#दोन वहिन्या ! -(भाग ४)

लेखक – DPLover

नमस्कार, या ग्रूपमधल्या दिग्गज कथालेखकांकडून प्रेरणा घेऊन एक कथा लिहायचा प्रयत्न करतोय.

माझ्याकडे बघून मला बोलावत होते. त्यांची कणिक तिंबून काढायला माझे हात बेचैन होते. पण माझ्या ‘हातात’ तर त्यावेळी बाब्या पण नव्हता. आम्ही पराठे खाल्ले आणि निघालो. मी जायच्या आधी वॉशरूमला जायचं म्हणून जाऊन बाब्याला जरा समजावून आलो. बाब्या आणि मला दोघांनाही माहिती नव्हतं की कस्तुरी वहिनी आम्हाला अजून त्रास देणारेत. आम्ही पार्किंगमध्ये श्रुती वहिनींच्या स्कुटीकडे आलो तेव्हा त्यांच्या लक्षात आलं की त्या ओढणी विसरल्या आहेत. थांब मी आणते पट्कन असं त्या म्हणाल्या पण मीच ऑफर केली, म्हटलं वरच ठेवली असेल तर मी आणतो, तुम्ही नका धावपळ करू.

घराची किल्ली माझयाकडे देत त्या मला थैंक्स म्हणाल्या. गाडी स्टार्ट केली, मी मागे बसलो आणि मग त्यांनी ओढणी खांद्यावर टाकली. ती मुलायम ओढणी माझ्या चेहऱ्यावर आली आणि झुळकन सरकली. ते आरशात बघून त्या फार गोड हसल्या. “निघूया?” “हो, चला”

गाडी गल्लीतून मुख्य रस्त्याला लागली तेव्हा गाडी वळवताना त्यांचा थोडासा तोल गेल्यासारखा झाला आणि मी प्रतिक्षिप्त क्रियेने त्यांची कंबर पकडली. अगदी बरोब्बर तिथेच… डॉगी स्टाईल करताना धरतात, अगदी तिथेच. बहुतेक माझ्याकडून जास्त दाब पडला असावा, कारण त्या थोड्या कळवळल्या. मी सॉरी म्हटलं पण कमरेवरचा हात न काढता मागे सरकलो. (त्यांना बाब्या जाणवला असता तर धिंड निघाली असती माझी) त्यांनी गाडी पुन्हा सावरून चालू केली.

साधारण 10 मिनिटांतच आम्ही एका बंगल्यांच्या सोसायटीत घुसलो. “डावीकडचा चौथा बंगला!” वहिनींनी सांगितलं. “स्वयंभू” नावाची झकास पाटी बंगल्यावर होती. खाली “सौ. कस्तुरी विक्रम पाटील” असं नांव होतं. फक्त एवढंच नांव. म्हणजे, हा बंगला त्यांचाच होता? माझ्या मनात प्रश्न आला. विक्रम पाटील म्हणजे वडील की नवरा? नवराच असावा, पण त्याचं स्वतंत्र नांव कसं नाही?

हे प्रश्न घेतच मी पुढे गेलो. वहिनींनी सांगितलं होतं येता येता की, “तुला नक्की आवडेल हे घर. पण कस्तुरी. जरा स्पष्टवक्ती आहे हां. म्हणजे, मनाने खूप चांगली आहे, पण तिच्या आयुष्यातल्या काही गोष्टींमुळे जास्त strong झाली आहे ती. तुझ्याशी तशी वागणार नाही, काळजी करू नकोस. तू माझ्या ओळखीचा आहेस म्हटल्यावर उलट royal treatment मिळेल तुला. (वहिनींनी इथे नात्यातला न म्हणता ओळखीचा असं म्हटलेलं माझ्या लक्षात आलं, मन त्याला हवं तसाच सगळ्या गोष्टींचा अर्थ लावत असतं)

