लेखक – DPLover
नमस्कार, या ग्रूपमधल्या दिग्गज कथालेखकांकडून प्रेरणा घेऊन एक कथा लिहायचा प्रयत्न करतोय.
माझ्या सख्या बहिणीचं लग्न ठरलं तेव्हा मी 11 वीत होतो. गावात कॉलेज नसल्याने, 15 किलोमीटर लांब तालुक्याच्या ठिकाणी कॉलेजला जा ये करायचो. कष्टाची, व्यायामाची उपजत आवड होती. गावातल्या मोजक्या सुशिक्षित घरांपैकी आमचं घर होतं. बाबांकडे अनेक लोक त्यांच्या कागदपत्रांची खातरजमा करून घ्यायला, मार्गदर्शन घ्यायला येत असत.
आईही आल्या गेल्या पाहुण्यांची आपुलकीने चौकशी करणारी, मनमिळाऊ होती. तिचा तोच गुण ताईने उचलला असल्याने, तिचं लग्न चांगल्या ठिकाणी व्हावं अशी सगळ्यांची मनोमन इच्छा होती. झालंही तसंच. तिला पुण्यातला अगदी सुशिक्षित, सधन कुटुंबातला मुलगा मिळाला. तिला पाहायला म्हणून मुलगा, त्याची आई, मोठा भाऊ आणि त्याची बायको आले होते. मुलाला (अरुण त्याचं नांव) वडील नव्हते. भाऊ अशोक आणि अरुणची वहिनी श्रुती यांचा प्रेमविवाह होता. गावात प्रेमविवाह अगदी नवीन नसला, तरी खूप सर्रास होणारी गोष्टही नसल्याने, आम्हा सगळ्यांना त्याचं अप्रूप होतं.
मी अकरावीत असल्याने, मुलींचं, स्त्रियांचं आकर्षण वाटायला साहजिकच सुरुवात झाली होती. त्यात लग्नप्रसंग म्हटला की मुलीकडच्यांचा प्रभाव पडायला म्हणून मुलीच्या भावाचं गुणवर्णन केलं जातंच. तसं माझं गुणवर्णन आईने, बाबांनी इतकंच नव्हे तर शेजारपजाऱ्यांनीही केल्याने, अरुण भाऊजी, आणि त्यांच्याकडची मंडळी इम्प्रेस झाल्याचं कळत होतं. माझी चित्रकला चांगली होती, अधून मधून चारोळ्याही करायचो. श्रुती वहिनींनी माझी चित्रं बघून आणि चारोळ्या वाचून माझ्या पाठीवर थाप मारून माझं कौतुक केलं, तेव्हा मी शहारून गेलो होतो. गावात अशी पद्धत फार नसल्याने मी थोडा लाजलोही.
पण एक नक्की होतं, मी श्रुती वहिनींना आवडलो होतो आणि त्याही मला आवडल्या होत्या. त्यांचं मूळ पण गावात होतं. जरी सध्या शहरात राहत असले, तरी त्यांच्याकडे “गावातला” असं लेबल लावून कुणाकडेही बघायची कोती वृत्ती नव्हती. या गोष्टींनी मी स्वतः जास्त इम्प्रेस झालो होतो. त्यात त्यांच्या लेखी मी एक कलाकार झालो असल्याने मनातल्या मनात मी खूप आनंदून गेलो होतो. त्यांचं सौंदर्य ही तर तुलनेच्या पलीकडची गोष्ट होती. गावातली देखण्यातली देखणी बाई त्यांच्यापुढे डावी ठरली असती. चांगली 5 फूट 6-7 इंच उंची, चेहऱ्यावर गोड प्रसन्न भाव, बोलके डोळे, एका गालावर झकास पैकी पडणारी खळी, तितकीच खोल दुसरी खळी म्हणजे छातीवरची चीर (जी मला नंतर दिसली, अर्थात), वय साधारण 35 असावं त्यांचं तेव्हा. कुठेही न सुटलेलं शरीर, छाती आणि पुढे चांगले घसघशीत भरलेले. छातीही उगा जास्त मोठी नव्हतीच. माझ्या पंजात बसून थोडे बाहेर उरतील असे, पण भरीव उभार! साडीतच त्यांना प्रथम पाहिल्याने त्यांच्या पोटाची मऊ,
गोरीपान त्वचा हा माझा आकर्षणाचा महत्वाचा बिंदू ठरला. त्यांची नाभी दिसली नाही पण पोटाचं नेत्रसुख भरपूर मिळालं. सोफ्यावर पायावर पाय टाकून बसताना त्यांच्या पोटऱ्यांची हलकी झलक मला वेडावून गेली होती. हे त्यांना कळणार नाही याची खबरदारी मी घेत होतोच (त्यांनीही ते “गावातल्या मुलांना सवय असते शहरातल्या गोऱ्या बायकांकडे टक लावून बघायची” असा विचार करून सोडून दिल्याचं नंतर मला सांगितलं होतं.) त्यांच्याकडे बघून त्यांना 10 वर्षांची मुलगी आहे, हे कुणालाही वाटलं नसतं.
