ऑक्सिजन

आज सकाळी उठल्यावर बातम्या पाहण्यासाठी टीव्ही सुरु केला आणि सगळ्या चॅनेल्सवर एकच वृत्त दिसत होते.

मराठी अभिनेत्री प्राजक्ता आणि रितिकाया गायब झाल्या आहेत. काल रात्रीपासूनच या दोघी बेपत्ता आहेत. बातम्यांमध्ये पुढे सांगत होते कि काल रात्री या दोघी सुद्धा पुणे शहरापासून ५० किलोमीटर दूर असलेल्या आनंदवन या गावाजवळ एका फाईव्ह स्टार रेस्टॉरंटच्या उदघाटनासाठी आल्या होत्या. कार्यक्रम आटोपल्यावर दोघीही एकाच गाडीतून मुंबईच्या दिशेने रवाना झाल्या पण तिथपासून त्यांचा काहीच पत्ता नाही. त्यांची गाडीसुद्धा कुठेच सापडत नव्हती.

तसेच त्या दोघींचे आणि गाडीच्या ड्राइव्हरचा फोन देखील बंद येत होता. सोशल मीडियावर देखील हीच बातमी सगळीकडे पसरली होती. लॉक डाऊन नुकतंच संपलं होतं आणि त्यामध्ये हि बातमी संपूर्ण महाराष्ट्र हादरवून टाकणारी होती……

दुपारचे दोन वाजले होते. प्राजक्ताने डोळे उघडले तेव्हा तिला सगळं उलट दिसत होते. तिने आजूबाजूला पाहिल्यावर तिला समजलं कि तिला उलटं बांधलेलं आहे. तिच्या शेजारीच रितिका देखील त्याच पद्धतीने बांधलेली होती. प्राजक्ताच्या दोन्ही पायांना दोरीने वरच्या बाजूला बांधलेले होते आणि तिचे दोन्ही हात पाठीमागे बांधलेले होते. रितिका तिच्यापासून ३ मीटर लांबीवर होती. प्राजक्ताचे तोंड बांधलेले नव्हते त्यामुळे तिने रितिकाला आवाज दिला. रितिका जागी झाली आणि तिने प्राजक्ताकडे पाहिले. नंतर तिने आजूबाजूला पाहिले तर सगळीकडे एक लाल रंगाची लाईट लावलेली होती. त्या लाल रंगाच्या उजेडामध्ये आजूबाजूला काय आहे हे तिला व्यवस्थित दिसत नव्हते. रितिका मदतीसाठी जोरजोरात ओरडू लागली पण त्याचा काहीच फायदा झाला नाही. प्राजक्ता रितिकाला म्हणाली,”रितिका ओरडून काही फायदा होणार नाही.

बहुतेक आपल्या दोघींनाही कोणीतरी किडनॅप वगैरे केलं असावं. त्यामुळे ओरडून एनर्जी आणि वेळ वाया घालवण्यापेक्षा इथून बाहेर कसं पडावं याचा विचार करूया”. रितिका म्हणाली,”हो प्राजक्ता ताई तू बरोबर बोलत आहेस. पण आपल्याला इथे कोणी आणलं असेल. काल रात्री आपण मुंबईला परत जात असताना कोणीतरी आपल्या गाडीच्या काचेवर जोरात काहीतरी मारले आणि आपली गाडी एका झाडाला जाऊन ठोकली. त्यानंतर मी बेशुद्ध झाली. त्यावर मला आता शुद्ध येत आहे ताई.

नक्की काय प्रकार आहे हा?”

प्राजक्ता म्हणाली,”रितिका तू काळजी नको करुस. आपल्याला काहीच नाही होणार. फक्त थोडासा धीर धर आणि आजूबाजूला बघ काही दिसतंय का ते?”

दोघी आजूबाजूला पाहू लागल्या तर एका कोपऱ्यामध्ये त्यांना दिसलं कि कसलं तरी इंडिकेटर आहे. ज्यावर फक्त ९९% इतकंच दिसत आहे. त्या लाल प्रकाशामध्ये सगळंच धूसर दिसत होतं. त्या खोलीमध्ये कसलाच आवाज किंवा कसलाच उजेड नव्हता. तसेच दोघींनाही खूप तहान आणि भूक देखील लागली होती. दोघींचे हात मोकळे होते पण कितीही प्रयत्न केले तरी त्यांना पायाला बांधलेल्या दोरीची गाठ सोडता येत नव्हती. त्या ठिकाणी ना पंखा होता ना एसी होती.

त्यामुळे दोघींना खूपच अस्वस्थ वाटत होतं. प्राजक्ताचे त्या इंडिकेटरवर काही वेळाने पुन्हा लक्ष गेले तर आता त्यावर ९७% असं होतं.

त्यावर प्राजक्ता रितिकाला म्हणाली,”रितिका ते बघ तिकडे मघाशी ९९% होतं आणि आता ९७% आहे.”

त्यावर रितिका म्हणाली,”म्हणजे ताई याचा अर्थ ते आपल्या लाईफचं इंडिकेटर आहे. आपली लाईफ फक्त ९७% राहिली आहे आणि जेव्हा ते ०% वर येईल तेव्हा आपण मरणार. प्राजक्ता ताई मला मरायचं नाही आहे गं.”

प्राजक्ता रितिकाला ओरडली,”शट अप रितिका. मला विचार करू दे. अच्छा समजलं मला. मी काही वेब सिरीज मध्ये आणि चित्रपटांमध्ये पाहिलं होतं. हे असं ऑक्सिजन चं इंडिकेशन असतं. म्हणजे या खोलीमधली ऑक्सिजन लेव्हल फक्त ९७% राहिली आहे रितिका.” हे ऐकल्यावर रितिका अजून घाबरली आणि ती पुन्हा मदतीसाठी ओरडू लागली.

त्यावर प्राजक्ता तिच्यावर भडकली आणि म्हणाली,”रितिका वेडी आहेस का तू? ओरडू नकोस आणि एनर्जी तर अजिबात वाया घालवू नकोस. तू जितकी घाबरशील आणि धडपड करशील तितका तुला ऑक्सिजन जास्त लागेल. बघ आता तिथे ९५% झालं आहे. मूर्ख” त्यावर रितिका शांत झाली. दोघींचा घसा पूर्ण सुकला होता. पाण्यावाचून दोघीसुद्धा व्याकुळ झाल्या होत्या. काही वेळाने त्या दोघींना ज्या दोरीने वरच्या बाजूला बांधलेले होते ती दोरी चाक फिरून हळू हळू खाली आली. दोघीसुद्धा जमिनीवर आल्या आणि लगबगीने त्यांनी त्यांच्या पायाला बांधलेली दोरी सोडली. इंडिकेटरवर पाहिले तर ८५% झालं होतं.

प्राजक्ता आणि रितिका तिथून उठल्या आणि बाहेर जाण्याचा मार्ग शोधून लागल्या. पण चारही दिशेला फक्त भिंत होती. त्या भिंतीला ना कसली खिडकी ना कसला दरवाजा होता. तसेच वर पाहिलं तर छप्पर खूप उंच होतं आणि तिथे संपूर्ण अंधार होता. त्या दोघी सुद्धा वर चढायला काही सापडत आहे का ते बघू लागल्या. पण त्या खोलीमध्ये काहीच नव्हते. रितिकाला सहन होत नव्हते. तहानेने ती व्याकुळ झाली होती. ती खाली बसली. पोटामध्ये बराच वेळ अन्न आणि पाणी नसल्याने तिला चक्कर करत होती.