बंगल्याच्या पोर्चमध्ये स्कुटी लावून आम्ही उतरलो. वहिनी समोरून हँडल आणि सीटच्या मधल्या जागेतून पाय सहज काढू शकल्या असत्या, पण त्यांनी पाय सीटवरून मागे उचलून खाली घेतला. मी मागेच होतो, मला जिथे पाहायचं तिथे मी पटकन पाहून घेतलं. सकाळीही वहिनींना माहिती होतं का मी बघतोय ते? कोण जाणे. आम्ही पुढे गेलो. चार पायऱ्या चढून एक छोटा पॅसेज

लागला त्यात दोन्ही भिंतींवर छान चित्रं लावली होती. मी साहजिकच ती चित्रं एकटक पाहू लागलो. “बघ, घर बघितलं नाहीयेस अजून तरीही आवडलं ना?, चल कस्तुरी वाट बघत असेल”

आम्ही जिन्याने वर जात असताना कस्तुरी वहिनींचा मुलगा, भूषण खाली उतरत येत होता. असेल 10वी/ 11वीत. छान उंचापुरा, देखणा अगदी! श्रुती वहिनींनी त्याला हाय केलं. त्यानेही हाय करून माझ्याकडे लक्ष गेल्यावर मला शेक हॅन्ड केलं. तसाच तो हात त्याने श्रुती वहिनींच्याही हातात देऊन शेक हॅन्ड केलं. वहिनींनी त्याचा खांदा थोपटत, “how are you young man?” असं एकदम जोशात विचारलं. त्यानेही सगळं व्यवस्थित सुरू असल्याचं सांगितलं. पुढच्या महिन्यात तो परदेशी जाणार असल्याचंही सांगितलं. तो कसल्याशा क्लासला चालला होता. म्हणजे तासभर तरी येणार नव्हता. म्हणजेच, मी या दोन वहिन्यां बरोबर या बंगल्यात एकटा असणार होतो. “अनिल राव, भाग्य जोरावर आहे आज तुमचं” मी स्वतःशीच म्हणालो. वहिनींच्या मागून जाताना सकाळी बाजूने दिसलेल्या गोलाईवरच माझी नजर होती हे सांगायलाच नको.

वरच्या मजल्यावर एक प्रशस्त हॉल होता. सागवानी उंची फर्निचरने खूप कल्पकतेने सजवला होता. हॉलच्या दुसऱ्या दाराला पडदे होते. त्या दाराला काटकोनात अजून एक दार बाहेर बाल्कनीत उघडत होतं. तिथून हवेची झुळूक आली आणि पडदे हलले. पडद्याच्या मागून कस्तुरी वहिनी आल्या. वाऱ्याने पडदा त्यांच्या चेहऱ्यावर आला असल्याने मला त्यांचा चेहरा पहिल्यांदा दिसलाच नाही. पण त्याबद्दल माझी तक्रार नव्हतीच. कारण त्यांच्या खोल गळ्याच्या टॉपमधून त्या नॉर्मल उभ्या असल्या तरी त्यांचं क्लिवेज दिसत होतं. त्या खाली ड्रेसच्या पडद्याआड त्यांचे मोठाले आंबे. श्रुती वहिनींच्या आंब्यांपेक्षा मोठे आहेत, हे लगेच लक्षात येत होतं. त्वचा अगदी तुकतुकीत ! क्लिवेजमध्ये मधाची धार घालून चाटून काढावी असं वाटायला लावणारी! श्रुती वहिनींपेक्षा गोरा रंग. डार्क मरून रंगाच्या ड्रेसशी होणारा कॉन्ट्रास्ट वेडावणारा होता. उंची श्रुती वहिनींपेक्षा एखाद्या इंचानेच कमी असेल. काळ थांबावा किंवा स्लो मोशन मध्ये धावावा असं वाटण्यापैकी तो क्षण होता.

तोंडावर आलेला पडदा कस्तुरी वहिनींनी बाजूला केला आणि श्रुती वहिनींकडे बघून खूप मनापासून हसल्या आणि पळत पळत वहिनींजवळ आल्या. वहिनींना अगदी घट्ट मिठी मारली त्यांनी. मिठीत असतानाच माझ्याकडे बघून ‘हाय’ म्हणाल्या!

मी घायाळ झालो होतो! श्रुती वहिनीं इतक्याच कस्तुरी वहिनी सुंदर होत्या. एक खानदानी उच्चभ्रूपणा त्यांच्यात नखशिखांत भरला होता. त्या इतक्या गोऱ्या होत्या की यांच्या कानाच्या खालच्या बाजूची बारीक लवसुद्धा सोनेरी होती! चित्र काढायच्या सवयीने मी बारीक बारीक गोष्टी खूप लगेच टिपू शकत असे. श्रुती वहिनींनी फिगर चांगली मेंटेन केली होती, तर कस्तुरी वहिनी थोड्या हेल्दी होत्या. म्हणजे, पोट सुटलेलं होतं असं नाही, असलं तर अगदी हलकं, कळणार नाही असं. पण अदरवाईज चांगल्या भरलेल्या होत्या. दोन पंजात पकडूनही कदाचित थोडा बाहेर उरेल एवढा एकेक आंब्याचा साईज. त्यात सरळ उभ्या असतानाही क्लिवेज दिसेल इतका खोल गळा. मला फार कसरत करावी लागणार होती नजर तिथे जाण्यापासून रोखण्यासाठी. आणि बाब्याला फार शिक्षा होणार होती पुढचा तासभर ! त्यांची मिठी सुटत आली तेव्हा मी थोडा पुढे झालो होतो. दोघींचे आंबे एकमेकांवर दाबले गेले होते, ते हलकेच मोकळे होताना मला बाजूने पाहता आले. मिठी सोडून झाल्यावर कस्तुरी वहिनींनी माझ्याकडे हात केला शेक हँडसाठी. शेक हॅन्ड करताना त्यांचे दोन्ही आंबे असे काही हालत होते की मी त्यांच्या क्लिवेजकडे दुर्लक्ष करणं अशक्य होतं. “Young man, मी कस्तुरी ! श्रुतीची स्कूलमेट, कॉलेजमेट, रूममेट आणि…” “अगं, त्याला बसू तर दे, ओळख होईलच.” श्रुती वहिनींनी गडबडीने त्यांना थांबवल्याचं माझ्या लक्षात आलं.

“श्रुती, नको घाबरूस. अनिल माझ्या इथेच राहायला येणार आहे आता. मी नाही काही सांगणार त्याला” असं म्हणून कस्तुरी वहिनींनी मला चक्क डोळा मारला. मीही हसलो.

“अनिल, तुला म्हणाले ना मगाशी, हिचं बोलणं फार मनावर घेऊ नकोस. आणि कस्तुरी, त्याला आधी घर बघू तर दे, त्याला नाही आवडलं तर?”

“शक्यच नाही, त्याने खालची पेंटिंग बघितली

असतीलच. त्याला माझी स्टडी दाखवली म्हणजे झालं

माझं काम”मी गोंधळून गेल्याचं जाणवताच त्यांनी मला हाताला अजून एक खोली होती, तीच स्टडी! तिथे अनेक पेंटिंग्ज आणि रंग साहित्य होतं. काही बाळबोध चित्रं दिसली.धरून त्या पडद्यामागच्या रूममध्ये नेलं. तिथे आत “रेखाने काढली आहेत ही” कस्तुरी वहिनींनी सांगितलं. श्रुती वहिनी समोर येऊन म्हणाल्या,

अरे ही कस्तुरी पण खूप छान पेंटिंग करते. पण आत्ता ” दाखवायची नाही. दाखवेल नंतर तू इथे आलास राहायला की” श्रुती वहिनींनीही मी तिथे यायचं गृहीत धरलेलं होतं. मला श्रुती वहिनींनी पट्कन एक स्केच करायला सांगितलं कस्तुरी वहिनींचं.

क्रमशः