परतफेड भाग २

समोर स्क्रीन वरती हलणाऱ्या दृश्यावरून माझी नजर ढळत नव्हती. माझ्या डोळ्यातून पाण्याच्या धारा भावनिक झाल्यामुळे वाहात होत्या, अगतिक असल्यामुळे वाहात होत्या कि, बराच वेळ पापणी सुद्धा न लवल्यामुळे वाहात होत्या हे मलाच समजत नव्हते. माझी सर्वात जवळची व्यक्ती मला अशा प्रकारच्या भावनिक वादळात फेकून देईल असे मला कधीच वाटले नव्हते. जे आहे ते खरेच घडत आहे कि, स्वप्नांनी माझ्यासोबत छळवाद मांडला आहे. माझा मेंदू याचा निकाल लावू शकत नव्हता. मी नुसता बघ्याची भूमिका पार पाडण्याव्यतिरिक्त काहीही करू शकत नव्हतो. पण घडणाऱ्या प्रकाराची कारणमीमांसा आणि त्याची पार्श्वभूमी मला जाणून घ्यायची होती. त्याची उत्तरे मला एकाच व्यक्ती कडून मिळणार होती.

****

समिधा. माझ्या आयुष्याला पडलेलं एक गोड स्वप्न. समिधाच्या रूपाने माझ्या आयुष्याच्या सुखाचा परमोच्च बिंदू मी गाठला. समिधाने १५ दिवस सुट्टी काढली होती. मोजक्या लोकांच्या उपस्थितीत एका मोठ्या आलिशान हॉटेलमध्ये आम्ही लग्न केले. २-३ दिवस घरच्यांच्या सांगण्यावरून देवदेव, सत्यनारायण वैगरे सर्व पार पाडले आणि मग केरळला समिधा आणि मी एकमेकांच्या सहवासात एकरूप होण्यासाठी गेलो. समिधाचे सौंदर्य खरेच अलौकिक होते. तिचे रेशमी त्वचेचे उष्ण स्पर्श शरीराला होताना माझ्या स्वतःवरच्या नियंत्रणाला खूप कष्ट पडत होते. तिचा कमनीय पण भयानक मादक बांधा. तिचे प्रमाणबद्ध अवयव खूप साऱ्या प्रणयासाठीच बनलेले होते. समिधा खरेच बिछान्यामध्ये माझ्यावर शृंगाराची बरसात करत होती. ती आणि मी एकमेकांवर अगदी तुटून पडत होतो. माझे काम कौशल्य पणाला लावत मी तिच्या शरीराचे भरपूर लाड करत होतो. आता माझ्या प्रणयाला प्रेमाची साथ होती, नुसती वासनाच नाही तर जिव्हाळा होता. माझे परिपूर्ण समाधान होत होते. समिधाही माझ्या पौरुषावर खुश होती.

समिधाच्या माझ्या घरात येण्यामुळे माझ्या घराला उबदार वातावरण प्राप्त झाले. स्त्रीचे घरात असणेच किती प्रभावी असते ह्याचा मला लगेच अनुभव आला. आम्ही दोघेही लग्नानंतर अगदी दूध साखरे प्रमाणे आमच्या संसारात विरघळून गेलो. तिचा सहवास, तिचा सुगंध, तिचा उन्माद, तिचा प्रतिसाद, तिचे नखरे, तिचे लटके राग, तिच्या खोड्या.. काय न किती गोष्टी सगळ्या माझ्यासाठी अतिशय प्रिय झाल्या होत्या. सतत एकमेकांच्या सहवासाची ओढ आम्हाला जाणवत असे. तिचे राहणीमान खास होते. ऑफिससाठी ती साड्या वापरत होती. पण इतरवेळी मात्र ती आवर्जून वेस्टर्न कपडे घालत असे. शॉर्ट्स, स्कर्ट्स, तंग टी शर्ट्स, तिच्या प्रमाणबद्ध पण भरीव मांड्या आणि आकर्षक नितम्ब दाखवणाऱ्या जीन्स. समिधाला लग्नानंतर स्वतःला छान आवरूनच बाहेर पडायला आवडत होते. आमच्यामध्ये होणाऱ्या भरपूर शृंगाराने ती आणखीनच खुलली होती. सुखाची साय तिच्या अंगावर चढली होती. अजून एक, तिला माझ्या बाईक रायडिंगचा थरार जाम आवडला होता. तिला स्वतःलाच असे काहीतरी करायचे होते. म्हणून मी तिला नुसते प्रोत्साहनच नाही तर साथही देऊ शकतो हे माहित झाल्यावर ती खूपच आनंदली होती. खूपच कमी वेळात ती माझी हिमालयन चालवायला शिकली. तिची सुबक उंच डौलदार आकृती बुलेट वर बसलेली पाहताना कित्येकांच्या माना वळत होत्या आणि काळजाचे ठोकेही चुकत होते. समिधासारखी जबरदस्त आणि सुंदर सहचारिणी मिळाल्याबद्दल मी आयुष्याचे खूप आभार मानत होतो.
.
पण तिच्या बाबतीत एक गोष्ट मला फार त्रासदायक होती. आम्ही कुठेही सार्वजनिक ठिकाणी गेलो कि काही खालच्या दर्जाचे पुरुष तिला फारच उघड उघड बघायचे. एखादा वेटर, सेल्समन, वॉचमन, पार्किंग वाला माणूस, मार्केटमध्ये गेलो तर रस्त्यावरचे फेरीवाले. म्हणजे असे नाही कि ते लोक इतर स्त्रियांना बघत नसतील पण समिधाच्या बाबतीत मला हि गोष्ट प्रकर्षाने जाणवली कि जरा चांगल्या क्लासचे लोक बघत असतील तर ते थोडावेळ नेत्रसुख घेऊन सोडून देत होते कारण मी सोबत असायचो. पण हे खालच्या वर्गातले लोक मात्र जरा जास्तच धारिष्ट्य दाखवत होते. काहीवेळा तर समिधाला जाणवणार नाही अशा प्रकारे मी रागाने बघून अशा माणसांना नजर वळवण्यासाठी भाग पाडत असे. समिधा मात्र त्यांच्या वखवखणाऱ्या नजरेपासून अनभिज्ञ आहे असेच मला जाणवत होते. तिच्या शरीरावर रेंगाळणारी नजर खरेतर तिला आधी जाणवायला हवी होती. ती मला जाणवत होती. समिधाच्या तरल मनाला अशा गोष्टी जाणवणे शक्य नव्हते. ती तिच्या आयुष्यात आनंदी राहणेच पसंत करत होती. मला तिला हे सांगून उगाच डिस्टर्ब् करायचे नव्हते. पण तिला काही धोका होणार नाही ह्याची काळजी मात्र मी स्वतः घेत होतो.

मला मधूनच आमच्या हनिमूनचा तो प्रसंग आठवायचा आणि काहीतरी विचित्र भावना मनात यायची. पण मन लगेचच ते विचार झटकून टाकत असे. केरळला गेलो होतो तेव्हा आम्ही एक हाऊस बोट बुक केली होती. एका दिवसासाठी. नदी फिरवून आणण्यासाठी आमच्या सोबत एक नावाडी होता. उघडाबंब असा तो काळा सावळा केसाळ माणूस समिधाला ज्यातऱ्हेने पाहात होता ते पाहून खरेतर मला जाम राग आला होता पण मी शांत राहिलो. मी तिथे नसतो तर निश्चितच समिधाला त्याने काय केले असते देव जाणे. समिधा अगदी निर्मळ मनाने ती सफर एन्जॉय करत होती. बोटीमध्ये त्याच्यासमोर पांढऱ्या शॉर्ट्समध्ये वावरत होती. तिच्या नितळ शुभ्र मांड्या पाहून तो चेकाळला असावा. समिधा शक्यतो बोटीच्या पुढच्या भागात होती. मी पण तिच्यासोबत होतो पण ऊन आणि नदीचा उष्मा ह्यामुळे मी हैराण होऊन मधून मधून बोटीच्या छपरामध्ये परतत होतो. समिधा अजिबातच माईंड करत नव्हती. तिचे लक्ष नदी आणि आजूबाजूच्या जंगलावरच होते. कॅमेरा घेऊन ती सतत फोटो काढत होती. एकदोन वेळा मी नोंदले कि तो माणूस समिधाच्या संपूर्ण शरीराकडे पाहून स्वतःची लुंगी नीट करत होता. मी जरासा उदासपण अनुभवत होतो. कोण जाणे का. पण समिधाचे निरागसपणे ती सफर एन्जॉय करणे आणि त्या माणसाचे हरकत घेण्याजोगे तिच्याकडे बघणे मला अस्वस्थ करत होते.

मी छोट्या आईसबॉक्स मध्ये बिअर आणल्या होत्या. समिधाने एक बिअर घेतली होती. माझी ३री चालली होती. नदीची सफर जवळजवळ ५ ते ६ तास होती. मी पहिल्या २ तासातच बिअर ने आऊट झालो. मी हाऊस बोटच्या आत जाऊन पडलो. कितीवेळाने जाग आली माहित नाही. पण धडपडत कसातरी उठलो आणि मागच्या बाजूला आच्छादलेल्या ताडपत्रीच्या झडपेतून बाहेर नजर टाकली तेव्हा दिसले कि समिधा बोटीच्या मागे असलेल्या लाकडाला डोके टेकून शांत पडली होती. मला तिचे फक्त डोके दिसत होते. चेहऱ्यावरचे हावभाव मरगळलेल्या झोपेसारखे दिसत होते. कदाचित तिलाही एका बिअर आणि थकव्याने डुलकी आली असावी. तो नावाडी तिच्यासोबत बाहेर होता. मला त्या अवस्थेतही तिच्याबद्दल थोडे असुरक्षित वाटले. पण मलाही खूपच तारवाटल्यासारखे झाले होते मी परत पडलो आणि झोपलो. संध्याकाळी मला समिधाने उठवले. मला प्रश्न इतकाच पडला होता कि जर तिला पण झोप आली होती तर ती माझ्याकडे येऊन का झोपली नाही? कदाचित तिला मोकळी हवाच हवी असेल. तो प्रसंग माझ्या तुरळक गोष्टींसहित असाच लक्षात राहिला. पण त्यात काही लपले होते. काय त्याचा उलगडा पुढचे आयुष्य करून देणार होते.

आमच्या रुटीनमध्ये जरा चेंज आला होता. हल्ली हल्ली मी शेअर मार्केटिंगच्या मार्गदर्शनासाठी काही कॉर्पोरेट्स मध्ये लेक्चरसाठी जाणे सुरु केले होते. आठवड्यातून २-३ वेळा ३-४ तास. तेवढाच माझ्या मार्गदर्शनाचा इतरांनाही लाभ व्हावा हा हेतू होता. ज्यांना ठाऊक होते ते माझे मित्र असे सेशन्स भरवत असे आणि मला पण बोलावत असे. मला थोडा चेंज मिळत असल्यामुळे मीही जात होतो. पण मग आता घरकामासाठी बाई लावण्याची गरज निर्माण झाली होती. समिधाच्या जवळ झालेल्या काही लेडीजच्या ओळखीने आमच्या घराजवळच्या वस्तीतूनच येणारी एक थोडी वयस्कर बाई तिचे नाव शोभा आत्या होते तिला कामासाठी ठेवले. शोभा अत्त्याला आमच्याकडे झाडू, फरशी, सफाई, स्वयंपाक आणि कपडे वाळत घालणे. ह्या कामासाठी रुजू झाली. तिचे वय पासष्टीच्या आसपास होते त्यामुळे ती किती दिवस काम करणार आमच्यासाठी कोडे होते पण तिला गरज होती जी आम्हाला दिसली मग आम्ही तिलाच ठेऊन घेतले. दिवसभर सगळी कामे उरकून ती जात असे. मी घरी असलो तर माझे जेवण आणि नसलो तर नाही. पण मी तिचा पगार फिक्स ठेवला. तिच्या नजरेत आमच्यासाठी कृतज्ञता दिसत असे.

पण एकच अडचण मला जाणवली होती ती म्हणजे तिला एक मतिमंद मुलगा होता. त्याचा अवतार गबाळाच असायचा. जुना चुरगळलेला शर्ट आणि खाली बर्मुडा किंवा कधीतरी पॅन्ट. केस कुरळे काहीसे पांढरे आणि राठ होते. त्याचे डोळे फारच मोठे होते. असे वाटायचे कि खोबणीतून बाहेर येतील. तोंडावर सतत विचकट हास्य असल्यासारखा जबडा दात दाखवत उघडा असायचा. काळी आणि रापलेली त्वचा. शरीर यष्टी जेमतेम होती. बैलबुद्धीने काम करण्याची तर्हा असल्याने सांगेल तेवढेच काम करायचा. बोलताना अडखळत आणि बऱ्याचदा दोन दोन वेळा एकच शब्द बोलायचा. लहान असता तर ठीक पण तो वयाने माझ्यापेक्षा ७-८ वर्षे मोठा होता. शोभा आत्याने ती गर्भार असताना तिच्या नवऱ्याने ढकलल्याचे सांगितले. ह्याच्या मेंदूला पोटात असतानाच दुखापत झाली आणि तो तसा झाला. नीट बोलता न येणे आणि झटकन प्रतिक्रिया देणे त्याला जमत नसे. बळी त्याचे नाव. चाळीशीत असलेल्या बळीचे एकदा लग्न लावण्यात शोभा आत्याला यश आले होते. गावाकडची अतिशय गरीब घरातली मुलगी तिने त्याच्यासाठी केली, पण मतिमंदाची बायको कशी टिकणार. ती वस्तीतल्याच कोणासोबत तरी पळून गेली. तेव्हापासून तो एकटा होता.

पहिल्यांदा तो आमच्या घरी आला तेव्हा मला पाहिल्यावर तो मान खाली घालून उभा राहिला. भीती कि लाज ते कळले नाही, पण जेव्हा समिधा समोर आली ते पण शॉर्ट्स मध्ये तेव्हा त्याची ती खालीच असलेली पण तिरकी नजर मला काही ठीक वाटली नाही. मला जाणवले कि बुद्धीने तो मंद असला तरी शारीरिक गरज वयानुसार प्रगल्भ झाली होती. तो त्याच्या आईला बघायला अधून मधून यायचा. पण मग काही दिवसांनी त्याची भीड चेपली. शोभा आत्याच्या सांगण्यामुळे तो घरातली इतर काही कामे पण करू लागला. दळण आणणे, गाडी धुणे, पार्किंग धुणे आणि झाडांना पाणी द्यायचे काम तो करू लागला. त्याबदल्यात त्यालापण मी काही पैसे देऊ लागलो.

समिधाकडे त्याचे बघणे मला जरा नकोसे वाटत होते पण शोभा आत्याच्या परिस्थितीकडे पाहून मी त्याकडे दुर्लक्ष करत होतो. तरीही मला एक दोन वेळा तो जरा जास्तच टक लावून पाहताना दिसला तेव्हा मला थोडी काळजी घेणे आवश्यक वाटले. मी समिधाला त्याबद्दल बोलणार नव्हतो. तिला कसे कपडे घालावे किंवा किती मोकळे राहावे ह्याबद्दल मी कधीच काहीही बोलत नसायचो. मला ते आवडायचेही नाही. तो तिचा प्रश्न होता. पण तिला प्रोटेक्ट करणे माझे काम होते जे मी नक्कीच करणार होतो. शिवाय एक बाहेरचा माणूस घरात वावरतो म्हणजे त्याच्यावर लक्ष देण्याची मला गरज वाटत होती. म्हणून मी एका सिक्युरिटी कंपनीला अप्रोच करत हिडन कॅमेर्यांबद्दल माहिती मिळवली. जेणेकरून मला सर्व घरावर वॉच ठेवता येईल. ह्याबद्दल मी समिधालापण सांगितले नाही. मला तिच्या प्रायव्हसीला असे सांगून अडथळा आणायचा नव्हता. एका दुपारी मी त्या लोकांकडून कॅमेरे इन्स्टॉल करून घेतले. कॅमेरे जिथून इलेक्ट्रिकल सप्लाय असतात अशा ठिकाणी बसवण्यात आले होते. त्यामुळे तिथे हात लागण्याचा संभव नव्हता. इलेक्ट्रिक उपकरणांमध्ये ते बसवले त्यामुळे त्यांना ऑटो चार्जिंग होत होते. माझ्या वर्कस्टेशनवर त्यांचा डिस्प्ले आला आणि सर्व खोल्यांची दृश्ये मी माझ्या स्क्रीनवर पाहू शकणार होतो. अगदी जिममध्ये हि कॅमेरा बसवला गेला. आता मी निर्धास्त झालो. घरात घडणारी कसलीही घटना मला समजू शकणार होती. शिवाय आवाजही अगदी स्पष्ट येत होते. पण तसे काहीही आक्षेपार्ह घडत नव्हते. बळी समिधा समोर आली कि तिच्याकडे चोरून पाहण्यावाचून काहीही करत नव्हता. शोभा आत्या इमाने इतबारे कामात मग्न असायची. मला काहीही आक्षेपार्ह आढळत नव्हते.

काही दिवसांनी मला आणि समिधाला लेहला बाईक रायडिंगचा थरार अनुभवण्याची हुक्की आली. आठवडाभर आम्ही दोघे लेहला रवाना झालो. गेलो होतो आयुष्याचा थरार अनुभवायला पण मला माहित नव्हते माझ्या आयुष्याची उतरंड सुरु व्हायचा काळही आला होता. आम्ही दोघे दोन वेगवेगळ्या बाईक्स भाड्याने घेऊन घाटातून चाललो असताना माझ्या ओव्हर कॉन्फिडन्सने माती केली. मी चालत्या बाइकवरूनच समिधाच्या रायडिंगचा विडिओ काढत होतो. मी नसते धाडस करत होतो. बहुतेक माझ्या गाडीचा टायर दगडावरून घसरला आणि मी रस्ता सोडला. घसरून माझी बाईक घाटाच्या कठड्याला जाऊन धडकली. मला ताबा मिळवण्याचा जराही अवधी मिळाला नाही आणि मी शंभर दीडशे फूट खोल दरीत गाडीसकट कोसळलो. माझी कशावर तरी आपटल्याची जाणीवही पुसट झाली आणि मी बेशुद्ध झालो.

कानावर दुरून आवाज आल्यासारखी कुजबुज ऐकू येत होती. जाणिवांचे अस्पष्ट स्पर्श मनाला होत होते. मधेच काहीतरी दिसायचे आणि त्याचा अर्थबोध व्हायच्या आत मी झोपी जायचो. किती काळ गेला मला माहित नाही. पण एका क्षणी मला जाग आली. पाठमोरी समिधा खिडकीचे पडदे सरकावताना मला पुसटशी दिसू लागली. कोवळ्या उन्हाची तिरीप त्या खोलीमध्ये पडली होती. मी इथे कधी आणि कसा आलो ह्याचे काहीही आठव मला जाणवत नव्हते. शरीर जखडल्यासारखे झाले होते. हालचाल करता येत नव्हती. उजवा हात हलवला तो हलला. पण बाकी शरीर कितीही मनात आणले तरी हलवता येत नव्हते. काहीतरी भयानक घडले आहे एवढेच मला समाजत होते. मी बोलण्याचा प्रयत्न केला पण तेवढी ताकत माझ्यात नाही असे मला वाटले. घशातून नुसताच कण्हल्यासारखा आवाज आला. पण तो ऐकून समिधा माझ्याकडे वळली. संथपणे चालत येत तिने माझ्याकडे पहिले.

“झालास जागा?” ती म्हणाली.

मला तिच्याकडून एवढा कोरडेपणा अपेक्षितच नव्हता. मी एवढ्या मोठ्या अपघातातून वाचलो असताना ती एवढी स्थिर कशी. मला वाटले ती तत्परतेने माझ्या जवळ येऊन बसेल मला मिठीत घेईल. पण तसे न करता ती उभी राहिली. मी नुसता तिच्याकडे बघत राहिलो. तिने मोबाईल काढला आणि कॉल केला.

“डॉक्टर!… येस …तो जागा झालाय.” असे म्हणून तिने कॉल कट केला.

काही वेळातच डॉक्टर आले. त्याने मला चेक केले. डोळ्यात टॉर्च मारून झाक पहिली. नंतर ते आणि समिधा बाहेर गेले. काही मिनिटांनी समिधा आली.

“गुड न्यूज फॉर यू… २-३ दिवसात आपण घरी असू. ३ आठवडे झालेत इथेच. कंटाळा आलाय आता मला.” ती म्हणाली.

बराच वेळ गेला होता. मला काहीच जाणीव नव्हती. समिधाचे वागणे मात्र फारच मनाला लागत होते. ती माझी फारशी काळजी वाटून घेतच नव्हती. तिने जे काही असेल ते हॉस्पिटल स्टाफलाच करायला लावले होते.

मी दगड झालो होतो. शरीर आणि मनाने. समिधा असे का वागत होती कळत नव्हते. मी घरी आणला गेलो. माझ्या स्टडीच्या रूममध्ये मला एका सिंगल बेडवर झोपवण्यात आले. समिधाने माझ्यासाठी एका फिजिओ ठेवला होता तो सकाळी यायचा माझे व्यायाम घ्यायचा. माझ्या उजव्या हाताशिवाय काहीही चालत नव्हते. शोभा आत्या आणि तो बळी दिवसभर असायचे. ते माझ्या देखरेखीसाठी होते. माझे जेवण टॉयलेटला नेने वैगरे कामे बळी करत होता. मला अतिशय पुसटसे बोलता येत होते. पण जाणीवा आणि माझे ज्ञान मला परत येऊ लागले होते. समिधा ऑफिसला जायच्या आधी एकदा आणि आल्यानंतर एकदा मला पाहून जायची. माझ्या घरचे आणि तिच्या घरचे मला २-३ वेळा भेटायला आले होते. पण समिधाने त्यांना सांगितले कि त्याला जास्त भेटू नका. त्याच्या मेंदूला लोड येतो फार बोलल्याने. मला बोलता येत नव्हते मान्य आहे पण मेंदूवर लोड वैगरे येत नव्हता. ती तसे का म्हणत होती तेही कळत नव्हते. वास्तविक मला सध्या माणसांची गरज होती. मी आता बसू लागलो होतो. पण चालणे शक्य होणार नव्हते. माझा मोबाईल समिधाने ठेऊन दिला होता. त्यामुळे माझा वेळ जात नव्हता. काहीतरी करावेसे वाटत होते.

टॉयलेटला जाण्यासाठी असलेली व्हिलचेअर वापरून मी एका हाताने ती ढकलत वेळ जावा म्हणून माझ्या कॉम्पुटर स्क्रीन जवळ जाऊ शकलो. मग मी तसे करू लागलो. माझ्या जुन्या कामाला चालू करायला काय हरकत आहे असे वाटून मी ते सुरु केले. कॉम्पुटर चालू करताच मी सर्वात पहिले पहिले ते म्हणजे मी घरात लावलेली सेक्युरिटी सिस्टिम चालू आहे कि नाही. सर्व कॅमेरे व्यवस्थित चालू होते. २-३ दिवस मी सगळे आकलन करून घेण्यात घालवले. मेंदू परत कार्यरत झाला पण त्याजोगे चालना मिळणारे शरीर मात्र तसेच होते. एकदा एका शनिवारी माझा थेरपिस्ट येऊन गेल्यावर, मी सकाळी दहा वाजता कॉम्पुटर चालू केला. समिधाला त्यादिवशी सुट्टी होती. ती उशिरा उठली असावी. कारण पाण्याची बॉटल घेऊन जाताना मी तिला पहिले. बहुतेक जिममध्ये चालली होती. शोभा आत्याचा किचनमध्ये स्वयंपाक चालला होता. मी कॅम मध्ये पाहिले समिधा जिममध्ये आली. तिने पांढऱ्या रंगाची जिम शॉर्ट आणि स्लिव्हलेस वेअर घातला होता. तिची उंच चन त्या पेहरावात अतिशय मादक दिसत होती. बळीने मला सकाळी नाश्ता आणून दिला होता त्यानंतर तो खाली पार्किंग आवरायला गेला असावा. मी जिममध्ये पाहत होतो. समिधाने वॉर्मअप करून थोडे ट्रेडमिल वर रनींग केले आणि ती पोटाचे व्यायाम करू लागली. बेंचवर झोपून क्रन्चेस करून झाल्यावर तिने जिमच्या खिडकीतून बाहेर डोकावले. मला कळले नाही काय ते. पण काही वेळाने बळी तिथे जिममध्ये आला.

समिधाने खाली मॅट टाकली आणि ती पाठीवर झोपली. गुढगे दुमडत तिने वर घेतले. तिच्या शुभ्र भरीव मांड्यांचे प्रदर्शन बळीला नक्कीच अस्वस्थ करत होते.

“माझ्या पायावर पाय ठेव आणि गुढगे धर माझे.” ती म्हणालेली मी ऐकले. माझ्या डाव्या डोळ्याची एक बाजू अस्वस्थतेने उडू लागली. माझ्या शरीरावर माझा अजिबात ताबा नव्हता. मला अगदी थोडी लघवीही झाली. बळीने त्याचे काळे किडकिडीत पंजे तिच्या मऊ गोऱ्या गुढग्यांवर ठेवले तेव्हा मला समिधाच्या चेहऱ्यावरचे हास्य अगदी सहज दिसले. त्याचे तोंडच हसरे असल्यासारखे होते. त्या क्षणी मला भयानक ईर्षा वाटत होती. समिधा असे काय करत होती. त्या बळीला सरळ स्पर्श करून देत होती हे अति झाले होते. तिने क्रन्चेस मारणे सुरु केले. तसे करत असताना. तिचे गुढगे धरून वाकलेल्या बळीच्या तोंडाजवळ तिचे तोंड जात होते. बळीच्या मोठ्या डोळ्यांनी तिच्या डोळ्यांचा वेध घेतला होता. पापणीला लवूनही न देता तो तिच्याकडे रोखून पाहात होता. हे आजचे नक्कीच नव्हते. समिधाने त्याला ह्या आधीही अशा प्रकारे वागणूक दिली असण्याचे शक्य होते. पण का?

अचानक तिने अंगातला टी शर्ट काढून टाकला. ती स्पोर्ट ब्रा मध्ये होती. काळ्या रंगाच्या स्पोर्ट ब्रा मध्ये करकचून बसलेले तिचे गोबरे स्तन ब्राला चांगलाच तणाव देत होते. समिधाने क्रन्चेस मारता मारता बऱ्याचदा त्याच्या तोंडाच्या अगदी जवळ तोंड नेलेले मी पहिले होते. बळी तिच्या स्तनाच्या घळीकडे लाळघोट्यासारखा पाहत होता. तिचे झाल्यावर ती उठली.

“काल पाठ जरा अखडली होती. बळी एक काम कर मागच्या वेळसारखे माझे हात धरायचे.. ठीके?” ती म्हणालेली मी स्पष्ट ऐकले.

तिने त्याच्याकडे पाठ केली आणि हात मागे नेले. बळीला माहित होते काय करायचे ते त्याने तिचे हात धरून मागे ओढले. समिधा कमरेत वाकली आणि वाकत जात तिने हातांना ताण दिला. पण मला नेमके कळले ती काय करत होती. तिने बळीच्या जांघांमध्ये तिचे नितंब खेटवले. समिधांचे असे वागणे माझ्यासाठी भयानक त्रासदायक होत होते. ती असे का वागत होती? मला कळत नव्हते. मान्य आहे कि मी आता सेक्ससाठी सध्यातरी निरुपयोगी होतो. तिला गरज असेलही. तिने ती पूर्णही करावी. पण बळी? तोच का? तिची मानसिकता कशी तयार होत होती ह्या गोष्टीसाठी. तो एक मंदबुद्धी मनुष्य, तोही खालच्या स्तरातील, काही म्हणजे काहीच संबंध जुळतं नव्हता. जे घडत होते ते माझ्या अल्पमतीच्या पलीकडचे होते. पाहत बसण्यावाचून मी काहीही करू शकत नव्हतो.

ते झाल्यावर तिने हात सोडवून घेतले आणि त्याच अवस्थेत “आता माझ्या कमरेला धर.”असे समिधा त्याला म्हणाली. तिचे नितम्ब घट्टपणे त्याच्या जांघांमध्ये रुतले होते. मधून मधून ती काहीसे हलवतही होती. बळीला चांगलीच उत्तेजना जाणवत असणार कळत होते. त्याचे काळे काटकुळे हात तिच्या नाजूक रेशमी कमरेवर आले. तिच्या मांसल कमरेवर त्याची बोटे रुतलेली पाहून माझ्या मेंदूचा भुगा होतो कि काय असे मला वाटत होते. मला हा ताण असह्य होत होता. बळीपण हलके हलके तिला मागून ढुशा देऊ लागला होता. तिने पायाजवळ असलेला खालचा एक बार हातात घेतला होता आणि नंतर वर नेत खांद्यावर तोलत ती स्क्वॅट्स मारू लागली. खाली बसताना कमरेला सुबक असा बाक देत वर येताना ती नितंबाना त्याच्या जांघेमध्ये घट्टपणे घासत येत होती. मी नीट निरीक्षण करता मला दिसले कि बळीच्या जांघांमध्ये भयानक मोठा तंबू झाला होता. समिधा डोळे मिटून त्याच्या टणक ताठरतेचा स्पर्श तिच्या नितंबाच्या घळीत अनुभवत होती. तिच्या अशा विसंगत वागण्याचा प्रत्यय मला ह्याआधी कधीच आला नव्हता. बळी त्याच्या मोठाल्या दातांनी त्याचे काळे जाडे भरडे चावत स्वतःची उत्तेजना रोखत होता असे वाटत होते.

तिचे स्क्वॅट्स मारून झाल्यावर शेवटी बार ठेवताना तिने बराच वेळ वाकून त्याच्या जांघांमध्ये स्वतःचे नितम्ब घासले. सरळ होत ती त्याला भिडूनच उभी होती. तिने थोडा श्वास घेतला. बळी सरळपणे तिला जाणवेल इतका मोठा धक्का मागून देत होता.

“हलू नको आता.” असे म्हणत तिने दुसरा सेटही सुरु केला. बळीचे हात तिची कंबर चिवळत होते. सेट संपल्यावर तिने बारबेल खाली ठेवला आणि तशीच उभी राहिली. माझ्या अंगाला कापरे भरू लागले जेव्हा तिचा हातदोघांच्या मध्ये गेला आणि तिने त्याचा सोटा हाताच्या तळव्याने त्याच्या पॅन्टवरूनच स्पर्शीला.

“काय रे! काय होतंय? अस कसं झालं इथे?” ती मिश्कीलपणे हसत त्याला विचारू लागली.

“ह…हं..हं ..त..त… तुमि… लै मऊ..मऊ हाय… हं हं !!” बळी लोचट सारखा हसत म्हणाला.

“पण तू तो बराच कडक आणि मोठा आहेस. मला पाहून नेहमी असं होतं ना तुझं?” तिने परत त्याला विचारले. तिचा हात त्याच्या दांड्याला घासतच होता.

“हं .हं…हं…हं!! असंच …असंच… व्हतं..” तो म्हणाला.

“मग काय करतोस तू?” तिने त्याचा दांडा त्याच्या पॅन्टवरून चांगला दाबत कुरवाळायला सुरुवात केली होती. तिचे श्वास हि जड झालेत असे तिच्या चर्येवरुन समजत होते.

“मंग…मंग… मी…आह्ह्ह..मी… मी.. घरी गादीला …ग्ग ..गादीला घासतो….” तो म्हणाला.

“त्याने काय होते? सांग!” असे म्हणत तिने त्याच्या आणखी खाली हात नेत वृषणांना स्पर्श केला असावा. कारण ती खांदा झुकवत हलकी एकीकडे वाकली होती.

“मंग….मंग.. लै येळानी…. कायतर…. वल …वल .. लागाया….लागतंय…” तो अडखळत म्हणाला.

“अरे..असे नाही करायचे… चांगले नसते. परत असं करू नकोस.” असे म्हणून तिने त्याला सोडला आणि हसत बाजूला झाली.

“मंग… काय….करू…..म..मी…तुम्हाला..बघितलं कि परत..परत तसंच व्हईल…” तो म्हणाला.

“सांगेन मी तुला. आता तू जा..” त्याच्या तणावलेल्या पॅन्ट कडे पाहात समिधा म्हणाली.

काहीवेळाने ती वर निघून आली. शोभा आत्याचा स्वयंपाक झाला होता. समिधा आज सुट्टी असल्यामुळे निवांत होती. तिने नाश्ता वैगरे आटोपला आणि मोबाईल बघत पेपर वाचत वेळ घालवला. मी तिला बघत होतो. पण बसून मला रग लागल्यासारखी झाली होती. बळी जेवण घेऊन आला. मी त्याच्या मदतीने बेडवर गेलो आणि जेवण घेतले. तो तोवर बसून होता. मला त्याचा राग येत होता पण दुसरीकडे हेही माहित होते कि तो निष्पाप आहे. तो थोडावेळ बाहेर जाऊन आला. येताना त्याने माझी मेडिसिन्स आणली आणि मला दिली. वास्तविक हि सर्व कामे मला समिधाकडून अपेक्षित होती. पण ती माझ्या वाऱ्यालाही उभी राहत नव्हती.

औषधे घेऊन मी लवंडलो. मला झोप लागली. विलक्षण मानसिक तणावाखाली माझे मन दमले असंल्यामुळे मला थकवा आला असेल.

“समिधाताई.. मी जाते.. बळी यीन थोड्यावेळात सामान घिऊन. मी घरी गेले सांगा त्याला.” शोभा आत्याचा आवाज माझ्या कानी पडला मला जाग आली.

“ठीके .. ठीके जा तुम्ही.. मी सांगेन त्याला.” समिधा तिला म्हणाली. साधारण एक तास गेला असावा. मी उठलो. एका बाजूला असलेली माझी व्हिलचेअर ओढली. कसाबसा तिच्यावर सरकत बसलो आणि माझ्या स्क्रीन जवळ गेलो. कॉम्पुटर स्क्रीन ऑन होताच मी आमच्या बेडरूमचा व्हिजन पाहायला सुरुवात केली. समिधाने टॉवेल घेतला होता. ती अंघोळीला निघाली होती. ती आत गेली. शॉवरचा आवाज येऊ लागला. दहा मिनिटे मी माझ्या शेअर मार्केट बद्दल सर्च करण्यात वेळ घालवला. मला पार्किंग जवळ हालचालीचे नोटिफिकेशन आले. मी स्क्रीन ऑन करताच मला दिसले कि बळी हातामध्ये पिशवी घेऊन आला आहे. तो सरळ वरती आला आणि त्याने किचनमध्ये पिशवी ठेवली.