प्राजक्ता तिच्या जवळ आली आणि तिचे दोन्ही खांदे धरून म्हणाली,”रितिका काय झालं? तुला अस्वस्थ वाटत असेल तर एका जागेवर बस शांत”

रितिका म्हणाली,”ताई मला पाणी पाहिजे. मला खूप तहान लागली आहे” इतक्यात प्राजक्ताच्या कपाळावरील घामाचा थेंब रितिकाच्या ओठांवर पडतो आणि रितिका तो थेंब गिळते. तेव्हा रितिका डोळे स्पष्ट उघडते.

तिला दिसतं कि प्राजक्ताचे संपूर्ण शरीर घामाने भिजलेले आहे आणि रितिकाला खूप तहान लागलेली असल्याने तिला प्राजक्ताचा तो घाम म्हणजे पिण्यासाठी असलेले पाणी भासते. ती प्राजक्ताला म्हणते,”प्राजक्ता दीदी मला जर पाणी नाही मिळाले तर मी अशीच मरून जाईन. ताई तुझ्या शरीराला आलेला जो घाम आहे तो प्लिज मला हवा आहे. त्या घामाने तरी मी काही वेळ तग धरून बसेन गं” प्राजक्ता काहीच नाही म्हणाली. ती इकडे तिकडे बघत रितिकाच्या समोर बसली. रितिकाने पुढे होऊन प्राजक्ताच्या कपाळावरून स्वतःची जीभ फिरवली. प्राजक्ताच्या कपाळावरचे घामाचे ७-८ थेंब रितिकासाठी त्या वेळी अमृताहूनही अमूल्य होते. रितिकाने तिची जीभ प्राजक्ताच्या संपूर्ण चेहऱ्यावर फिरवली. नंतर तिच्या मानेवर …

तिच्या दंडावर प्राजक्ताची जीभ फिरू लागली. रितिका तहानेपोटी प्राजक्ताच्या घामाचे थेंब प्राशन करीत होती पण रितिकाच्या गरम गरम जिभेच्या स्पर्शाने प्राजक्ताच्या काळजातली धडधड वाढू लागली. रितिका म्हणाली,”ताई तुझ्या काखेमध्ये तर घामाचे भांडार असेल. प्लिज ताई तुझा हात वर कर ना” प्राजक्ताने तिचा डावा हात वर केला.

रितिकाने तिचा तो हात वर धरून ठेवला आणि तिची कोमल जीभ प्राजक्ताच्या क्लीन असलेल्या परंतु घामाने भिजलेल्या काखेमध्ये फिरवू लागली. रितिकाच्या वळवळणाऱ्या जिभेने प्राजक्ताला कसेतरी वाटू लागले. अशा वेळी तिच्या मनातल्या काम भावना जागृत होऊ लागल्या. प्राजक्ताने डोळे बंद केले आणि तिचे ओठ उघडून त्यामधून श्वासोच्छवास जोराजोरात करू लागली. दुसरा हात प्राजक्ताने स्वतःहून वर केला आणि रितिकाच्या जिभेला त्या काखेमध्ये अनुभवू लागली.

प्राजक्ताला रितिकाच्या जिभेच्या स्पर्शाने एक वेगळीच नशा चढू लागली. ती रितिकाला म्हणाली,”रितिका इतक्याने काहीच होणार नाही गं. तू माझ्या पाठीवरील घाम देखील चाटून काढ” असे म्हणत प्राजक्ताने तिचा टॉप काढून दूर केला आणि ती तिच्या गडद तपकिरी रंगाच्या ब्रा मध्ये रितिकासमोर पाठमोरी बसली. रितिकाने गुडघ्यावर बसून प्राजक्ताच्या दोन्ही दंडांना धरले आणि मग स्वतःची जीभ प्राजक्ताच्या मानेवरून तिच्या पाठीवर फिरवायला सुरवात केली. प्राजक्ताच्या खारट तुरट घामाची चव रितिकाला आवडू लागली होती. काही प्रमाणात का होईना तिची तहान भागली होती. पण तिला अजूनही स्वस्थ वाटत नव्हते. तसे तिने प्राजक्ताला सांगितले. प्राजक्ता आणि रितिका दोघींचे लक्ष पुन्हा त्या इंडिकेटर वर गेले. आता त्या इंडिकेटर वर फक्त ६५% इतके दर्शवत होतं. रितिका घाबरली पण प्राजक्ता शांत होती कारण रितिकाच्या जिभेने प्राजक्ताच्या शरीरात भीतीऐवजी एक वेगळीच खलबली निर्माण केली होती.

प्राजक्ताने रितिकाचा चेहरा धरून शांत केले आणि ती रितिकाला म्हणाली,”रितिका आता आपल्याकडे दुसरं काहीच नाही आहे तुझी तहान भागवण्यासाठी पण मला एक आयडिया सुचली आहे.

मला हि आयडिया थोडी विचित्र वाटत आहे पण अशा वेळी जीव वाचवण्यासाठी काय योग्य आणि काय अयोग्य? माझ्या तोंडामधली थुकी जर तुझी काही मदत करू शकली तर खरंच चांगलं होईल.” यावर रितिका म्हणाली,”ताई हे थोडं विचित्र आहे पण माझा घसा पुन्हा सुकत चालला आहे आणि ऑक्सिजन देखील कमी होत चालले आहे. त्यामुळे जर माझ्या शरीरात पाणी नाही गेले तर मग माझ्याकडून जास्त प्रमाणात ऑक्सिजन वापरला जाईल आणि त्यामुळे हे ऑक्सिजन लवकर संपेल. हो ना ताई”

प्राजक्ता म्हणाली,”बरोबर बोलत आहेस तू रितिका. अगदी बरोबर. चल मग आपण हि आयडिया ट्राय करूया”असे म्हणत प्राजक्ता गुडघ्यावर बसली आणि रितिकाला खाली मांडी घालून बसवले.

प्राजक्ताने रितिकाचा चेहरा दोन्ही हातांनी धरला आणि तिला तोंड उघडायला सांगितले. रितिकाने तोंड उघडले. प्राजक्ताने तिच्या तोंडातली थुकीची धार रितिकाच्या तोंडात सोडली. रितिकाने डोळे बंद करून प्राजक्ताची थुकी गिळली.

रितिका म्हणाली,”प्राजक्ता ताई मला अजून पाहिजे” हे ऐकल्यावर

प्राजक्ता म्हणाली,”रितिका एक काम करूया. आपण दोघी एकमेकींना किस करूया आणि मग एकमेकींची लाळ एक्स्चेंज करूया. त्याने काय होईल तुझ्यासोबत माझी तहानही भागेल. कसं वाटतंय तुला?” रितिका म्हणाली,” हो ताई चांगली आयडिया आहे”

प्राजक्ताने रितिकाच्या डोळ्यात डोळे घालून पाहिले आणि तिचा चेहरा दोन्ही हातांनी धरून तिच्या ओठांवर तिचे ओठ टेकवले. दुसऱ्याच क्षणी दोघींनी डोळे बंद करून तोंड उघडले आणि एकमेकींच्या जिभेला चोखु लागल्या. जितकी होईल तितकी लाळ दोघी एकमेकींच्या तोंडातून चोखत होत्या. प्राजक्ताचे दोन्ही हात रितिकाच्या पाठीवरून फिरू लागले. प्राजक्ता रितिकाच्या ओठांना आणि तिच्या जिभेला आवाज करीत चोखत होती. एव्हाना रितिकाच्या शरीरात सुद्धा कामभावना उत्पन्न झाली होती. प्राजक्ताने रितिकाचा टॉप काढला आणि तिच्या मानेवर किस करू लागली. रितिकाने प्राजक्ताच्या पाठीवर दोन्ही हात नेऊन तिच्या ब्रा चा हुक काढला आणि तिचे आंबे मोकळे केले. तिथे प्राजक्ताने सुद्धा रितिकाची ब्रा काढून दूर केली. चारही डोंगर एकमेकांवर धडकले आणि मग ओठांचे पुन्हा एकदा मिलन झाले.

