दुसऱ्या दिवशी मी व नंदा पुन्हा ‘लंच’लाच ‘ऋग्वेद’मध्ये भेटलो. तिने आपला Handicam मला दिला व नंदाला मी धन्यवाद देताच “अरे तुझ्याकरता इतके पण नाही करणार का मी ?”
संध्याकाळपर्यंत मीही ‘सीडी’ बनवून घेतली… आता मला ‘अक्रॉस द टेबल’ सत्त्याशी ‘निगोशिएशन’स करता येणार होतेच… (साली मादरचोद… ‘आपल्या मित्रांनाही’ घेऊन ये म्हटलेले अगदीच स्पष्टपणे ‘टेप’झाले होते)
.
या दरम्यान सोमाचा कित्येकदा फोन आलेत पण मी दरवेळी ‘हे ना ते’ कारण काढून तिला टाळत असे. आजही तिचा फोन आला असता मी तिला टाळायचा प्रयत्न करताच – “राजू, गेले तीनेक आठवडे मी पाहतेय की तू मला टाळायचा प्रयत्न करतोयस…?”
“मी सध्या घाईत आहे… फ्री झाल्यावर तुला फोन करतो ना!!” मी म्हणालो. त्यावर “तुझा आवाज इतका ‘सिरीयस’ का आहे? असे काय आहे की तू मलाही सांगू शकत नाहीस?” तिने असे म्हणताच “तू म्हणतेस ते खरं आहे पण आता ते ‘जेहीकाही’ आहे ते आपण आज रात्री विस्तृत बोलूया…” मी गंभीर आवाजात म्हटले व फोन ठेवला.
पण तिला ‘काय आणि कसे सांगावे?’ याच गोष्टीचा मी दिवसभर विचार करत बसलो. संध्याकाळी मला सोमाशी बोलतांना ‘टेन्शन’ येऊ नये म्हणून मी रमचा ‘हाफ’ घेऊनच बसलो… एकदा वाटले की नंदाशी बोलून तिचा सल्ला घ्यावा कारण आज ना उद्या तर सोमाशी बोलावं लागणारच होतं… विचार करताकरता समोर लक्ष गेलं तर समोर टी.व्ही.बर ‘लगे राहो मुन्नाभाई’ लागला होता. त्यातला –
“पल पल पल पल…” या गाण्याचा ‘सीन’ पाहताच (ज्यात “लक्कीसिंग” मुन्नाला Blackmail करतो पण मुन्ना स्वतःच ‘जान्हवी’ला पत्र लिहून सत्य सांगून टाकतो.) मलाही सोमाशी ‘काय व कसे बोलावे?’ हे आपसूकच कळले. (पिक्चरमध्ये मुन्ना ‘पूर्ण-सत्य’ सांगतो… पण मी ‘अर्ध-सत्त्यालाच ‘पूर्ण-सत्य’ बनवून सांगणार होतो.)
“गांधीजी की जय” असे उत्साहाने म्हणून मी सोमाला फोन लावला. व तिला जी ‘हकीकत’ सांगितली ती थोडक्यात अशी – “सोमा, मागेच मी तुला म्हटले होते की – “माझाही एक ‘पास्ट’ आहे तो तू ऐक – तर त्यावर तू मला काहीही बोलू दिले नाहीस पण नंतर मी तिला थोडक्यात ‘माझ्या व रेखाच्या संबंधांबद्दल’ सांगितले (त्यात नंदाचा उल्लेख ही केला नाही…
गरजच काय?) व तुझ्या आईने मला Blackmail करून ‘she FORCEFULLY made me to sleep with her”… त्यावर ती माझ्यावर व स्वतःच्या आईवर प्रचंड संतापली. (Naturally कोणीही संतापेलच!!) तिने फोनवर मला अर्धा तास मला अक्षरशः ‘फोडून काढले’ पण त्यातल्यात्यात एक बरे झाले की माझ्यापेक्षा स्वतःच्या आईवरच जास्ती संतापली कारण तिला मी ‘तुम्हारे दोस्तोंको लेके आना’ वाला किस्साही सांगितला होताच!! सरतेशेवटी तिने मला ‘रेकॉर्डीन्ग’ इ-मेल करण्यास संगीतले… जे की मी ताबडतोब (शांतपणे) ‘मेल’ केले… व ‘पुढे जे व्हायचे ते होईल…’ पण त्या क्षणी माझ्या मनावरचे दडपण पूर्णपणे उतरले.
दुसरया दिवशी सकाळीच मला ‘सत्त्याजींचा फोन आला व त्याक्षणी मात्र त्यांचा आवाज मुजोर जरी भासत असला तरी चांगलाच नरमला होता.
“राजू तूने ऐसा क्या बताया मेरे बेटीको की वो अब मुझसे संबंध तोडना चाहती है…” असे म्हणून त्या चक्क फोनवर मला शिव्या देऊ लागल्या… त्यावर मी त्यांना सरळसरळ सांगितले की – “उसे मैने ‘मेरे और रेखाके सम्बन्धो के बारे में बताया और आपने मुझे जिस तरह से Blackmail किया और वो भो रेखाको लालच देके किया… ये भी बताया है!! क्यों की अगर मै आपके बेटीसे प्यार करता हूँ तो आपके साथ हमबिस्तर होना पाप है ना!!”
त्यावर त्या काहीच बोलल्या नाहीत… भलेही त्या माझ्यावर कितीही संतापल्या असतील पण त्या याक्षणी माझं काहीच वाकडं करू शकणार नव्हत्या.
त्या दिवशी सायंकाळी मला सोमाचा फोन आला. मी शहाणपणाने स्वतःहून काहीही न बोलता तिलाच बोलू दिले. आता ती बरीच निवळलेली वाटत होती. मी माझी चूक पहिलेच मान्य केली होती व म्हणून तिचा ‘सॉफ्ट कॉर्नर’ जिंकण्यात मी यशस्वी ठरलो होतो.
“राजू, मी आईवर खूप रागावले असून मी तिला स्पष्टच सांगितले की जोपर्यंत तू तिला माफ करत नाही तोपर्यंत मी तिच्याशी संबंध ठेवणार नाही… भलेही ती माझी जन्मदात्री आई का असेना!!” सोमा म्हणाली… मी मुकाट्याने ऐकत होतो.
“ती तुला तसा फोन करेलच…”
“सत्त्याजींनी मला आज सकाळीच फोन केला होता सोमा” मी म्हणालो. पण मला पुढे न बोलू देता ती म्हणाली “अरे,हे मी तिला आत्ताच बोलले आहे. की तू माझे तर नुकसान केलेच पण आपल्या ‘होणाऱ्या जावयाचे ही नुकसान केलेस व तेही आपल्या नवऱ्याच्या हुद्द्याचा वापर करूनच ना? व म्हणूनच जोपर्यंत तू तिला माफ करत नाही तोपर्यंत मी तिच्याशी संबंध ठेवणार नाही… ती तुला फोन करेलच तसा!!” सोमा म्हणाली. तिच्या बोलण्यातून तिला माझीच काळजी वाटत असलेली स्पष्ट होत होती.
“मला त्यांच्या माफीची गरज नाही सोमा, मला तुझ्या प्रेमाची गरज आहे.” मी म्हणालो “मला नाही वाटत की सत्त्याजी माफी मागतील…” मी असे म्हणताच – “माँ तुझी झक मारत माफ़ी मागेलच कारण जर तिने तसे केले नाही तर मी ‘सीडी’ माझ्या पप्पांनाच देईन असे मी तिला स्पष्टच सांगितले आहे… आणि जर का ‘हे’ पप्पांना कळले तर तिचे ‘maried life’ संपलेच म्हणून समज…” सोमा म्हणाली. व ती एक क्षणभर थांबून पुढे म्हणाली – “आणि ती हे समजण्या इतकी सुज्ञ आहेच!!”
“ओहोहो…” मी मनातल्या मनात खुश झालो पण आवाजातला गंभीरपणा कायम ठेवून सोमाला म्हणालो “सोमा, त्यांनी जर फोन केलाच तर मी त्यांना सरळसरळ माफ करीनच कारण मला आता ‘हे’ प्रकरण वाढवायचे नाहीये… पण तू ही गोष्ट पुढे वाढवू नकोस प्लीज… अग जस्ट विचार कर की – ‘ही’ सीडी तुझ्या पप्पांनी पाहिली तर त्यांना किती दुखः होईल?” “अरे वेडा की काय रे तू ?” सोमा म्हणाली – “मी तुझी इ-मेल ‘डिलीट’ सुद्धा केली रे!!”
“ओ.के.बाय…” मी खुशी लपवत म्हणालो – “आणि लव्ह यू डार्लिंग!!” “बाय… आय लव्ह यू टू… एंड सी यू सून… च्युईक्क…” असे तिने फोनवरच मला ‘कीस’ दिला व फोन ठेवला.
“यसSSSS… यसSSSS… यसSSSS…” असे म्हणून मी खुशीतच जागच्याजागी उडी मारली व सत्त्याजींच्या फोनची वाट पाहू लागलो… ‘नाऊ द विनिंग कार्ड्स आर विथ मी… माझी ‘औकात काढत होती ना ही सत्त्या… आता मी तुझं काय करतो’ तेच बघ!!’ मी मनात म्हटले.
मी मुद्दाम आता एकटाच सत्त्याजींच्या घराजवळच्या हॉटेलात (आयडियल कॉलोनीतल्या दुर्गा कॉफी हाउसमध्ये) ‘कोल्ड-कॉफी’ पीत आरामात बसलो. माझ्या सोबत माझी ‘सामुग्री’ही होती.
अपेक्षेप्रमाणेच १५ मिनिटातच सत्त्याजींचा फोन आला… “हलो राजू… कसा आहेस? बरा आहेस ना?” त्या म्हणाल्या… त्यांच्या आवाजातील गुर्मी पूर्णपणे ‘गायब’ झाली होती व आता त्या अतिशय प्रेमाने बोलत होत्या. बरोबरच आहे… कारण त्यांच्या जवळच्या ‘सीडी’चा उपयोग त्या फक्त सोमाला दाखून माझे ‘प्रेमप्रकरण’ संपुष्टात आणण्यासाठीच करू शकत होत्या व आता त्यांचा तोही ‘बार’ मी पूर्णपणे निकामी करून टाकला होता पण माझ्या हातातली ‘सामुग्री मात्र त्यांना बरबाद करण्यास पुरेशी होती… आणि ही गोष्ट त्या जाणून होत्याच!!
“बोला सत्त्याजी…” मी मुद्दाम त्यांना ‘आंटी’ न म्हणता दुरावा दाखवला. “अरे तू तर फारच रागावलेला दिसतोयस…” आता त्या साखरपेरणी करत म्हणाल्या – “मला खरंतर तुझ्याशी काही बोलायचे होते…” (साली मादरचोद… अजूनही माफी मागायची गोष्टही करत नव्हती.) “ठीक आहे आंटी…” त्यांना या वेळी मुद्दाम ‘आंटी’ म्हणत म्हणालो – “मलाही तुमच्याशी काही बोलायचे आहे… व आत्ता मी तुमच्या घराजवळच आहे तरी मी पाचच मिनिटात येतो…” असे म्हणून मी फोन ‘डिसकनेक्ट’ केला. पण मी चक्क दुसऱ्याच मिनिटात त्यांच्या घरी पोहचलो ब बेल वाजवली. (दुर्गा कॉफी हाउसपासून त्यांचे घर फक्त २ प्लॉटस सोडून होते.) “कोण आहे?” त्यांनी आश्चर्याने विचारताच “मी राजू…” मी म्हणालो. मी इतक्या लौकर पोहचलो याचे त्यांना बहुदा आश्चर्य वाटले असावे… पण मला त्यांना आता विचार करायलाही वेळ द्यायचा नव्हता.