तर, अशा रीतीने ताईचा पाहण्याचा कार्यक्रम पार पडला आणि नंतर लग्न होईपर्यंत अनेक निमित्तांनी ताईच्या सासरची मंडळी गावी किंवा आम्ही पुण्याला असे गेलो. प्रत्येक वेळी श्रुती वहिनी नवीन काय लिहिलं, रेखाटलं विचारायच्या. कौतुक करायच्या. त्यांचा नवरा अशोकही माझं कौतुक करायचा. तो समोर असताना श्रुती वहिनींकडे बघायचं धाडस मी करत नव्हतो. त्यामुळे त्या दोघांच्या लेखी मी एक अत्यंत चांगला, सुसंस्कृत मुलगा ठरलो होतो. लग्नात श्रुती वहिनींच्या आई बाबांनाही मी आवडलो. त्यांच्या गावी यायचं आमंत्रण तिथेच मिळालं आणि लग्नानंतर ताई पहिल्यांदा तिकडे गेली तेव्हा चक्क मीही गेलो होतो. गावात श्रुती वहिनी अजूनच मोकळ्या वागत होत्या. त्यांचा नवरा ऑफिसच्या कामाने येऊ शकला नसल्याने मलाही त्यांच्याकडे बघताना फार
दडपण येत नव्हतं. गावात त्या सलवार कमीज घालायच्या. उलट ताईलाही त्यांनी सलवार कमीजच घालायला लावली. शहरात राहिल्याने, कपड्यावरून संस्कार ओळखायचे वगैरे भंपकपणा त्यांना अमान्य होता. त्यांच्या माहेरीही मोकळं वातावरण वाटलं. काही कामानिमित्त त्यांच्याबरोबर गावात कुठे जायला मिळावं असं वाटत असलं तरी तशी संधी काही आली नाही. हां, पण संध्याकाळी खाली बसायला सतरंजी अंथरायला मी त्यांना मदत करायचो. त्या वाकल्या की त्यांचं क्लिवेज दिसायचं, ते हळूच बघून घ्यायचो. इतर वेळी तशी संधी यायची नाही. त्यांच्या गावी चांगले 2 रात्री राहून आल्याने, त्यांची अनेक रूपं मला बघायला मिळाली.
तोपर्यंत मी अजून त्यांच्या नावाने मूठ मारली नव्हती, पण लवकरच तो एक कार्यक्रम करायला हवा हे जाणवलं होतं. त्याला सुरुवात झाली ती त्यांच्या गावी असताना दुसऱ्या दिवशी. त्या सकाळी न्हाऊन बाहेर आल्या. आम्ही सगळे झोपलेले असू असा त्यांचा समज होता, पण मी जागा झालो होतो. त्यांनी बाथरूमचं दार उघडलं आणि माझ्या बाबुरावाने कडक सलामी दिली. त्या फक्त कुर्ता घालून, सलवार खांद्यावर टाकून, ओले केस टॉवेलने बांधून बाहेर आल्या होत्या. उंच बायकांचा मोठा प्रॉब्लेम म्हणजे, रेडिमेड ड्रेस त्यांना तोकडे होतात. त्यांचा रेडिमेड कुर्ता तोकडाच होता. त्याचा कट त्यांच्या कमरेच्याही वर असल्याने त्यांनी घातलेली मरून कलरची पँटी मला स्वच्छ दिसली. सलवार ओली होऊ नये म्हणून बाथरूमच्या बाहेर येऊन ती घालायची म्हणून त्या वाकल्या. एक पाय उचलून सलवारमध्ये घालताना त्यांचं लक्ष माझ्याकडे गेलं.
मी त्यांची केळीच्या गाभ्यासारखी मऊ आणि गोरी मांडी निरखत होतो. त्या थबकल्या आणि बाथरूममध्ये जायला वळल्या. त्यामुळे त्यांच्या मांडीचा मागचा भागही मला व्यवस्थित दिसला. त्यांनी घाईने बाथरूमचं दार लावून घेतलं. थोड्या वेळाने, केसांचा टॉवेल तसाच बांधलेला ठेवून त्या बाहेर आल्या. माझ्या दिशेने एक कटाक्ष टाकून निघून गेल्या. वातावरणात एक प्रकारचं टेन्शन आलं होतं. मला कळत नव्हतं की आता त्या माझ्याशी नॉर्मल बोलतील का? पण मी ठरवलं की आपण माफी मागून टाकायची. मी पटकन दात घासून किचनमध्ये गेलो तेव्हा त्या चहा टाकत होत्या. काहीही झालेलं नसल्यासारखं त्यांनी मला “चहा घेणार का रे अनिल?” असं विचारलं. मी हो म्हटलं आणि हळूच “वहिनी सॉरी” असं म्हणून टाकलं. त्या माझ्याकडे वळल्या आणि हसून म्हणाल्या, “इट्स ओके अनिल. तू मुद्दाम काही केलं नाहीस. नको विचार करूस फार”
मला तेवढ्यानेही हायसं वाटलं होतं खरं, पण तरीही मी पुन्हा म्हटलं, “तरीही, खरंच सॉरी. मी तसं टक लावून बघायला नको होतं”
“मग काय करायला हवं होतंस रे?” त्यांनी माझ्याकडे शांतपणे बघत हा प्रश्न विचारला तेव्हा मात्र माझी बोबडी वळली.
त्यांनी तो विषय फार पुढे न नेता माझ्यासमोर चहा ठेवला. टेबलवर असल्याने त्या फार झुकल्या नाहीत, पण ओढणी नसलेलं त्यांचं रूप पुढून पाहणं ही जन्नत होती. त्यांचा ड्रेस घरचा असल्याने मोकळा ढाकळा होता. पण त्यांचे आंबे ब्रामध्ये कसलेले असल्याने चांगले उठावदार दिसत होते. ड्रेस पोटापाशी चिकटला होता, बहुतेक नुकत्याच झालेल्या अंघोळीचा परिणाम, पण त्यामुळे त्यांच्या खोलगट बेंबीचा शेपही स्वच्छ दिसत होता. इतकंच काय, आत सलवारच्या नाडीला बांधलेली आणि आत न खोचलेली गाठही दिसत होती. माझं हे निरीक्षण त्यांच्याही नजरेतून सुटलेलं नव्हतंच, पण त्या काही बोलल्या नाहीत.
जरी त्यांनी ओके म्हटलं असलं, तरी माझ्याकडून थोडं
टेन्शन होतंच दिवसभर वातावरणात.
रात्री झोपायला जाताना त्या ताईशी बोलताना म्हटल्या, “काय गं अपूर्वा, अनिल लवकर उठतो का रोज?” असं बघून त्यांनी माझ्याकडे एक कटाक्ष टाकला. ताईला हा प्रश्न अनपेक्षित होता, ती जरा गोंधळून गेलेली
पाहून त्या पुढे म्हणाल्या,”नाही म्हणजे लवकर उठत असेल तर मला उद्या लवकर उठवायची जबाबदारी त्याच्यावर टाकावी म्हणते”असं म्हणून उगाच खट्याळ हसल्या माझ्याकडे बघत. हे ऐकून ताई माझ्याकडे बघत म्हणाली, “हे महाशय आणि लवकर उठणार? तुम्हालाही उनं वर येईस्तोवर लोळवत ठेवतील बेडवर” ताई हे बोलून पाणी आणायला गेली खरी पण इकडे श्रुती वहिनी लाजून चूर झालेल्या मला स्पष्ट जाणवल्या होत्या. वहिनी तिथून लगेच निघून गेल्या.ताईचं ते वाक्य ऐकल्यावर माझा वहिनींच्या नावे मूठ मारण्याचा निश्चय पक्का झाला आणि उद्या सकाळी वहिनी अंघोळ करून आल्या की लगेच बाथरूममध्ये जाऊन तो निश्चय सत्यात आणायचा मी ठरवलं.
दुसऱ्या दिवशी त्या अंघोळ करून पूर्ण कपडे घालूनच बाहेर आल्या. मी लगेच आत शिरत त्या फ्रेश वासात
त्यांच्या नावाची पहिली मूठ पण मारली. नंतर कित्येक मुठी. पण त्याहून अधिक मी काय करणार होतो म्हणा. त्या माझ्या ताईच्या जाऊबाई होत्या. त्यामुळे त्यांच्या नकळत लाईन मारणे आणि मग मूठ मारणे, एवढंच माझ्या ‘हातात’ होतं.
वेळ भराभर पळत होता. मी चांगल्या मार्कानी बारावी झालो. ताईचं म्हणणं पडलं की मी पुढचं शिक्षण पुण्यात घ्यावं. अरूणराव पण त्याला फॉर होते. पण त्यांनी पुणेरी पद्धतीने हेही स्पष्ट केलं की “फार तर महिनाभर राहा आमच्याकडे आणि मग तुझी तुला PG ची सोय करता येईल.” ताईला ते आवडलं नाही, त्यांच्यात थोडी भांडणं पण झाली यावरून. पण ताईला दिवस गेले होते त्यामुळे तिच्या सासूने तिची बाजू घेतली आणि मला जितके दिवस बरं वाटेल तितके दिवस तिथे राहण्याचं आमंत्रण मिळालं.
मलाही पुण्यात शिकायचं असल्याने आई म्हणाली रहा ताईकडे एक दोन महिने, मग बघू दुसरीकडे जवळ कुठेतरी. आणि मी पुण्याला आलो ! पहिला महिना कॉलेजची ऍडमिशन आणि इतर खरेदीअसाच गेला. मी पार्ट टाइम जॉब कुठे मिळतोय का हे शोधायचं ठरवलं. गावातल्या काकांच्या ओळखीने एका बँकेत थोडं कारकुनी करायचं काम मिळालं.
क्रमशः