“आय… आये… कुढय… त..तू…” त्याने आवाज दिला. शोभा आत्या घरी गेली होती. पण ह्याला सांगितल्याशिवाय सुधारणार नव्हते.

तो बेडच्या पायऱ्या चढत वर आला. त्याला आता सम्पूर्ण घरात फिरायला संकोच वाटत नव्हता. माझ्या बेडकडे आला आणि माझ्याकडे डोकावले. मी पण त्याच्याकडे पहिले. पण त्याने निर्विकार नजर फिरवत परत डोके बाहेर घेतले आणि दुसऱ्या बेडकडे वळला आणि माझ्या अंगातून वीज शरीर कापत गेली. माझी एक भुवई परत उडू लागली. त्याचवेळी नुसता टॉवेल गुंडाळलेली समिधा बाथरूममधून बाहेर आली आणि वॉर्डरोबच्या मिरर समोर उभी राहून केस झटकू लागली. बळीने हलकेच दार ढकलले आणि त्याने आत डोकावले. समोर समिधा तोकड्या टॉवेलमध्ये मिररसमोर उभी होती. तो शांत होता. बहुदा त्याला काय बोलावे कळत नसेल. पण त्याचा हात मात्र त्याच्या पॅन्टवर गेला होता. समिधाने अंगावरचा टॉवेल काढला आणि ती संपूर्ण नग्न झाली. तिची उंच उत्तान शरीरयष्टी दिमाखात निरखत ती काहीवेळ उभी राहिली. बळी तिच्याकडे पाहत आहे तिच्या गावीही नव्हते.

तिचे गोरे गोमटे घनगोल नितम्ब, तिच्या ताशीव मांड्या, निमुळती होत गेलेली कंबर, कमनीय बांधा आणि छातीवर विसावलेले गर्विष्ठ टणक उरोज सगळे काही बळीसमोर उघडे होते. तिने हात वर करत केसांतून फिरवले तेव्हा झालेली उरोजांची मादक हालचाल बळी पाहात होता. त्याच्या तोंडाला आलेली लाळ उघडपणे गळत होती. समिधाने बेडवर टाकलेले ब्रा आणि निकर उचलण्यासाठी मान मागे वळवली आणि तिचे लक्ष अर्ध्याउघड्या दाराकडे गेले.

“बळी…??? तू… असे किंचाळत तिने पटकन टॉवेल उचलला आणि अंगाशी धरला.

स्तब्ध होता. समिधाने पटकन अंगाभोवती टॉवेल गुंडाळला.

“इथे काय करतोयस?” तिने तसेच पुढे होत विचारले.

“म…मी… आयला बघाया आलो….” तो अस्पष्टपणे म्हणाला. त्याची नजर तिच्या अर्धनग्न अंगावरून अधाशासारखी फिरत होती.

“मग दिसली का?” तिने विचारले.

“न…नाय…नाय दिसली?” तो पुटपुटला.

“मग काय दिसलं?” ती परत एकदा मिश्कीलपणे म्हणाली.

“तुमि… तुमि … ते…. तुमचं..” तो चाचरत होता.

“काय माझं?” ती त्याच्या जवळ गेली.

“तुमचं… मागून… अ.. ते…” तो उत्तेजित झाला असल्याने शब्दही फुटत नव्हते.

“मागून… ह्म्म्म… पुढून काहीच नाही दिसलं?” तिने हलके हसत विचारले.

“…” तो शांत होता.. पण त्याचा हात त्याच्या पॅन्टच्या पुढच्या भागात हालत होता. दोघे मला एका बाजूने दिसत होते.

“बघायचंय का तुला?” तिने विचारले.

“त…त… तुमि दावताल…तर… तर…बघीन…” तो म्हणाला.

“ह्म्म्म… दार बंद कर जा…” ती म्हणाली. तो बेडच्या दाराकडे बंद करायला वळला.

“ते नाही. खालचे दार.. कोणी यायला नको ना?” ती म्हणाली.

बळी एखाद्या हावरट मुलासारखा खाली धावला. समिधाच्या परत फिरणाऱ्या पावलांमध्ये लहान मुलीचा उत्साह होता. तिची पावले तिला उडवत बेडकडे नेत गेली. तिने अंगाभोवतीचा टॉवेल काढून संपूर्ण नग्न होत पटकन स्वतःला बेडवरच्या चादरीच्या आत घुसवले. तिचा चेहरा फक्त बाहेर होता. बळीने दाणकन दार आपटत बंद केले. पटकन कडी घालत तो पळत सुटला आणि वरती आला. त्याला भयानक धाप लागली होती. बेडरूममध्ये येताच त्याने पहिले कि समिधा पांघरुणाखाली आहे.

“तू माझे मागून पाहिलेस. पण मी तर तुझे काहीच पहिले नाही.” ती म्हणाली.

“मी…मी… काय..दावू…?” त्याने विचारले.

“तुझे सगळे दाखव.. मग मी माझे दाखवते…” ती निर्लज्ज झाली होती अगदीच.

“इथं?” तो न उमजून म्हणाला.

“मग कुठे…दाखव.. तुझ्या बायकोला दाखवले होतेस ना सगळे?” तिने विचारले.

“नाय… तिला बी नाय दाखवलं.” तो तोंड आणखीनच विचकत म्हणाला. समिधा कशी काय त्या विद्रुप ध्यानासोबत असले प्रकार करत होती मला समजत नव्हते.

“ह्म्म्म… म्हणून ती गेली… तुला तिला नीट दाखवता नाही आले… असं कर.. मी सांगते तुला. माझे ऐक. तुझा शर्ट आणि पॅन्ट काढ.” ती म्हणाली.