त्यांनी दोन मिनिटांनी दार उघडले व आता त्या एक सिल्कचा पारदर्शक गाऊन घालून (आतमध्ये काहीही न घालता) मला ‘आजमावत’ दारात उभ्या होत्या… पण आता त्यांच्या कोणत्याही ‘ट्रिक’ने मी मूर्ख बनणार नव्हतो… कारण त्यांना माझी माफी मागायची आहे ही गोष्ट मला माहित होतीच!!
“ये… ये आताच ये…” असे म्हणून मी आत आल्यावर त्यांनी दार लावून घेतले व माझा हात पकडून त्या मला बेडरूमकडे नेऊ लागल्यात… त्यावर त्यांना मी सरळसरळ थांबवले व – “पहिले कामाचे बोला…” असे रोकठोकपणे सांगितले. त्यावर त्यांनी मला – “हे बघ राजू… आता तुझ्याकडे व माझ्याकडेही ‘एकमेकांविरुद्ध’ वापरावी अशी सामुग्री आहे तरी आपण ती एकमेकांना परत करून टाकू व हे प्रकरण ‘क्लोज’ करून टाकू… कसे?” असे म्हणाल्या. मला ती कल्पना होतीच म्हणून मी त्यांना सरळसरळ “पहिले तुम्ही तुमच्याकडील सामुग्री द्या व नंतर मी माझी देतो…” असे म्हणताच त्यांनी – “तू तुझी सामुग्री आणली नाहीस का?” असे त्यांनी मला विचारताच – “तुम्ही मला ‘सामुग्री घेऊन ये’ असे कुठे सांगितले होते?” मी असे म्हणताच “मग तू पहिले सामुग्री घेऊन ये व मग आपण ती एक्स्चेंज करू…” असे म्हणताच – “माफ करा सत्त्याजी… तुम्हाला पहिले तुमची सामुग्री द्यावी लागेल व नंतरच मी माझी सामुग्री देईन… कारण तुमच्या सामुग्रीची न्युसंस व्हाल्यू आता संपलेली आहे… आणि सर्वात महत्वाचे म्हणजे गरज तुमची आहे माझी नाही… ” असे मी रोकठोकपणे म्हणताच त्या माझ्या जवळ येऊन मला खेटून उभ्या राहिल्या व मला चेतवण्याचा प्रयत्न करू लागल्या.
यावेळी ही ट्रिक ‘वर्क करणार नाहीये सत्त्याजी…” मी असे म्हणताच त्यांच्या चेहऱ्यावर हिंस्त्र भाव आलेत.. “मग तुला काय हवंय?” असे त्यांनी खुनशीपणे विचारताच “सांगतो… सर्व सांगतो… पण जर मी तुमच्याशी ‘इतक्या प्रेमाने’ वागतोय तर तुम्ही का चिडताय माझ्यावर?” असे म्हणून मी जणूकाही त्यांच्या जखमेवर मीठच चोळले.
“सर्वप्रथम तुम्ही मला तुमच्याकडील सामुग्री द्या…” मी असे म्हणताच त्यांनी जास्ती आढेवेढे न घेता आतून मला एक टेप व एक सीडी आणून दिली “या व्यतिरिक्त काही आहे का?” असे मी विचारताच – “नाही रे… फक्त इतकेच आहे…” असे त्या म्हणाल्यात. “गुड… आता तुम्हाला माझी सामुग्री घ्यायला माझ्याबरोबर चलावे लागेल…” मी असे म्हणताच – “ठीक आहे… मी कपडे बदलून येते…” असे त्या म्हणाल्यात. “नाही… तुम्ही फक्त “ह्याच्यावर” एक शाल लपेटा व लौकर चला कारण मला बाकीही कामे आहेत…” असे म्हणताच त्या ताबडतोब माझ्या म्हणण्याप्रमाणे तयार झाल्यात व त्यांच्या कारनेच आम्ही जिथे मी सामुग्री ठेवली होती त्या ‘Happy Colony ला गेलो.
