप आवडतं ‘लाँग-ड्राइव्ह’ला जायला…” “ठरलं तर मग…” मी म्हणालो – “उद्या दुपारचा रेखाकडील चहाचा प्रोग्राम आपण ड्रॉप करूया व तू मला बरोब्बर साडेचार वाजता ‘डेक्कन’ला ‘चितळे’समोर भेट…
आपण ‘लोणावळा-खंडाला’ फिरून येऊया…” “डन…” माझ्या हातावर हात ठेवून नंदा म्हणाली. तिच्या स्पर्शाने माझ्या अंगावर रोमांच (व Pant मध्ये बाबुराव) उभा राहिला!!
(ह्या कथेतील पात्रांचा जिवंत वा मृत व्यक्तींशी काही एक संबंध नाही, असल्यास निव्वळ योगायोग समजावा.)
क्रमश: