टकटक…
दारावर हलकी साद आली.
“आलो!आलो!!” पाठोपाठ सतप्पाचा आवाज गेला. दार उघडले.
समोर अंजली उभी होती. गडद निळ्या रंगाच्या साडी आणि काळ्या रंगाच्या मॅचिंग स्लीवलेस ब्लॉउजमध्ये. केस मोकळे सोडलेली. माफक मेकप केलेली. सुगंधित, तरुण, रूपगर्विता.
“खाली प्रसाद उभे आहेत त्याना हात दाखवा ते समजतील मी वर आलीये म्हणून.” एवढेच बोलून ती त्याच्या कडेने आत आली.
सताप्पा बाहेर गेला चाळीच्या व्हरंड्यातून त्याने खाली बाईकवर बसलेल्या प्रसादला हात केला. हेल्मेट घातलेल्या प्रसादने मान हालवली आणि तो किक मारून निघून गेला. सतप्पा त्याच्या खोलीत आला. अंजली त्याला पाठमोरी उभी होती. तिची ब्लाउजमधून दिसणारी गोरी गोरी पाठ आणि उत्तान नितांबाचा आकार पाहून त्याचे रक्त धमन्यांद्वारे त्याच्या ओटीपोटा खाली वाहू लागले.
****
“थोडं.. अजून… थोडं.. प्रसाद.. आणखी.. येस…”
“आह्ह्ह… अंजु… I am cumming!!”
“प्रसाद थोडं अजून…प्लिज….” अंजली कळवळली पण प्रसादचे उरकले होते. तो बाजूला झाला आणि धापा टाकू लागला. त्रासिक चेहऱ्याने अंजलीने पॅंटी चढवली आणि ती उठून बाथरूमला गेली.
बाथरूम मधून बाहेर आली. प्रसाद बनियन आणि शॉर्टवर बेडवर पडून तिच्याकडे पहात होता.
“सो सॉरी यार…” तो अपराधीपने म्हणाला.
“हम्म!” अंजली एवढीच उदगारली आणि झोपू लागली.
“नाही असं नाही अंजली… झोपू नको.. एक मिनिट… बोलूयात.. ” प्रसाद तिच्या खांद्यावर हात ठेवत म्हणाला.
“हम्म.. बोला.” ती त्याच्याकडे वळत म्हणाली.
“हे माझ्याकडून सतत असंच होत राहणं तुझ्यासाठी त्रासदायक आहे असं मला वाटतंय. मी खूप कमी पडतोय.” प्रसाद म्हणाला.
“प्लिज असं काही नाही.. तुम्ही एवढं मनाला लावून घेऊ नका होईल हळूहळू नीट सारं काही. ” अंजली म्हणाली.
” अंजु नीट व्हायचं असतं तर गेले एक वर्षभर जी काही ट्रीटमेंट घेतोय त्याने झालंच असतं ना? ” प्रसाद प्रश्न टाकत उत्तरला.
“अहो माझी काही तक्रार नाही काय तुम्ही पण निरर्थक गोष्टी घेऊन बसला आहात?” अंजली म्हणाली.
“असं नाहीतर मग मागच्या आठवड्यात जे मी पाहिलं त्याला पण काहीच अर्थ नाही का अंजु?” त्याने तिच्या डोळ्यात खोलवर पहात विचारले.
“कशाबद्दल बोलताय तुम्ही? ” अंजलीने विचारले.
“मागच्या बुधवारी आपण केले. त्यानंतर अर्ध्यातासाने मला जाग आली होती. त्यावेळी तू जे काही करत होतीस त्याबद्दल बोलतोय मी.” प्रसाद तिच्या सुंदर चेहऱ्याला निरखत म्हणाला.
“प्रसाद!!.. अहो.. ते…”
“श्श ss!! हे बघ अंजली, तुझं समाधान करण्याचा प्रामाणिक प्रयत्न मी करत असतो. पण माझा हा प्रॉब्लेम त्यात बाधा आणतो. मला तुला समाधानी पहायची जबर इच्छा आहे. पण ही नकोशी हतबलता.. काय करू याचे?” प्रसाद त्रासिक चेहरा करत बोलत होता.