दोघी एकमेकींच्या पाठीवरून हात फिरवत होत्या तसेच नखांनी ओरबाडत होत्या. सद्यस्थितीचे दोघींपैकी कोणालाही भान राहिले नाही. रितिकाने प्राजक्ताच्या दोन्ही आंब्यांना एक एक करून चोखायला सुरवात केली. तिच्या मनुक्यांना सुद्धा रितिका मनमोकळेपणे चोखित होती.

प्राजक्ता सुद्धा रितिकाच्या कैऱ्यांना कुस्करत होती. कडक झालेल्या रितिकाच्या मनुक्यांना प्राजक्ता जिभेने कुरवाळत होती. त्यानंतर दोघींनी एकमेकींची जीन्स काढली आणि ओल्या झालेल्या नीकरला सुद्धा काढून दूर फेकले.

६९ च्या आसनामध्ये प्राजक्ता आणि रितिका एकमेकींची मैना चाटू लागल्या. घामाने भिजलेल्या चविष्ट अशा मैनांची चव त्यांना स्वर्गसुख देत होती. काही वेळातच त्यांच्या सुखाचे फवारे त्यांच्या मैनेच्या मुखातून एकमेकींच्या मुखात गेले आणि त्यांनी ते अमृततुल्य पेय प्राशन केले.प्राजक्ता डोळे बंद करून काही वेळ तशीच पडून राहिली पण रितिकाला श्वास घेण्यास त्रास होऊ लागला. ती ओरडू लागली. प्राजक्ताने डोळे उघडले आणि पाहिले तर ऑक्सिजन लेव्हल आता फक्त २७% राहिली होती.

दोघींच्या मुर्खपणामुळे त्यांनी जास्त ऑक्सिजन वापरला होता त्यामुळे ऑक्सिजनची लेव्हल कमी वेळात जास्त घटली. प्राजक्ता उठून उभी राहिली आणि त्या खोलीच्या भिंतींवर जोरजोरात हात मारू लागली. प्राजक्ताला सुद्धा अस्वस्थ वाटू लागले होते. तिला देखील त्रास होऊ लागला होता. ती जमिनीवर कोसळली आणि श्वास घेण्यासाठी धडपड करू लागली. अचानक त्या खोलीच्या भिंतींवर प्रोजेक्टर स्क्रीन सुरु झाली. वरच्या बाजूने कुठून तरी प्रोजेक्टर सुरु केला होता आणि त्याची फीत त्या खोलीच्या एका भिंतीवर लावली होती. त्यामध्ये एक व्हिडीओ सुरु केला गेला. दोघींचे लक्ष त्या स्क्रीन वरील व्हिडीओ कडे गेले.

त्या व्हिडिओमध्ये एक जागा अशी दाखवली होती कि काही माणसे त्या ठिकाणची झाडे तोडत आहेत आणि त्यानंतर दुसऱ्याच क्षणी ती जमीन पूर्ण सपाट झालेली दिसली. त्या जमिनीवरची सगळी झाडे तोडण्यात आलेली होती. त्यानंतर त्या व्हिडीओ मध्ये असं दाखवलं होतं कि ज्या ठिकाणची झाडे तोडली त्या ठिकाणी एक फाईव्ह स्टार हॉटेल बांधण्यात आले आहे. प्राजक्ता आणि रितिका या दोघींना त्या व्हिडीओ मधील फाईव्ह स्टार हॉटेल कुठे तरी पाहिल्यासारखे वाटू लागले.

त्यानंतर त्याच व्हिडीओ मध्ये प्राजक्ता आणि रितिका या दोघी त्या फाईव्ह स्टार हॉटेलचे उदघाटन करताना दिसत होत्या. त्या दोघींना कळून चुकले कि हा व्हिडीओ त्यांना कशासाठी दाखवत आहेत आणि ऑक्सिजन लेव्हल संपत येणं तसेच तहान लागलेली असली तरी पाणी नसणं हे सगळं त्यांना कोणीतरी अद्दल घडवण्यासाठी करत आहे. ज्या फाईव्ह स्टार हॉटेलचे प्राजक्ता आणि रितिका यांनी काल रात्री उदघाटन केले ते हॉटेल ज्या आनंदवन गावालगतच्या जमिनीवर बांधण्यात आले होते त्या जमिनीवर या अगोदर भरघोस झाडे होती.

पण निसर्गाचा ऱ्हास करणे हे मानवी प्रवृत्तीचे मुख्य ध्येयच बनले आहे त्यामुळे त्या जमिनीवरील झाडे तोडून तिथे एक फाईव्ह स्टार हॉटेल बांधण्यात आले. निसर्गाचा ऱ्हास जर अशा प्रकारे होत राहिला तर पाणी आणि ऑक्सिजन कुठून मिळणार. जशी प्राजक्ता आणि रितिकाची आज अवस्था झाली तशीच अवस्था भविष्यात प्रत्येकाची होणार. प्राजक्ता आणि रितिका दोघींच्या सगळं लक्षात आले आणि त्यांना त्यांची चूक कळली सुद्धा. पण ऑक्सिजनची लेव्हल ७% वर आली होती आणि ती आता झपाट्याने कमी होत होती. प्राजक्ता आणि दोघी जमिनीवर कोसळल्या आणि ऑक्सिजन लेव्हल ०% वर आली तेव्हा दोघींनी प्राण सोडला.

इतक्यात प्राजक्ताला झोपेतून जाग आली. तिने पाहिलं तर ती गाडीमध्ये होती आणि तिला झोप लागली होती. म्हणजे सगळं स्वप्न होतं तर. बापरे काय काय घडले स्वप्नामध्ये. तिच्या शेजारी रितिका बसली होती आणि दोघी मुंबईहून पुण्याला जात होत्या.

पुणे शहरापासून ५० किलोमीटर दूर असलेल्या आनंदवन या गावाजवळ एका फाईव्ह स्टार रेस्टॉरंटच्या उदघाटनासाठी त्या दोघींना निमंत्रण होते. प्राजक्ताला समजलं कि जे स्वप्न आता पडलं होतं तसे खऱ्या आयुष्यात होऊ नये यासाठी काहीतरी पावले उचलायलाच पाहिजेत. प्राजक्ताने लगेचच गाडी थांबवायला सांगितले.

रितिका प्राजक्ताला म्हणाली,”काय झाले प्राजक्ता ताई. गाडी का थांबवायला सांगितलीस?”

त्यावर प्राजक्ताने रितिकाला काहीच उत्तर न देता त्या फाईव्ह स्टार हॉटेलच्या मॅनेजरला फोन लावला आणि उदघाटनाला येण्यासाठी नकार दिला. त्यानंतर प्राजक्ताने काही लोकांना फोन केले आणि ड्राइव्हरला गाडी आनंदवन या गावामध्ये नेण्यासाठी सांगितले. प्राजक्ताने ज्यांना फोन केले होते ते सर्वच जण काही सामान घेऊन आनंदवन या गावामध्ये आले होते. त्या माणसांच्या हातामध्ये फावडे, कुऱ्हाडी आणि झाडे लावण्यासाठी असे बरेच साहित्य होते.

तसेच त्यांच्या पाठोपाठ एक ट्रक आला. त्या ट्रकमध्ये १००० नवीन रोपे होती. प्राजक्ता आणि रितिकाने आनंदवन या गावातील माणसांच्या मदतीने त्या दिवशी त्या गावाशेजारी १००० नवीन झाडे लावली होती. ती सगळी झाडे बरोबर त्या फाईव्ह स्टार हॉटेलच्या लगतच्या जमिनीवर होती. फाईव्ह स्टार हॉटेलपेक्षा ती १००० नवी झाडे दिमाखात डौलत होती