नमस्कार!! कसे आहात सगळे!! मजेत ना!! असायलाच पाहीजे असेच कथा वाचत रहा.मजेत रहा. आपल्या कथेत तुमचे स्वागत आहे
आतापर्यंत तुम्ही वाचले होते…
….. असा काही काळ गेल्यावर वसंतराव गीताला खालून धक्के मारायला सुरवात करीत… गचागच धक्के बसू लागले की गीता आँ… आँ… आँ… असा आवाज काढीत असे… तिला ते धक्के कधीच संपू नयेत असे वाटे…
आता पुढे…
वसंतराव आणि गीताच्या कामजीवनाचे रोजचे चित्र हे असेच असे त्यामुळे त्यात काहीसा तोचतोचपणा आला होता… त्यात उत्कटता असली तरी नाविन्य नव्हते. गीता कितीही मादक, सुंदर, कामातूर आणि सहयोग करणारी असली तरी कामजीवनात जो नवेपणा हवा असतो तो संपला होता. शिवाय वसंतराव आणि गीताची कामक्रिडा ही तुपभातासारखी साजुक सोज्वळ होती… वसंतरावांना कामजीवनात जी ठेचा-मिरची हवी होती ती आशूकडून मिळत होती. तिचा गवरान नखरा त्यांना मोहून टाकीत होता.
रात्री इतकी प्रदीर्घ कामक्रिडा केल्यानंतरही पहाटेपहाटे वसंतरावांचे लिंग ताठ होऊन उभे राहत असे… पण गीताला कामावर जायचे असल्यामुळे ती त्या लिंगाचे लाड करायला तयार नसे… शेवटी वसंतरावांना लिंगाला कसेबसे दाबीत गीताला निरोप द्यावा लागे… पण ही कळ त्यांना फारकाळ सहन करावी लागली नाही, लवकरच आशू कामावर आली आणि सकाळच्या कामक्रिडेची व्यवस्था झाली…
आशू सकाळी आली आणि तिचा स्वयंपाक संपला की… ती तास दीडतास वसंतरावांच्या विविध प्रकारच्या कामेच्छा पुरवीत असे… तिचे वसंतरावांना पूर्ण सहकार्य असे… ती त्यांना कधीच विरोध करीत नसे. खरे तर लग्न होऊनही तिला प्रणयभावना काय असते हे माहित नव्हते. लग्नानंतर नवरा करील ते सहन करायचे आणि आपले काम करायचे हेच तिला माहित. त्यामुळे हळूवार प्रणय, फुलवणारा रोमान्स, कामवासनेतील परमोच्च सूख हे काही अनुभवाला येण्याचा प्रश्नच नव्हता.
एकदा आशू स्टुलावर उभी राहून काहीतरी काढण्याचा प्रयत्न करीत होती तेव्हा स्टूल सटकून ती खाली पडली…क्षणभर तिला उठताच येत नव्हते… तेव्हा वसंतरावांनी तिला चक्क उचलून घेतले.. त्यावेळी त्यांच्या गोऱ्या छातीचा उबदार स्पर्श आणि गंध तिला मोहवून गेला… तिने हलकेच आपले ओठ त्यांच्या छातीच्या मधल्या रेषेवर टेकवले… ही गोष्ट वसंतरावांच्या लक्षात आल्यावाचून राहिली नाही… नंतर त्यांनी तिला आपल्या बेडवर ठेवले… तिथे तिला पाणी दिले…
आणि कंबर दुखत असल्यामुळे तिथे बाम लावून दिला… त्या दिवशी तिला त्यांनी बेडवरून काही वेळ उठूच दिले नाही… ते सारखे तिची कंबर चोळीत होते.. नंतर हलकेच त्यांनी तिच्या केसांवरून हात फिरवित… “आता बरं वाटतंय का…” असं विचारलं, तेव्हा आशू पार संकोचून गेली..
नंतर ती उठण्याचा प्रयत्न करू लागली तेव्हा तिचा तोल गेला तेव्हा त्यांनी तिला घट्ट पकडले व आपल्या बाहूत घेतले… वसंतरावांचा तो स्पर्श… त्या स्पर्शातले प्रेम आशूला एक वेगळी अनुभूती देऊन गेले. त्या दिवशी त्यांनी तिला स्वयंपाकात सर्व मदत केली… काम संपल्यावर ती किंचित लंगडू लागली तेव्हा त्यांनी तिला परत आधार दिला… आशूला इतके बरे वाटले… हा आधार असाच कायम रहावा असा तिला वाटले …
तिच्या डोळ्यात वसंतरावांविषयी कृतज्ञता दाटून आली… तिने एक चोरटी नजर टाकत वसंतरावांकडे नि:शब्द कृतज्ञता व्यक्त केली… वसंतरावांनी हलकेच तिची पाठ थोपटली आणि “जाशील ना घरी… आज रीक्षाने जा.. चलत जाऊ नको..” असे म्हणत तिच्या हातात शंभराची नोट ठेवली…
दुसऱ्या दिवशी आशू आली तेव्हा त्यांनी तिची प्रेमाने चौकशी केली… तेव्हा आशूच्या डोळ्यात पाणी आले… त्यानंतर वसंतराव तिच्या मनातच भरले… वसंतरावांचा कंबरेवर उघडा असणारा देह तिला आकर्षित करू लागला.. त्यांचा स्पर्श पुन्हापुन्हा व्हावा असं तिला वाटू लागलं…
वसंतरावांच्या ते लक्षात आलं.. आणि एकेदिवशी स्वयंपाकातील मदतीच्या बहाण्याने ते तिच्याजवळ गेले आणि तिच्या खांदयाभोवती हात टाकीत त्यांनी तिच्या हनुवटीला दोन बोटांत धरलं अन विचारलं…”आता कशी आहे कंबर…” आशू एकदम लाजली…
अन खाली मान घालत म्हणाली… “बरी हाय….” वसंतरावांनी खाली घातलेली तिची मान दोन्ही ओंजळीत धरून वर केली… अन तिच्या ओठांवर आपले ओठ ठेवले… वसंतरावांनी हे ओठ कधीच काढु नयेत असं आशूला वाटत होतं… अन तिची ही इच्छा पूर्ण झाली… तेव्हा आशूची चड्डी पार ओली झाली होती… तर तिकडे तव्यावरची पोळी जळून गेली होती….!!@@
(पुढे चालू….💐💐)