“प्रसाद प्लिज तुम्ही शांत व्हा. किती मनाला लावून घेता? मी कधी काही तक्रार केलीये का या बाबतीत?” अंजली त्याला समजावण्याचा प्रयत्न करत होती.
“ते तर आणखी त्रासदायक आहे माझ्यासाठी. मी तुला अशा गोष्टीसाठी अपुरा पडतो जी नवरा बायकोमध्ये अति सामान्यरित्या असली पाहिजे. तुला पुरेपूर शारीरिक सुख मिळने ही माझी जबाबदारी आहे. त्यात जर माझ्याकडून कमतरता आहे तर त्याचं मी काहीतरी करायला हवंय.” प्रसाद म्हणाला.
“तुम्ही फार विचार करताय. मला तितकी काही अडचण नाहीये आणि तुम्ही ट्रीटमेंट घेतच आहात कि त्याचा परिणाम होतोय हळूहळू. आजच बघा मला खूप बरं वाटलं.. अहो खरंच.” त्याच्या मिठीत शिरत अंजली म्हणाली.
तिने भले तसे म्हटले असले तरी अपूर्णत्वाची जाणीव तीला आतून खूपच छळत होती. प्रसादवरच्या प्रेमापोटी त्याला नाराज न करणे ती तिचे कर्तव्य समजत होती. प्रसाद मात्र विचार मग्न होता. तिच्यासाठी काहीतरी पाऊल उचलणे त्याला गरजेचे वाटत होते. योग्य अयोग्यतेचा विचार तिच्या सुखापुढे त्याला गौण होता.
****
प्रसाद आणि अंजली लग्नाला सहा वर्षे झालेली. वय 30 आणि 26 एक मुलगा. प्रसादची प्रायव्हेट नोकरीं होती तर अंजली गृहिणी. अनुराग म्हणून तीन वर्षांचा मुलगा त्यांच्या संसारवेलीची शोभा वाढवत होता. प्रसादला व्यायामाची खूप आवड होती. शरीरसौष्ठव स्पर्धेमध्ये बक्षिसे मिळवण्याच्या ध्यासाने त्याने व्यायाम आणि आहारावर खूप मेहनत घेतली होती. अंजलीला अशा सुबक शरीराचा, देखणा, रांगडा गडी पती म्हणून मिळाल्याचा खूप अभिमान होता. लग्नानंतर प्रसाद अंजलीला प्रेमासोबतच जबरदस्त प्रणयाची सफर घडवू लागला. त्याचा स्टॅमिना आणि उत्तम प्रणय कौशल्य यावर अंजली खूपच खुश होती. तीला त्याचे व्यसन लागले होते. प्रसादच्या चांगल्या व्यक्तिमत्वावर भाळणाऱ्या स्त्रिया खूप होत्या. पण तो अंजलीवर अतोनात प्रेम करत असल्यामुळे त्याच्या मनात व्याभिचाराशी लांब लांबचे नाते असलेले सुद्धा विचार कधी आले नाहीत.
अनुरागच्या राहण्यापर्यंत अंजली आणि प्रसादने अगदी मनसोक्तपने प्रणय सुखाचा आनंद घेतला. जशी अंजली गर्भार राहिली. प्रसादने तिच्याशी प्रणय तिच्या काळजीपोटी बंद केला. तिलाही तशी इतकी इच्छा होत नव्हती. कधी मधी दोघेजन चुंबने घेत हलके फुलके सहवासाचे क्षण व्यतीत करत होते. प्रसाद एका इंडस्ट्रियल शरीरसौष्ठवं स्पर्धेची तयारी करत होता. त्याच्याकडे वेळ कमी होता आणि त्याला लवकरात लवकर त्याच्या शरीराची घडण मिळवायची होती. सरळ मार्गाने तसे ते थोडे अवघडच वाटत होते. त्यात त्याच्या ट्रेनरने त्याला creatine वापरण्याचा सल्ला दिला. एक महिना ते करुनसुद्धा त्याला मनाजोगा निकाल मिळेना. त्यामुळे त्याने शरीराचे स्नायू आणखी उठून दिसावेत म्हणून चुकीचा पर्याय निवडून एका अयोग्य व्यक्तीचा सल्ला मानत स्टेरॉईडचा पर्याय निवडला. स्टेरॉईड्स सगळेच वाईट नसतात पण त्यात गल्लत नक्कीच होऊ शकते.
उतावळेपणाने घेतलेला निर्णय त्याच्या चांगलाच अंगलट आला. त्याला पटकन निकाल मिळाल्यामुळे त्या स्टेरॉईडवर भरवसा बसला आणि पुढच्या तीन चार स्पर्धा त्याने तशा पद्धतीने जिंकल्या. अनुरागचा जन्म झाला. प्रसाद आणि अंजली दोघेही आनंदात होते. आयुष्य परत रुळावर आले. पण, ज्या दिवशी प्रसाद आणि अंजली तिच्या बाळंतपणा नंतर पहिल्यांदाच रात्री जवळ आले. तेव्हा प्रसादला आधी सारखे उत्साही वाटेना. प्रसादचे स्नायूयुक्त शरीर आणि वर्षभराचा विरह अंजलीला खूप कामातूर करणारा ठरला होता. तिची अपेक्षा होती कि प्रसादच्या कामशक्तीने तिचे चांगलेच समाधान होणार होते. पण प्रत्यक्षात जेव्हा दोघे एकमेकांना प्रणयबद्ध करू लागले आणि जेव्हा तो क्षण आला. त्यावेळी प्रसादच्या लिंगात काही हालचाल दिसेना.
अंजलीने हाताने हलवून तोंडात घेऊन सर्व प्रयत्न करून पाहिले. पण ते शक्य होतं नव्हते. एरवी अंजलीची भरगच्च काया नुसती येऊन खेटली तरी प्रसादच्या लिंगात दौडणारे गरम रक्त आज मात्र थंड पडले होते. विषय काळजीचा होता. प्रसाद डॉक्टर कडे गेला आणि त्यात स्पष्ट झाले कि स्टेरॉईडच्या चुकीच्या वापराने प्रसादची काम शक्ती क्षीण झाली होती. त्याच्या लिंगाच्या नसा ढील्या पडल्या होत्या. औषधोपचार सुरु झाले. हळूहळू किंचित फरक पडला. अगदीच पूर्वीप्रमाणे नाही पण पुढच्या सहा आठ महिन्यात प्रसादचे लिंग काही प्रमाणात कठीण्य मिळवू लागले. पण स्तंभन शक्तीचा मात्र भयानक क्षय झाला अगदी 15-20 मिनिटे सहज पणे टिकून राहणारा त्याचा सय्यम काहीच धक्क्यात गारद होऊ लागला.
पुढचे वर्ष असेच गेले. मुलाकडे लक्ष देण्यात आणि घर सांभाळण्यात अंजलीचा वेळ जात असला तरी रात्री तिची तळमळ होत होती. तिचा सक्षम पती नेमका तीला समाधानी करण्यात अक्षम ठरत होता. तारुण्याच्या ऐन भरात त्याच्या कामभावना लोप पावल्या होत्या. तरीपण तो निव्वळ अंजलीच्या समाधानासाठी स्वतःशी झगडून तिच्यासोबत प्रणयासाठी स्वतःला सिद्ध करू पहात होता. पण दिवसेंदिवस त्याचे प्रयत्न वाया चालले होते. एका दिवशी तर असंच निष्फळ काम कर्म झाल्यावर अर्ध्यातासाने त्याने अंजलीला तिच्या पॅंटीमध्ये हात घालून हस्तमैथुन करताना पाहिले आणि त्याला तिच्या होणाऱ्या कुचंबनेची जाणीव झाली. त्या विचारांनी त्याचे मनोविश्व व्यापले.
अशाच एका दिवशी मुलाला घेऊन ते एका मॉल मध्ये गेले होते. अंजलीला इतर कपड्यांचे तसे वावडे नव्हते पण ती साडीचाच आग्रह धरायची. खरंतर साडीमध्ये तिचं व्यक्तिमत्व आणि त्याचे आखीव रेखीव आकार अगदी उठून दिसायचे. तिचा मूळचा गोरा रंग प्रेग्नन्सी नंतर आणखीणच खुलला होता. काळे भोर केस लांबलचक वेणीमध्ये नितंबावर जाऊन रूळले होते. लाल रंगाच्या साडीमध्ये तिची उंच चण खूपच मादक दिसत होती. प्रेग्नन्सी नंतर अंजलीच्या मापामध्ये सगळीकडून भर पडली असली तरी तिचे पोट मात्र कमी सुटले होते ते सरळ होते. त्यामुळे तिची साडी शरीराला चापून बसली कि तिचे उठाव आणखी विलोभनीय दिसत होते. पायातल्या पैंजणांची अगदी हलकी किणकीण तिच्या अस्तित्वाची जाणीव पाहणाऱ्याला आणखी बेभान करत होती. तिची मादक आणि शरीराला हेलकावे देणारी चाल तिच्या लवलवत्या वळणदार शरीराचे दर्शन आणखी उत्तान करत होती. तिची शरीराला शोभेल अशी भारदस्त स्तनद्वयांची जोडी चालताना हलके थरथरत होती. मॉल मध्ये येणारा जवळजवळ प्रत्येक पुरुष तीला दुसऱ्यांदा न्याहाळत जात होता. तर काहीजण ह्या कुटुंबाकडे पाहून त्यांचं मनातच कौतुक करत होते. गोंडस मुलगा पिळदार शरीराचा उमदा पुरुष आणि अप्सरेला लाजवेल अशी सुंदर स्त्री. वरून तर सगळं अगदी परी कथेसारखंच होतं.
प्रसादच्या नजरेने तरी अजून तीला वखावखणाऱ्या लालसेने पाहणाऱ्या पुरुषांची नोंद घेतली नव्हती. ते एका आउटलेट मध्ये आले जिथे अंजलीला काही प्रसाधने घ्यायची होती. एक दोन लिपस्टिक्स च्या शेड्स, फेशियल, कंपाऊंड किट्स वैगरे घेऊन ती नेलपेंट्स कडे आली. प्रसाद अनुरागला रिझवण्यात मग्न होता. नेलपेंटच्या तिथे असलेल्या काउन्टर वर एक माणूस होता. तो अंजलीला शेड्स दाखवू लागला. अंजलीचे लक्ष शेड्स कडे होते पण त्या माणसाचे संपूर्ण अंजलीकडे होते. तिच्या सुंदर चेहऱ्याकडे चेहऱ्याच्या खाली गोर्या गळ्याकडे खांद्याकडे आणि साडीमागे असणाऱ्या गरगरीत स्तनांकडे वारंवार पाहत होता. नेमकं तेच प्रसादने ताडले. पहिली प्रतिक्रिया स्वाभाविकच त्याला न रुचणारी होती. त्याने तिथे प्रवेश करून त्या माणसाला थोडा धाक दाखवणे योग्य होते. पण.. काहीतरी त्याला रोखत होते. आतून काहीतरी. कुठलातरी विचार.
अचानक तो विचार चमकला आणि त्याला समजले कि पुरुष म्हणून आपणच अंजलीला सुख देण्याची जबाबदारी घेतोय पण मग आपल्याने होत नाहीये तर, त्यासाठी इतर पर्यायांचा विचार आपण केलाच नाही. पण ह्या पर्यायांचा विचार आपण केला तरी यामध्ये अंजलीची संमती असनेही तितकेच गरजेचे होते. त्याला त्या प्रकारचा काहीतरी निर्देश तिच्याकडून मिळणे अपेक्षित होते. तो लवकरच मिळणार होता हे त्याला माहित नव्हते.
“मॅडम असं नुसतं बघून शेड कशी दिसतीये नीट नाय कळणार. असं करा लावून बघा सॅम्पल एखाद्या बोटावर.” तो माणूस तिच्याकडे लघळ पणे बघत सुचवत होता.
प्रसादने ते ऐकले. त्याने फोन कानाला लावला आणि मुलाला कडेवर घेऊन इकडे तिकडे घुटमळू लागला.
“ठीके. ” अंजली म्हणाली.
“हा डिस्प्ले कॉउंटर आहे. ह्या काउंटर वर या.” असे म्हणत तो अंजलीला त्या शॉपच्या कोपऱ्यात घेऊन गेला.
तितक्यात त्याला काही सुचले. त्याच्या खिशात अंजलीचा फोन होता. त्याने तो घेतला आणि त्यावर स्वतःच्या मोबाईल पटकन call लावला. आपला फोन म्यूट करत तो अंजली जवळ गेला.
“अगं तुझा फोन ठेव तुझ्याजवळ. तुझं उरकतंय तोवर मी अनुरागला toy ट्रेन पाहतो toy शॉप मध्ये. मला call कर झालं कि.” एवढं बोलून त्याने तिच्या जवळ फोन ठेवला आणि तो अनुरागला घेऊन लगबगीने बाहेर पडला.
काही सेकंद बाहेर थांबला आणि नंतर परत त्याच शॉपमध्ये घुसून लांबून त्याना दिसणार नाही अशा बेताने एका पिलर मागे तो उभा राहिला. फोनवर त्याने कानोसा घेणे सुरूच ठेवले.
“मघाच्या तुम्हाला आवडलेल्या शेड आहेत इथं. त्यातली एखादी बघा ट्राय करून.” तो तीला म्हणत होता.
“हम्म. ठीके करते .” अंजली म्हणाली.
त्याने कापड आणि थिनर ची बॉटल हातात घेतलेली प्रसादने पहिली.
“आधीची काढावं लागल.” तो म्हणाला. थिनर त्याने कपडावर ओतले. बोलताना तो सतत एक प्रकारचे लघळ हास्य तोंडावर ठेऊन होता. तो तीला दाखवत होता कि तिचा सहवास त्याला आवडतं आहे.
अंजलीने हात पुढे मागे करत असताना त्याने पटकन तिचे बोट धरले आणि नखावर कापड पुसू लागला.
अंजलीचे खांदे दचकून वर गेलेले प्रसादने सपशेल पाहिले. लग्नाच्या सुरुवातीला प्रसादने तीला अचानक स्पर्श केला कि ती अशीच दचकायची आणि लाजायची. त्याला ते आठवले. ह्या पुरुषाने स्पर्श केल्यावर ती अशीच दचकलेली त्याने पाहिली.
तो कपडाने तिचे बोट दाबून चोळत होता.
” मॅडम तुमची बोटं छान आहेत. खूप कमी लेडीज येतात ज्यांचे हात एवढे सुंदर असतात.” तिचा नवरा इथे नाही असं पाहून हा माणूस धाडस करत होता. आपल्याला त्या माणसाने पाहिलंय आपण एका मिनिटात त्याची मुंडी मुरगाळू शकतो हे त्याला माहित असूनपण तो आपल्या पत्नीशी फ्लर्ट करू पाहतोय म्हणजे अंजलीच सौंदर्य त्याला किती प्रभावीत करत होते ते दिसत होते.
अंजलीचा श्वास जलद झाला होता हे तिच्या खांद्याच्या हालचालीवरून प्रसादला कळत होते.
“तो मरून कलर पहिले… हं… च… लावा..” अंजलीचा अस्वस्थ आवाज प्रसादच्या कानावर पडला. त्याचेही हृदय जोरात धडधडू लागले.
हो.. लावतो कि… पण खरंच मॅडम.. तुमच्या हाताची बोटं खूप मस्त आहेत अगदी कुठलाही रंग त्यावर खुलून दिसेल. एक सांगू मॅडम? तुम्हाला बाळ आहे असं अजिबातच वाटत नाही..म्हणजे तजेला अगदी टिकून आहे तुमचा.” तो आता आणखी वाढीव बोलत होता.
“लवकर करता का प्लिज हे वाट पाहत असतील.” ती त्याला रोखण्यासाठी काहीही न बोलता उलट लटका विरोध दाखवत होती. खरंतर आपल्या सुंदर दिसण्याचा अभिमान अंजलीला होताच. तोच धागा त्या माणसाने पकडून तिची स्तुती चालवली होती. गेल्या काही दिवसात आलेली शारीरिक अस्वस्थता, प्रसादचा पुरुष म्हणून अपुरा पडत असलेला प्रभाव आणि नेमकी त्याचं वेळी अशा अवस्थेत परपुरुषांकडून असं आक्रमक वागलं जाणं यात ती संभ्रमित झाली होती. तीला खरंच धुंद करणाऱ्या पुरुषी सहवासाची नितांत निकडं होती.
“नक्कीच मॅडम!! पण कसंय ना नेहमी नेहमी तुमच्यासारखे कस्टमर्स थोडीच येतात. आम्हालाही वाटतं ना मग थोडी नीट सर्व्हिस द्यावी.” असे म्हणत त्याने अचानक तिच्या मधल्या बोटाच्या आणि तर्जणीच्या मधल्या भागात हलकेच अंगठ्याने दाबले.
“आह्ह्ह.. स्स्स्स्स..” अंजलीचा आवाज अगदी स्पष्ट होता. प्रसादची कानशिले गरम झाली.
“म..माझे मिस्टर येतील..प्लिज.” ती इकडे तिकडे नजर टाकत बोलली. पण प्रसाद तीला दिसला नाही.
” नाही ओ.. उगाच का काळजी करता. काही चुकीचे नाही करत आहोत आपण .. नेल पॉलिशचा शेड ट्राय करतोय आपण. ” त्याने तिच्या हातावर आता बिनधास्त हात फिरवत तीला इशारा केला. “आणि तुमच्या सुंदर हातांवर कोणती शेड सुंदर दिसेल हे ठरवायला थोडा वेळ लागणारच ना?” तो लोचट हसत बोलला.
“न.. नको.. राहू दया…ती मरून कलरची दया… मी.. मी घरी लावेन…” अंजली कशीबशी श्वासावर नियंत्रण राखत बोलली.
“मॅडम तुम्ही का तसदी घेता मला बोलवा कि लावायला. जिकडे बोलवाल तिकडे येईन मी.” तिच्या कोपरापर्यंत हात फिरवत तो सेल्समन म्हणाला.
“कोणी बघेल.. प्लिज… ” ती अजिजीने म्हणाली.
“बरं. हे कार्ड घ्या… Call करा मला.” तिच्या हातात कार्ड कोंबत तो म्हणाला.
“आणि हो… ही मरून कलरची शेड न्या अशीच माझ्याकडून गिफ्ट. बोलवा मला.. मी देईन लावून असे म्हणत त्याने उघडपने तिच्या खांद्याला थोपटले.
अंजली तिथून निघालेली बघत प्रसादने पटकन call कट केला आणि दुकानातून बाहेर पडला. घरी येताना दोघे गप्प होते. अंजली चळली जाऊ शकते याचा शोध दोघांनाही लागला होता. अंजलीचे चळणे आपण सहन करू शकतो हे प्रसादला कळून चुकले होते. तर, आपल्या बंड शरीराला पुरुषाची सध्या किती गरज आहे याची जाणीव अंजलीला झाली होती. मार्ग निघणं गरजेचं होतं.
-क्रमशः
लोकप्रिय आणि नवनवीन कथा संग्रह
सुरवात फारच छान केली आहे,