लेखक – DPLover
नमस्कार, या ग्रूपमधल्या दिग्गज कथालेखकांकडून प्रेरणा घेऊन एक कथा लिहायचा प्रयत्न करतोय.
त्यांचा निरोप घेऊन परत येताना मी विचार करत होतो, या दोघींनाही ‘मी बरोबर आहे’ एवढं पुरे, असं वाटतंय. एकीकडे भूषण म्हणतो चान्स मिळाला की सोडू नकोस! कसं आणि काय करावं? भूषणचं ऐकून धाडस करायला जायचो आणि आत्तापर्यंत कमावलेला विश्वास मोडीत निघायचा. ते धाडस न करावं तर या इतक्या सुंदर बायका इतक्या जवळ असूनही हाती फक्त बाब्याच राहायचा. करे भी तो क्या करे? या विचारातच घरी पोहोचलो.
कस्तुरी वहिनी हॉलमध्येच मोठ्या सोफ्यावर झोपल्या होत्या. बहुतेक त्यांचा डोळा लागला होता. मी त्यांच्या डोक्याशी जाऊन उभा राहिलो. एकटक त्यांच्याकडे बघू लागलो. त्या पाठीवर झोपल्या होत्या. त्यांचे मोठे आंबे छातीवर थोडे चपटे झाले होते, त्यामुळे घळ दिसेनाशी झाली होती. मंगळसूत्र एका बाजूला घसरलं असल्याने ड्रेसचा गळा संपूर्ण दिसत होता. गळ्याजवळची एक शीर हलकेच एका लयीत थडथडत होती. श्वासाबरोबर पोट हळूच वर खाली होत होतं. त्यांच्या लांब पायांकडे आत्तापर्यंत इतकं बारकाईने बघता आलं नव्हतं मला. एक पाय दुसऱ्या पायावर तिढी टाकून त्या झोपल्या होत्या. वर असलेल्या पायाच्या मांडीजवळ ड्रेस सरकून मांडीचा शेप अगदी स्वच्छ दिसत होता. चान्स मिळाला की सोडायचा नाही, पण एकदम भलतंच धाडसही करायचं नाही, असा मध्यममार्ग माझ्या मनाने निवडला. मी सोफ्याच्या दांड्यावर बसलो आणि वाहिनींच्या कपाळावरून मागे केसांपर्यंत डोक्यावर हळूच हात फिरवला. जर त्या उठल्या, तर मी त्यांना उठवतच होतो, असं सांगता आलं असतं. दोन तीनदा हात फिरवून पण त्या जाग्या झाल्या नाहीत, हे बघून मी माझे दोन्ही हात त्यांच्या कपाळावर ठेवले आणि अंगठे भुवयांकडून कानाच्या बाजूला हलकेच दाबत नेले. एक दोनदा असं केल्यावर त्या जाग्या झाल्या पण डोळे न उघडताच म्हणाल्या, “भूषण, किती बरं वाटतंय रे! दाब असंच.”
मी त्यांचं डोकं दाबणं सुरू ठेवलं. थोड्या वेळाने त्यांनी माझे हात त्यांच्या कानांच्या पाळ्यांपर्यंत आणले. मी आपोआपच त्यांच्या कानाच्या पाळ्या अंगठा आणि तर्जनीत पकडून कुस्करल्या. “आह… हम्मम्म” असा एक मादक उसासा वहिनींनी टाकला. पुढच्या सेकंदाला माझे हात त्यांनी स्वतःच्या गळ्यापासून खांद्याकडे असे एक दोनदा नेले. त्यांना तिथे मसाज हवाय हे लक्षात आलं. मी हळू मानेकडून खांद्याकडे हात नेत खांद्यावर हात गेले की दाब वाढवत होतो. हे सुख त्यांना अजून हवंहवंसं वाटायला लागलं. माझे हात त्यांनी ड्रेसच्या आतून खांद्यांवर नेले. पहिल्यांदा कुणा बाईच्या ब्राच्या पट्टीवर, ती तिच्या अंगात असताना हात गेला होता माझा. बाब्या थडथडत होता अक्षरशः !
मला दाबायला जोर मिळावा म्हणून त्या थोड्या खाली सरकल्या. माझे हात मानेकडून खांद्यावर गेले की मी चार बोटं पाठीकडे आणि अंगठे खांद्यावर समोरच्या बाजूला असे ठेवून दाबत होतो. एका क्षणी माझे हात आपल्या हातांनी तसेच पकडून त्या उठल्या. डोळे न उघडताच उठून बसल्या आणि म्हणाल्या
“मागे बस माझे आणि खांदे, पाठ नीट चेपून काढा. खूप बरं वाटतं.”
मी काहीही न बोलता आज्ञेचं पालन केले. पाठीवर घट्ट रुतलेल्या ब्रावरून हात खाली नेत कमरेपर्यंत आलो तेव्हा त्यांनी दोन्ही बाजूंनी कुल्ले वर उचलून ड्रेस बाहेर काढला आणि माझे हात ड्रेसच्या आतून कमरेवर ठेवले. आई शप्पथ ! बाब्या चड्डीतच रडणार आता, असंच वाटायला लागलं. अंगठे पाठीच्या मणक्यावर ठेवून चार बोटं कमरेकडे ठेवून ड्रेस जास्त वर जाणार नाही अशा बेताने मी त्यांची पाठ चेपत होतो.
इतक्यात समोरून भूषण आला. तो मलाच पहिल्यांदा दिसल्याने मी माझे हात हळूच ड्रेसमधून बाहेर काढले आणि मागे सरकलो. तो आत येऊन काय चाललंय हे त्याला कळायला आणि मी थांबलोय म्हणून वहिनींनी डोळे उघडायला एक गाठ पडली. “भूषण, तू? तू आत्ता आलायस?” असं म्हणून वहिनींनी मागे पाहिलं. मी अपराध्यासारखा मान खाली घालुन उभा होतो. भूषण त्याच्या खोलीत निघून गेल्यावर वहिनींनी मला त्यांच्या खोलीत बोलावलं. मी गेलो. त्यांनी दार लावलं. बेडवर एकाबाजूला बसल्या. मला शेजारी बसायला लावलं. “वहिनी मी…” मी काहीतरी बोलायला जाणार एवढ्यात, वहिनी एका बाजूला वळल्या आणि म्हणाल्या “छान चेपत होतास पाठ, कॉन्टिन्यू कर. ” मी ढिम्म !
“अरे तू ऐकतोयस ना?”
“सॉरी वहिनी. तुम्ही झोपला होता आणि…”
“अरे मग ठीक आहे, मला वाटलं भूषण आहे पण तू निघालास. त्यात काय एवढं? श्रुतीने सांगितलं असतं तर तू पाठ चेपली नसतीस का तिची?”
श्रुती वहिनींचं नाव निघाल्याबरोबर मी ती कल्पना करायला लागलो. श्रुती वहिनीची पाठ अशीच दाबता आली तर? त्या कल्पनेच्या भरात माझे हात कस्तुरी वहिनींच्या कमरेवर गेले. त्यांचा पुन्हा तसा उसासा आला “आह… ummm”
मी हळूहळू कमरेकडून खांद्यांकडे पोहोचलो.
त्यांनी खांद्यांवर जास्त दाबायला सांगितलं. माझे हात त्यांच्या गळ्याच्या त्वचेला स्पर्श करत खांदे दाबत होते. तो त्वचेचा डायरेक्ट स्पर्श बाब्याला वेड लावत होता. मी माझ्या गुडघ्यांवर बसून त्यांची पाठ दाबत होतो. माझं डोकं त्यांच्या डोक्याच्या बरंच वर असल्याने मी खाली बघितलं की त्यांची शानदार घळ दिसत होती. एका क्षणी वाटलं की सरळ त्या घळीत हात घालावा आणि आंब्यांचा माल बाहेर काढून चोंबाळावा!
त्या विचारांच्या नादात माझा तंबू त्यांच्या पाठीला कधी टच झाला समजलं नाही. आता माझे हात त्यांचे खांदे दाबत होते आणि त्यांची पाठ माझ्या बाब्याला ! हे दोघांनाही समजत होतं आणि दोघेही वेड पांघरून पेडगावला गेल्यासारखं करत होतो.
थोड्या वेळाने वहिनींनी माझ्या हातांवर हात ठेवून मला थांबवलं. आणि ते हात त्यांनी गळ्यात ओढून घळीवर ठेवले, त्यावर स्वतःचे हात तसेच ठेवून माझे हात छातीशी धरले. काही सेकंद तसेच हात धरल्यावर त्यांनी माझे हात सोडले. मीही लगेच हात न काढता, हळूच त्यांच्या आंब्यांवर पंजे नेले, फक्त न दाबता पंजे आधी तसेच ठेवले, त्यांच्या आंब्यांचं वजन, भरीवपणा, मऊपणा अनुभवून मी हात सरकवत खांद्यांवर आणले होते. पण मलाही त्यापेक्षा पुढं जाणं सुचेना. त्याही गोंधळल्या असाव्यात.
काही वेळ कुणीच बोललं नाही. इतक्यात बाहेरून भूषणचा आवाज आला. त्या गडबडीने उठल्या. मला दारामागे जायला सांगून त्यांनी दार उघडलं. त्या दारातच थांबून भूषणशी बोलत होत्या.
“अनिल कुठे आहे गं? मगाशी तर तुझी पाठ दाबत होता ना?”
“बाहेर गेलाय बहुतेक. मी झोपून गेले अरे, मला माहिती नाही”
भूषण तिथून गेल्यावर वहिनींनी दार लावलं आणि मला पुढे बोलावलं. म्हणाल्या,
“सॉरी अनिल. मला लक्षात नाही आलं. हे पुन्हा होणार नाही याची मी काळजी घेईन. मी बाहेर जाते आणि
भूषणला काही कामाने बाहेर पाठवते. मग तू बाहेर ये.”
एवढं बोलून वहिनी लगेच बाहेर गेल्या. KLPD म्हणजे काय, ते मला लगेच समजलं !
क्रमशः