तिथे गेल्यावर मी त्यांना Flat चे दार उघडून आत घेतले व त्यांना मिठीत घट्ट लपेटून बेडरुममध्ये घेऊन गेलो… त्यांना बेडवर ठेवून मी त्यांच्या अंगावरची शाल काढून टाकली व त्यांचे गडद चुंबन घेत त्यांच्या गाऊनमध्ये हात टाकून त्यांचे भलेमोठे उरोज दाबू लागलो.
“तुझी सामुग्री कुठे आहे?” असे त्यांनी विचारताच – “इथेच आहे… पण पहिले ‘हे’ व्हायलाच हवंय एकदा… तुम्हाला नाही का असं वाटत?” मी असे म्हणताच त्याही कामातुर झाल्यात आणि त्यांनीही मला घट्ट मिठी मारून माझी आवेगाने चुंबने घ्यायला सुरवात केली.
“एक मिनिट…” मी त्यांना थांबवले व – “आता इथे जेही होईल ते माझ्याच मर्जीने… तुमच्या मर्जीने नाही… आहे कबूल? नाहीतर आपण निघुयात…” मी असे म्हणताच त्याही नाईलाजाने “बरं बाबा… ठीक आहे… तू म्हणतोस ते करायला मी तयार आहे…” असे त्यांनी म्हणताच मी त्यांचे डोळे बंद करून व खिश्यातून कापसाचे दोन बोळे त्यांच्या डोळ्यावर ठेवून त्यानंतर त्यांचे डोळे कापडाने घट्ट बांधले… व त्यांचा गाऊन काढून तो जमिनीवर टाकला.
आता त्यांना काहीच दिसत नव्हते व दिसणारही नव्हते… पण त्यांच्या चेह-यावर मात्र मी ‘जेही करतोय ते त्यांना आवडत असल्याचेच भाव होते… (बरोबर आहे ना… ‘झवाड्या’ बाईला काहीही नवं आवडेलच ना!!) त्यांचा गाऊन जमिनीवर पडताच ठरल्याप्रमाणे पलंगाखालून माझे चार मित्र बाहेर निघाले व त्यांनी माझाकडे पाहताच – “भिडून जा…” असे मी खुणेनेच सांगितले. तेही माझ्या इशाऱ्यावर तिच्या अंगाला तिन्ही बाजूने भिडलेत व त्यामुळे – “अरे हे काय राजू?” असे त्यांनी आश्चर्याने म्हणताच – “मी तुम्हला पहिलेच म्हटले होते ना की ‘इथे’ तुम्हाला माझ्याच म्हणण्याप्रमाणे वागावे लागेल…” मी असे म्हणतच होतो तेवढ्यात माझ्या एका मित्राने ‘स्मन-ऑफ’चा एक ‘पटियाला’ पेग बनवून दिला व मी त्यांच्या ओठांना लावताच त्यांनीही तो ‘गप्पकन पिऊन टाकला… व मी त्यांना पुढे म्हणालो – “आणि सत्त्याजी आय प्रॉमिस… तुमच्याकरता ‘हा’ तुमच्या आयुष्यातील अत्यंत ‘युनिक’ अनुभव राहील… माझ्यावर विश्वास ठेवा…” मी त्यांचे चुंबन घेऊन त्यांना दाबत म्हणालो.
त्यावर त्यांचाही नाईलाज होताच पण त्याहीपेक्षा महत्वाचे म्हणजे त्याही चांगल्याच गरम झाल्यात कारण आता त्यांच्यावर होणारा ‘चौफेर हल्ला’ त्यांना प्रचंड आवडला होता. आता त्यांना आपल्यावर ‘कोण’ ‘किती’ व ‘कसे’ भिडले आहेत हे जरी त्यांना समजत नव्हते तरी ‘हा’ प्रकार ‘बेस्टच’ आहे याची त्यांना खात्री पटली होती… मी हळूच बाजूला झालो व माझ्या चार मित्रांना सत्त्याजी आता वेगवेगळ्या आघाड्यांवर ‘सांभाळत होत्या. मी Handicam काढून आता ‘रेकॉरडिंग’ला सुरवात केली.
थोड्यावेळ ‘सफिशीयन्ट’ रेकॉरडिंग झाल्यावर मी Handicam बाजूला ठेवला. व ठरल्याप्रमाणे पहिले दोघांनी, मग gap देऊन उरलेल्या तिघांनी व बेगवेगळ्या combination मध्ये आमच्यातल्या सर्वांनी प्रत्येकी दोनदोनदा सत्त्याला झवले… त्यादरम्यान ‘Easy जावं म्हणून सत्त्यावर ‘स्मन-ऑफ’चा मारा देखील सुरूच होता. सर्वात शेवटी आम्ही पाचही जणांनी सत्त्यावर एकदमच हल्ला चढवला… व ‘स्मन-ऑफ’ पीत पीत सत्त्याने सर्वांनाच ‘एकदम’ घेतले… समोर, मागे, तोंडात व दोन्ही हातात एक-एक असा हा ‘युनिक हल्ला सत्त्याने फारच हिमतीने झेलला… जसेच आम्ही बाजूला झालो तसेच तिने – “राजू… मला एक ‘डबल पेग’ पाज रे… व आता कमीतकमी मला अर्धा-एक तास विश्रांती हवी रे बाबा !!” असे म्हणताच मी माझ्या मित्रांना खूण केली व तिचे चुंबन घेऊन मी तिचे डोळे उघडले तोपर्यंत उरलेले वीर अदृश झाले होते.
मी दोघांसाठी एक-एक डबलपेग बनवला व एक ग्लास त्यांच्या हातात दिला… आम्ही दोघांनी ‘चियर्स करून ताबडतोब Bottoms-up केले… मी ग्लासेस पुन्हा एकदा भरले व त्यांना त्यांचा ग्लास दिला.
“सत्त्याजी… मी प्रॉमिस केल्याप्रमाणे ही घ्या तुमच्या ‘कामाची सामुग्री” असे म्हणून मी तिला एक पाकीट दिले. तिने ते उघडून पहिले तर त्यात तिला एक टेप, एक सीडी व पाचशेच्या दोन नोटा दिसल्यात.
“हे काय व कशाला?” त्या दोन्ही नोटा काढून दाखवत तिने मला विचारले असता – “तो तुझा ‘आताचा आमच्या सेवेचा मेहनताना’ आहे… आता आपला आजपर्यंतचा हिशोब बरोबर झाला!! So now ‘NO ISSUES’ between us… O.K??” मी सत्त्याला म्हणालो.
“Perfectly O.K.” सत्त्याजी म्हणाल्या “खरतर मला तुझी माफीच मागायची होती पण तू स्वतःच ‘या पद्धतीने’ हिशोब बरोबर केल्यामुळे…” असे म्हणून त्यांनी एक घोट घेतला…
“माफीची काहीही गरज नाही “सासूबाई” It’s O.K… मला तुम्ही फक्त एक प्रॉमिस करा की यापुढे तुम्ही माझ्याशी बोलतांना ‘औकात’ व ‘हैसियत’ हे शब्द वापरणार नाही… व ताबडतोब रेखाच्या मिस्टरांच्या बरोबरच नंदाच्या मिस्टरांचेही प्रमोशन करून द्या…” असे म्हणून मी त्यांचे चुंबन घेतले.
“आय प्रॉमिस पण जर मलाच ‘हजार रुपयांची गरज लागली तर??” सत्त्याने माझ्या चुंबनाची परतफेड करत मला विचारले.
“फक्त एक फोन करायचा… मग पुढे – ‘मै हूँ ना’… सासुबाई…” मी त्यांचे प्रेमाने चुंबन घेत म्हणालो.
समाप्त..