“मी…मम… तुमच्या म्होरं?” तो म्हणाला.

“हो मग. आत्ता.. नाहीतर मी काहीही दाखवणार नाही. समजला?” ती म्हणाली.

“बर… बर..क..का.. काडतु..” असे म्हणत त्याने त्याच्या अंगात असलेला माझाच एक जुना ढगळ टी शर्ट काढला. त्याचे काळे केसाळ अस्थिपंजर शरीर समिधासमोर अनावृत्त झाले. त्याचे खांदे काटकुळे आणि छाती एकदम सपाट होती. अंगावर, पायावर सगळीकडे खूप काळे केस होते.. अगदी पाठीवरही. त्याची पॅन्ट कमरेला लाल रंगाच्या करगोट्यामध्ये अडकवली होती. खूपच गचाळ असा माणूस होता तो. त्याचे पोट बाहेर आले होते आणि छातीच्या खाली बरगड्या दिसत होत्या. समिधाला ह्या सगळ्याचे बिलकुल काहीही वाटत नव्हते.

“पॅन्ट काढ!” समिधा जड श्वासाने म्हणाली. तिचे ते गंभीर होते अतिशय घातक वाटत होते.

“नग… ” तो म्हणाला. त्याच्या पॅंटमधे झालेल्या मोठ्या तंबूमुळे समिधा अधीर झाली होती.

“का?” ती रागाने गुरगुरली.

“मागं… येकदा शिंदे मावशीनं काढाया लावली व्हती… आयने पाहिलं आन ..आन..लय श्या दिल्या… मावशीला…मला बी खवळली व्हती… मारलं…मारलं… पण व्हतं.” तो म्हणाला.

“तुझ्या…आईला माहिते.. काही नाही म्हणणार ती….काढ.” समिधा त्याला भुलवण्यासाठी म्हणाली.

“आयला.. ठाव हाय…मंग…मंग… काढतु..” असे म्हणत बळीने पॅन्ट काढली. त्याच्या जुन्या अंडरवेअरमध्ये त्याचा अशक्य आकाराचा दांडा त्या कापडाला भयानक ताण देऊन ताठ झाला होता.

” ती चड्डी पण काढ.” समिधा अस्वस्थ झाली होती. तिच्यातली माजावर आलेली मादी सरळपणे तिच्या उद्गारांतून डोकावत होती.

“नग…मला..कसतरी व्हतंय..” तो म्हणाला.

“मग मला पुढून बघायचंय ना?” तिने विचारले.

“व्हय…पण…पण…मला लय ला…लाजायला येतंय…” तो म्हणाला.

“मग इथे आत ये…” समिधा त्याला बेडवर पांघरुणात बोलवत होती. मला फिट येते की काय असे वाटू लागले होते. अशी विचित्र विचारसरणीची समिधा कशी तयार झाली मला याचे उत्तर अज्ञात होते.

“लाजतोस काय असा…एरवी मला बघताना नाही लाजत. सकाळी कसा मागून घट्ट चिटकला होतास मला धरून. तेव्हा नाही लाजलास. मग आता बरं लाजायला येतंय? चल लवकर…” ती त्याला दटावून म्हणाली.

बळी गुढगा बेडवर ठेवत वर चढला. समिधाची नजर त्याच्या भयानक दिसणाऱ्या चड्डीच्या फुगवट्यावरच होती. तो बेडवर बसला आणि आडवा होत समिधाकडे सरकला. तिने आतून पांघरून उचलले. बळी आणखी आत सरकला आणि समिधाने दोघांच्या अंगावर पांघरून घेतले. उशाचा रिमोट घेऊन तिने एसी ऑन केला.

“आता काढ…” ती त्याच्याकडे मान करून म्हणाली.

“आत मधी?” त्याने निरागस(?) पणे विचारले.

“हो. मी थोडीच बघणारे. आतमध्ये झाकलेला असेल ना?” ती म्हणाली.

“व्ह….व्हय….” असे म्हणत त्याने पांघरुणाखाली हालचाल केली. काही क्षणात त्याची चड्डी त्याने पांघरूणातून बाहेर काढली आणि गादीवरच बाजूला ठेवली.

“आःह्हआःह्ह…आय…आय…आयव…क…काय करताय…?” बळी अचानक चेकाळत विव्हळू लागला. समिधाचा पांघरुणाच्या आत खाली वर होणारा हात मला त्या विव्हळण्याचे कारण सांगत होता.

“स्स्स…बळी… केवढा मोठा आहे तुझा….स्स्स्स आह्हह्ह….” समिधा आता विव्हळत बोलू लागली होती. दोघेजण माझ्या नजरेसमोर एका पातळ पांघरुणा आड नग्न होते.

“आ…अ..आह…” बळी विव्हळत होता आणि समिधा निर्लज्जसारखी त्याचा सोटा कुरवाळत होती.

“काय ..रे… तुला पाहायचे न मला?” तिने विचारलं.

“व्हय… मी…आह…मला पाहायचं” बळी तिच्या रेशमी हाताच्या मुलायम पकडीचा आस्वाद त्याच्या लिंगावर घेत ओरडला.

समिधा पांघरुणातच त्याच्या अंगावर गेली. गुढघ्यावर उभी राहत तिने दोघांच्या अंगावरचे पांघरून तिने दूर केले. तिचे नग्न शरीर बळीच्या डोळ्यासमोर आले. पण माझ्या समोर आला तो त्याचा ओंडका. तिच्या मांड्यांमधून गुढीसारखा स्वतःचे अग्र दाखवत उभा होता. तिच्या मुलायम मऊ मांड्या त्याच्या कमरेभोवती होत्या. तिचे नितम्ब त्याच्या मांड्यांवर विसावले होते.तिचे उत्तान मदनकुंभ स्वतःचा डौल दाखवत त्याच्यासमोर दिमाखात डुलत होते. तिचे सळसळणारे सोनेरी शरीर बळी हरखून बघत होता.

-क्रमश: